Nevin mutfakta bulaşıkları toplarken bir taraftan da kendi kendine konuşuyordu. Tezgâhı on kere sildi söylendi, sildi söylendi.
- İyilik de yaramıyor bunlara, tabii bunlar başıma hep yaptığım iyiliklerden geldi . Tabiii…
-Yok yok bundan sonra kimseye iyilik yok. Ne halleri varsa görsünler. En yakının ya en yakının bile seni anlamıyor. Nankör bunlar…
Gözlerini açtığında havanın soğuk olduğunu camın buğulanmasından anlamıştı Ezgi. Yeni bir gün ve yeni bir yolculuk demekti bu onun için. Telefonuna baktığında “yine mi?” dedi. Dün geç saatte gelen mesajı gördü, mesaj iş yerindeki Ayça’dan gelmişti. Ezgi küçük bir otelde çalışıyordu, mesajda da dolaplardan birinin arıza verdiğini ve otel müşterilerine kahvaltıda verilecek olan peynirlerin bozulduğu yazıyordu. Ezgi, bu duruma alışmıştı. Her problemde çözüm için başvurulan ilk adres kendisiydi. Durumu hızlıca organize eder ve çözüm üretirdi. Mutfak sorumlusu olmadığı halde bu soruna da mesajla geçici olarak bir çözüm üretmişti. Bu durum sadece mutfak için geçerli değildi. Diğer bölümlerde de çoktan benzer durumlar yaşanmaya başlamıştı. Çünkü diğer insanlar Ezginin çözüm üretmesine hızlıca alışmışlardı.
.jpg)
Yapmasaydın, ben mi sana yap dedim”. Filiz’in zihninde sabahtan beri bu cümle dolanıyordu. Bir de “ben bunları hak edecek ne yaptım, onun için saçımı süpürge ettim” cümleleri. Ne çok üzülmüştü en yakın arkadaşından bunları duyunca. Ne çok yaptıklarını hatırlamıştı ona. Ama neden Esra unutuvermişti onca şeyi?
İnsan…
Karşılaştığı her şeyi normalleştirmeye meyilli olan bir canlı…
Bir de bu karşılaştığı şeyler ona çok kolay verilmişse, bunu standart zanneden insanoğlu, ne de nankördür…
“Aaaaaa, ama ayıp ya! Bir haftadır size ne kadar su verdim. Hem, gece yağmur da yağdı, iyice sulandınız, doyup taştınız resmen. Şimdi neden boynunuzu eğdiniz bakayım?”