Küçük Bir Yayla Macerası

Küçük Bir Yayla Macerası

Okullar kapanmış, yaz tatili başlamıştı. Koca bir yaz 4 çocukla, bu küçücük evde nasıl geçecek diye, Ayşe kara kara düşünüyordu. 19 yaşında evlenmiş, 20 yaşında anne olmuştu. Peş peşe gelen çocukların, birini nasıl büyüteceğini bilemeden diğerini kucağına almıştı. En büyüğü 13, en küçüğü 5 yaşındaydı. Şehir hayatının verdiği güvensizlik, çocukların dışarıda oynamalarına engeldi. 6 kişilik bir ailenin ev işleri de hayli zordu. Çocuklardan birine bir iş söylese, diğeri o yapsın diyor, ötekisi iş yaparken diğeri onun işini bozuyor, evin içinde sürekli yüksek sesli bir gündem oluyordu. Ayşe, ne çocukları yönetmeye ne de evdeki işlerine bir türlü yetişemiyordu.

Eşi Ahmet, Ayşe’nin bu durumdan ne kadar yıprandığını fark etmiş, kendince bir çözüm düşünmüştü. Çocuklardan birini yaz tatili için, büyük teyzelerinin yanına, yaylaya gönderebilirlerdi. 

Ayşe önce sıcak bakmadı. Sonra düşününce; yayla güvenli bir yerdi, en fazla 10 hane vardı ve herkes birbirini tanırdı. Küçükken kız kardeşi ile birlikte, teyzesinin yanında yaylada kalırlardı. Teyzesi, çok net ve otoriter biriydi. Onun yanında insan bir an bile oturamaz, sürekli bir iş yapmak zorunda kalırdı. Çocuklardan birini gönderirse, hem iş yapmayı öğrenir, hem evdeki kalabalık azalır, sürekli oluşan kaos biraz olsun hafiflerdi. Peki, hangi çocuk gitmeliydi?

Kendi halinde, sessizliğiyle bilinen, daha çabuk uyumlanan, Pınar olabilirdi. 11 yaşında olan Pınar’ın en büyük problemi, çok ama çok yavaş olmasıydı. Annesi bir iş verdiğinde, o kadar yavaş hareket ederdi ki, dayanamayıp elinden alıp kendisi yapardı. Onun bu yavaşlığı, kardeşler arasında da bazen alay konusu olurdu. Pınar, köy hayatını severdi. Babasının köyüne gittiklerinde çok sevinir, geri dönmeyi hiç istemezdi. Yayla fikri, Pınar için de iyi haberdi. 

Hafta sonu, hep birlikte yaylaya, büyük teyzenin yanına gittiler. Hava kararmadan önce de dönüş için hazırlandılar. Ayşe, kızını uzun uzun tembihledi. 

- Kimseyi üzmüyorsun, kimseye yük olmuyorsun, her işini kendin hallediyorsun, herkese yardım ediyorsun, bir şikayet duymak istemiyorum. Tamam mı Pınar? 

- Pınar, tamam dercesine başını salladı. Annesine sıkı sıkı sarılıp, kokladı. Hepsi arabaya doluşup gidince, o karenin dışında kaldığı için biraz içi burkuldu. Ama teyzesinin sesi, onu hemen kendine getirdi. 

-  Pınar, hadi yavrum, kazları tavukları kümese al. Karanlık çökerse toparlayamayız.

Gündüz sıcaktan kavrulmuşken, hava karardıktan sonra inen soğuk, sobayı yaktırmıştı. Yer yataklarını sermek için koca koca döşekleri indirip, çarşafları geçirdiler. Teyzesinin yanına kıvrılan Pınar, kendini rahatlatmak için ona iyice sarılıp, güzel bir uyku çekti o gece. 

Sabah horoz sesleriyle gözünü açtığında, pencereden lacivert bir ışık girdiğini gördü. Teyzesi yanında değildi. Pencereden baktığında, kapının önünden onlarca ineğin geçtiğini gördü. Çoban, otlatmak için  yayladaki tüm inekleri götürüyordu. Teyzesi içeri girip, sobayı yaktı. Kahvaltıda taze sıcak süt, peynir ve bal vardı. Kahvaltıdan sonra teyzesi, Pınar’ın görevlerini saymaya başladı. 

