HAVALI TERCİHLER

“Çırak yetişmiyor.” demişti ayna ustası… Yeni neslin mesleklerinde çıraklık aşaması yoktu anlaşılan.

Halbuki hayatın yasasına aykırı değil miydi bu?

Her şey bir çıraklıkla başlamıyor muydu?

 

GÜZELİ GÖREBİLMEK

Gece yağan yağmurun ardından gün doğmuştu. Maviliğin içine serpiştirilmiş gibi görünen son bulutlar da hafif bir esintiyle birlikte başka diyarlara doğru yol aldılar.

Bugünün ilk ışıklarıyla birlikte  Halit de güne başlamıştı.

YEMEKLE BİRLİKTE PİŞECEKSİN REYHAN

 

YEMEKLE BİRLİKTE PİŞECEKSİN REYHAN

Sabahın ilk ışıkları daha odaya doğmamıştı. Hava daha aydınlanmamıştı, buna rağmen erken kalktı çünkü hazırlık yapmalıydı. Akşama büyük bir organizasyon vardı ve oranın yemek işini Reyhan'a vermişlerdi. Aslında Reyhan'ın böyle bir isteği olmamıştı ama yöresel yemekler yapmakta ustaydı. Bu konuda adı iş çevrelerinde duyulmuştu. Yurt dışı bağlantısı olan bu firmanın da yurt dışından yabancı misafirleri gelecekti. Gelecek olan misafirlere yöresel yemek yedirmek istedikleri için işin ustası Reyhan’ı bulmuşlardı.

ÇAM AĞACINDAN HAYATA

Karşısındaki çam ağacını dikkatle inceliyordu Aylin. Keşke burada çam ağacı yerine çınar ağacı olsaydı, diye geçirdi içinden. Çam ağacının iğne yapraklı olması hoşuna gitmiyor, bu nedenle de onu pek ağaçtan saymıyordu. Aylin'e göre ağaç dediğin şöyle rüzgarla uçuşan,  geniş yapraklı ve daha sevimli olmalıydı. Ayrıca böyle bir ağacın gölgesinde oturmak daha keyifli olur diye düşünüyordu. 

BİR DALDA İKİ KİRAZ

Ofis ışıklarının parlaklığı gözünü alıyordu. Bir yandan da açık ofiste olduğu için iş arkadaşlarının çıkardığı sesler uğultu halinde kulağında yankılanmaktaydı. Klimadan vuran ılık hava teninde dolaşıp dururken, Ayşe’nin de zihninde sorular birbiri ardına dolanıp duruyordu. Bir terfi süreci başlamıştı. Kendisinin de terfiyle ilgili süreci vardı ancak şahit oldukları kendi terfi sürecinden daha çok üzmüştü. 

 

O İŞLER ÖYLE OLMUYOR İŞTE

Sinan 4 çocuklu bir ailenin 3. çocuğuydu. En büyük hayali bitirdiği öğretmenlik bölümünden bir devlet okuluna atanabilmekti. Yıllarca dershanelerde öğretmenlik yapmış ancak istediği maaşı alamamıştı. Mutlu bir evliliği vardı ancak eşinin kendisinden fazla kazanması, ona içten içe kötü hissettiriyordu. Her yıl bayramlardaki akraba gezmelerindeki atanma sorulardan sıkılmıştı. Artık güçlü görünmek, kendi işinin patronu olmak istiyordu.

BİR İFLASIN ÖYKÜSÜ

Ahmet babasını kaybettiğinde henüz 8 yaşındaydı. Aklına babasının vefat ettiği gün geldi. Birden evleri insan kalabalığı olmuştu. Halaları, teyzeleri hüngür hüngür ağlarken annesi bayılıp duruyordu. Bu bayılmalar bir yıla yakın sürmüştü. Babasını bir daha göremeyecek olmasının yanında bir de annesini kaybetme korkusu da yaşıyordu o günlerde. Annesi zamanla toparlanmıştı ve tüm hayat odağı oğlu olmuştu.  

TIRTILLAR MI DÖNÜŞÜR SADECE?

 TIRTILLAR MI DÖNÜŞÜR SADECE?

Bu yaz tırtıllar her zamankinden çok daha fazlaydı. Bahçede çardağın altında her oturduklarında masaya pıtır pıtır düşüyorlardı. Kocaman bir ailesi vardı Nisa'nın ve her yaz bahçe evinde bir araya geldiklerinde masa kalabalık olurdu. Masaya düşen tırtıllar, özellikle ortada yemek varken büyükler için kabusa dönüşse de çocuklar için tam bir eğlence kaynağıydı. Niye mi? Çünkü çocuklar tarafından o tırtıllar itinayla toplanır, kavanoza yerleştirilir, böylelikle her çocuğun tırtıl adedince hayvanı olurdu. Anneler "Yapmayın evladım!" diye kızsa da çocuklar buna pek aldırış etmezlerdi. Tırtıllar o yaz her zamankinden fazla gündem olmuştu.

BİR TEBESSÜMDEN FAZLASI

BİR TEBESSÜMDEN FAZLASI

Annesi Cemre’ye alttaki komşuları Hatice teyze hakkında bir şeyler anlatıyordu. Konu Cemre’nin hiç ilgisini çekmemişti. “Anne ne yapayım ben alt komşu ne yapıyor ya!” diye söylendi. Ne yaparsa yapsın bizi neden ilgilendiriyor. Bilmem kaçıncı kez annesine bunu söylüyordu. Neden başkalarının işlerine bu kadar çok karışıyor bir türlü anlayamıyordu. 

RIZKI VEREN KİM?

RIZKI VEREN KİM?

