“Nazan! Çabuk odanı topla, misafir geliyor… Bak, şaka değil, duydun mu?”
“Nazan! Yine etraf darmadağın! Ya, insan hiç mi rahatsız olmaz yaa... Hiç mi ya!”
“Nazan! Sana diyorum… Ya kime diyorum, duymuyor musun?”
“Sen niye duymuyorsun beni ya? Annenim ben senin, annen!”
“Nazan bak, sabrımın sınırlarına geldim… Bu yaşta elimden bir kaza çıkacak, bak!”
Bir Arpa Boyu
Oturduğu bankta, gökyüzüne doğru baktı. Masmavi bir tavanın altındaydı. Korna, araba ve insan sesleri birbirine karışıyordu. Hepsinden sıyrılıp rüzgârı hissetmeye, önündeki denizin kokusunu ciğerlerine çekmeye ve rahatlamaya çalıştı Ahmet. Ne içindi bu kadar koşturmaca? Nereye yetişmeye çalışıyordu insanlar? Ve sonra kendini düşündü, ulaşmak istediği yer neresiydi? Ne kadar yol almıştı? Zihnindeki bu soruların nedeni, bugün iş yerinde farkettiği boşluk hissiydi. Karmakarışık bir halde, tüm sorular ruhunu kovalıyordu sanki. Aslında; ne katı mesai saatleri, ne uyumsuz çalışma arkadaşları, ne de hizmet ettiği insanların yanlış davranışları onu olumsuz etkilemişti. Ama bugün, bu bankta, neden bu kadar yorgun hissettiğini anlamaya ihtiyacı vardı. Sanki arşınlarca yol gitmiş ama bir arpa boyu yol alamamış gibiydi. Ona yorgun hissettiren şey, neyi neden yaptığını bilmemesiydi.
Aslında mesele, ne mankenler ne de üzerlerinde taşıdıkları. Ama o bariz görünen özgüven var ya, işini iyi yapanların duruşu gibi hani. İşte o duruşa yansıyan arka plan...
Okullar kapanmış, yaz tatili başlamıştı. Koca bir yaz 4 çocukla, bu küçücük evde nasıl geçecek diye, Ayşe kara kara düşünüyordu. 19 yaşında evlenmiş, 20 yaşında anne olmuştu. Peş peşe gelen çocukların, birini nasıl büyüteceğini bilemeden diğerini kucağına almıştı. En büyüğü 13, en küçüğü 5 yaşındaydı. Şehir hayatının verdiği güvensizlik, çocukların dışarıda oynamalarına engeldi. 6 kişilik bir ailenin ev işleri de hayli zordu. Çocuklardan birine bir iş söylese, diğeri o yapsın diyor, ötekisi iş yaparken diğeri onun işini bozuyor, evin içinde sürekli yüksek sesli bir gündem oluyordu. Ayşe, ne çocukları yönetmeye ne de evdeki işlerine bir türlü yetişemiyordu.
“Aaaaaa, ama ayıp ya! Bir haftadır size ne kadar su verdim. Hem, gece yağmur da yağdı, iyice sulandınız, doyup taştınız resmen. Şimdi neden boynunuzu eğdiniz bakayım?”
.jpg)
If you suddenly would find yourself on a journey…
What would you wonder first?
Would you like to know…
where you came from,
where you should go to,
why you are on this path,
who are the people that accompany you,
how to get where you need to go?
Derya, çalışma masasının başındaydı yine. Sağ tarafa boy sırasına göre dizilmiş kitaplar, sol tarafta not defteri, karşısında rengârenk kalemlerle dolu kalemliği… Çalışma alanına, masa düzenine çok önem verirdi. Ne de olsa, gününün 7- 8 saati burada geçiyordu…
Çocukluğundan beri çok severdi çalışmayı. Birilerine zor gelen okuma, not alma işleri onun için eğlenmenin bir parçasıydı. Annesi disiplinli ve kuralları olan bir kadındı. Uyku saati belliydi, okul dönemlerinde televizyon izlenmez, misafirliğe gidilmez, misafir kabul edilmezdi. Daha keyifli bir aktivite olmayınca, Derya ders çalışmayı oyun haline getirmişti. Yeni kitap kokusu, rengârenk kalemler, farklı silgiler onu heyecanlandırmaya yetiyordu.
.jpg)
Selma, mutfak tezgahına yaslanmış, ellerinde topraklı eldivenlerini unutmuş, üzüntüyle bahçeye açılan pencereden dışarıyı seyrediyordu. Sabahın ilk ışıklarında uyanmış, herkes uyurken usulca üzerini giyinmiş, çok sevdiği bahçesine kendini atmıştı. Ne hayallerle almışlardı o evi…
Köpüklü kahvesinden, keyifle kocaman bir yudum aldı. Gözleri, pencereden dışarı dalmıştı. Sonbahar ne de güzel gelmişti, bu sene bu şehre. Uçuşarak yerlere düşen rengarenk hazan yaprakları, tam bir görsel şölen değil miydi? Gözlerini kapattı ve yaprakların hışırtısını dinleyerek, serin havayı yüzünde hissederek yürüdüğünü hayal etti.