Sevda yine işten geç dönmüştü. İşyerinde muhasebe servisinde çalışıyordu. Yıl sonu olduğunda iş yükü iki katı kadar artıyordu. Ona rağmen hiç yüksünmeden şikâyet etmeden çalışırdı, seviyordu da işini.  On iki yıldır aynı yerdeydi. 

MUTLU BİR KENDİ OLMALI İNSANIN

MUTLU BİR KENDİ OLMALI İNSANIN

Her gecenin bir aydınlığı vardır. Yeni bir gün başlıyordu. Güneş ışıkları odanın içine süzülürken, dışarıdan gelen araba sesleri de çoğalmaya başlamıştı. Cemre zorlanarak gözlerini açtı. 

  

HUYUM HUYUNA

Yağmurun sesi ve sobanın sıcaklığıyla özlem duyduğu kış atmosferini yakalayacaktı sonunda. Sobalı evde kalmayalı ne kadar da zaman olmuştu? Anneannesi telefonda konuşurken onu sıkı sıkı tembihlemişti.:

-Buralar çok soğuk, sıkı giyin gel. Kaloriferli  evlere benzemez. 

PARLAYAN TEZGÂH

 PARLAYAN TEZGÂH

Nevin mutfakta bulaşıkları toplarken bir taraftan da kendi kendine konuşuyordu. Tezgâhı on kere sildi söylendi, sildi söylendi.

- İyilik de yaramıyor bunlara, tabii bunlar başıma hep yaptığım iyiliklerden geldi . Tabiii…

-Yok yok  bundan sonra kimseye iyilik yok. Ne halleri varsa görsünler. En yakının ya en yakının bile seni anlamıyor. Nankör bunlar…

BİRLEŞEBİLENLERE NE MUTLU

Aysel 11 yıldır aynı hukuk bürosunda çalışıyordu. 11 yılda çok insanla tanışmış, çok davaya şahitlik etmişti. Bazı davaların iş yükü çok fazla oluyor, altından tek başına kalkmaya çalışırken çok yoruluyordu. 

Yeni gelen yöneticisiyse bazı yöntemleri değiştirmeye başlamıştı. 

BEN BUNU YAŞAMADAN ÖĞRENEBİLİR MİYİM?

BEN BUNU YAŞAMADAN ÖĞRENEBİLİR MİYİM?

 

Birgül her şeyi öğrenmeyi ve denemeyi seven bir insandı. Birçok kursa gitti, birçok seminere katıldı ve pek çok diploma aldı. “Ne kadar çok şey bilirsem, o kadar kazanırım.” diye düşündü. Ancak 30 yaşına geldiğinde hâlâ doğru düzgün bir meslek sahibi olamadığını fark etti.

 ASİMETRİK ADALET

İstiklal caddesinde yürüyordu Nehir. Yürürken de düşünüyordu. Gözleri de üzerine doğru gelen insan selini süzüyordu.  Yabancı ve Türk ne çok insan vardı… Sonra gözüne takılan insanlar üzerine düşünmeye başladı… Bazıları rengarenk giyinmişti, yaşı ilerde olmasına rağmen saçlarını da özenle kızıla boyamıştı. Bazıları çok klasik ve resmi..

 

HAYAT BİLGİSİ

Yaz dönemi yavaş yavaş yerini sonbahara bırakmak üzereydi. Tatillerini kimi memleketinde kimi tatil beldelerinde geçirenler, yavaş yavaş kürkçü dükkanı misali asıl mekanına dönmeye başlamıştı. Kimi çocuğunun okul telaşında, kimi işleriyle ilgili koşuşturmacalarında, kimi ise kışlığa hazırlık telaşında  bir döneme daha girilmişti.

GERÇEKTE EVLİ OLMAK NEDİR?

GERÇEKTE EVLİ OLMAK NEDİR?

İnsan ne zaman kendini evli hisseder?

Evlendiğinde hemen olur mu bu, yoksa zaman mı lazım?

Ne kadar zaman gerekir insana, 10 yıl, 20 yıl? 

İmzayı attığı gün evli olmayı seçip, bekarlığı bırakmayı da seçtiği gün olur mu?

Bir kadını seçerek diğer tüm kadınlardan vazgeçtiğini ilan ettiği gün müdür o gün?

Seni kendim gibi bileceğim, demiş olur mu insan bir imza ile?

BEKLENTİ İNSANI MUTSUZ EDİYOR

“Sanki şimdiye kadar hep annemden, babamdan, eşimden, çocuğumdan, patronumdan, arkadaşımdan mı bir şeyler gördüm ya da aldım? “ diye geçirdi Hülya içinden. 

Babasının “Eczacılığı kazanırsan söz istediğin arabayı alacağım sana.” demesi geldi aklına. İkinci sınıf olmuştu ama o istediği araba yoktu. Altında düşük bir model pek de mutlu olmadığı bir arabası vardı şimdi. Babasına tekrar öfkelendi sessizce. Üniversiteyi kazandığında kazanmasına sevinemediği ve babasına öfkesinden kazandığı bölüme pişmanlık dahi duyduğunu da hatırladı. 

Beklemişti ama olmamıştı!

 

ÇIRAĞI OLMADIĞIN BİR İŞİN USTASI OLAMAZSIN

Küçük bir Anadolu köyünde, dağların eteğinde yer alan eski bir taş evde, genç Ali’nin rüyaları yükseklere tırmanmakla ilgiliydi. Ailesi, onun köyde kalıp geleneksel tarım işlerinde çalışmasını bekliyordu ama Ali'nin kalbi başka bir yerdeydi. O, büyük bir usta olmak istiyordu.