“Çıldırıcam artık! Uyusana evladım uyuuuu! Nedir seninle bu çözemediğimiz uyku meselesi?! Bütün çocuklar uyudu bir sen ayaktasın, yeter artık yeteeeer!”
Elif gene gecenin bir vakti bağırıyordu. Kime? Henüz bir buçuk yaşındaki, sabahları baldan tatlı olup akşamları genzini yakarcasına şekerlenen kızına…
Son birkaç yıldır, saçlarındaki beyazlar belirginleşmeye başlamıştı. Kahverengi, düz saçlarının arasındaki aklar, ona ayrı bir olgunluk katıyordu. Yanakları da aşağı doğru hafif sarkmaya başlamış, yüzündeki çizgiler belirginleşmişti. Boyamıyordu saçlarını, doğallıktan çıkmayı hayatı boyunca hiç sevmedi. İnsan, yaşı ile barışık olmalı diye düşünürdü.
Bütün gece uyumamış, ağlamaktan şişen gözleri artık pes ettiği için, sabaha karşı bilinçsizce kapanmıştı. Bu, uykusuz geçen onlarca geceden biriydi sadece. Durumu kabullenemeyişin verdiği sıkıntı, sürecin değişmeyecek olması ve artık kontrol edemeyeceğini kabul etmek zorunda kalışı tüm hücreleriyle reddettiği bir durumdu. Saat 10:25’te telefonun sesiyle irkildi. Arayan avukatıydı.
.jpg)
Have you ever seen a flower with leaves on one side?
A branch that gives off its leaves on one side.
Or a tree with branches only on one side?
Uzun süredir yenilenmeyi bekleyen ahşap parkeler, her bir adımla gıcırdıyordu. Evin içerisinde “Ben buradayım!” demeden dolaşmak mümkün olmuyordu artık. Hele ki üst kattaki çalışma odasına kimseye çaktırmadan gidebilmek, neredeyse imkansızdı. Ama Osman kararlıydı… Ayak ucuyla, usul usul yürüyerek, dedesinin kimseyi kabul etmediği meşhur odasına girmeyi aklına koymuştu. Geçen kıştan beri, merakla o odaya girmenin hayalini kuruyordu. Dedesi saatlerce o odaya kapanıp ne yapıyordu? Nasıl vakit geçiriyordu? Bir adım… bir adım daha… derken sonunda odaya ulaşmıştı.
‘Arkandan atlı mı kovalıyor Mert? Bi’ koşturma artık, yavaş!’
Uzun ve kalabalık platformda ilerlerken, eşinin kulaklarında yankılanan sesiyle adımlarının sıklığını azalttı Mert… ‘Yavaş…’ Sahi nereye yetişmeye çalışıyordu ki?
Kaçırdığında, bir diğerini en fazla 3 dk. daha fazla bekleyeceği metro vagonuydu sonuçta…
İnsanı diğer canlılardan ayıran en önemli özelliklerden biri, konuşabilme marifetidir. İnsan da kendini çoğunlukla konuşarak ifade etmeye çalışır. Duygu ve düşüncelerini güzel bir şekilde aktarabilmek için, bazen diksiyon kursuna gider bazen edebi eserlerden alıntılar yapar. Bazen tonlaması ile, bazen seçtiği kelimelerle, bazen az ama öz, bazen uzun uzun konuşarak anlaşılmayı bekler. “Hayvanlar koklaşa koklaşa, insanlar konuşa konuşa anlaşır.” diyerek, konuşmanın gerekliliğini vurgular.
Köprülerin bağlantı kurma, geçiş sağlama görevi vardır. Suların, denizlerin üzerinden karaları birbirine bağlar. Şehirleri ve hatta kıtaları bağlayıp, bir kıtadan diğerine geçme imkanı oluştururlar.
İnsan anatomisine bakıldığında, köprücük kemiği sayesinde, sağ ve sol omuzun birleşmesini ve kolların sabit bir yerden hareket etmesini sağlar.
Güneş ışığı, krem rengi perdeden süzülüp, odayı aydınlatmaya başlamıştı. Komşuları Pakize Teyzenin sesi, bitişik odadan duyulmaya başladı: “Kerem kalk artık, okula gecikeceksin.” Saat 07:00 oldu demek ki, diye düşündü Gözde. Her sabah tam 07:00’da, Pakize Teyze, Kerem’i uyandırma çalışmalarına başlardı. Kerem her sabah “Of anne yaaa, tamam kalkıyorum!” der, bir türlü yataktan kalkamazdı. Okula yetişemeyeceği için bir taksi çağırılır ve Kerem apar topar okula bırakılırdı.
Emre gözlerini ovuşturarak kapıdan girdi. Merve, içeride kocaman gülümsemesiyle onu bekliyordu.
“Günaydınnnn! Sana kahve aldım. Al iç, ayıl biraz.”
Kendi haline bırakıldığında ağaçlar kök salar ve büyür.
Dereler gürül gürül akar, denizlerle, okyanuslarla bir olur.
Deneyimsel Tasarım Öğretisi Seminerleri Hakkında Düşüncelerim Bu hayatta her insan mutlu ve başarılı olmak ister… Bunun için, Sevdiği insan...