-   Yaylada iş bitmez Pınar. Madem burada birlikte kalacağız, bu işleri paylaşmamız lazım. Sabah kalkar kalkmaz, yatakları toplayıp, evin dış kapısının önünü süpüreceksin. Danaları çobanla göndermeyiz, onlar burada evin önünde otlar. Ahırdan danaları, kümesten tavukları ve kazları çıkarırsın. Sonra kahvaltımızı yaparız. Kurması benden, toplayıp bulaşıkları yıkaması senden. Ben de o sırada ahırı ve kümesi temizler, akşamki sütlerle yağ ve peynir yaparım. Salih amcan, kahvaltıdan sonra çayır biçmeye gider. Öğlen, onun için hazırlayacağım yemeği birlikte götüreceğiz. Orda yemeğimizi yedikten sonra, o dinlenirken, biçtiği otları küçük tepecikler halinde toplayıp birleştireceğiz. Sonra evimize dönüp, bulaşıklarımızı yıkayıp, evdeki işlerle ilgileneceğiz. Sil, süpür, toz al, akşam yemeği hazırlıkları gibi. İkindiden sonra inekler gelecek. Onları sağarken de yardım edeceksin bana. Sırtlarını kaşıyınca inek sakinleşir, sütünü güzel verir. Sonra sütlerini toplayıp, peynir veya yağ için ayırıp sabaha kadar bekleteceğiz. Akşam yemeğimizi yedikten sonra belki misafirliğe gideriz, belki bize misafir gelir. Boş kalan zamanlarda komşuların kızlarıyla gezebilirsin, güzel örgü örenler var, istersen öğrenebilirsin. Gün içindeki işlerimiz böyle olacak.

Pınar, bu duydukları karşısında kala kalmıştı. Bu kadar işi, normal bir insan ancak 1 haftada yapabilirdi. Uyumlanmaktan başka çaresi de yoktu. Söylenen her şeyi yapmaya çalıştı. Yavaşlığı, teyzesini ara ara kızdırsa da her seferinde daha hızlı hareket etmeye çalıştı. ‘O işi, Pınar yapmazsa kimse yapmayacaktı ve daha yapacak bir sürü iş vardı’ düşüncesiyle, dününe göre daha hızlı iş yapar hale geldi. 

Güneş doğmadan hayata başlamaktan olacak, yaylada gün hiç bitmiyordu. O kadar işin yanında arkadaşlarıyla oyun oynayacak, dağları gezecek, çilek toplayacak, örgü örecek bir sürü zamanı kalıyordu. Sinekten korkan Pınar, artık kuyruğunu bırakır mı diye, kertenkele kovalar olmuştu. Bir süre sonra inek sağmayı da öğrenip, teyzesinin daha çok yükünü aldı. Akşamları ne televizyon, ne de internet olmadığı için erkenden uyuyup dinlenebiliyordu. Sabahları yorgun kalktığı hiç olmuyordu. Komşuları, teyzesini tebrik ediyor, “Ne güzel yetiştirdin şu kısacık zamanda, tam yayla kızı ettin Pınar’ı” diyorlardı. 

Okulların açılmasına 2 hafta kalmıştı ve artık Pınar’ın evine dönmesi gerekiyordu. Pınar için ‘yayla macerası’ artık bitmişti. Hem üzgün, hem de kendini anlam veremediği şekilde güçlü hissediyordu. Evine yaklaştıkça, ailesini ne kadar özlediğini hissetti. Yayladakiler “Aileni özledin mi?” diye sorup dururlardı. Pınar, bu soruya net bir cevap veremezdi. Teyzesi, “Gerçek özlem, kavuşmaya yaklaşırken hissedilen özlemdir. Uzakken bir şeyleri özlüyorsan, o mevcut halinden memnuniyetsizliğindir, özlem değildir.” demişti. Pınar bu sözleri hatırlayınca mutlu oldu. Yayladaki halinden gerçekten çok memnundu.

Evine vardığında annesi onu kocaman bir gülümsemeyle karşıladı. Kardeşleriyle sarıldı.

- Pınar, ne kadar değişmişsin… Ellerin yıpranmış, yüzün yanmış, yanakların kuruyup çatlamış. Tam köy kızı olmuşsun, neden bakmadın kendine? 

- Yoo, çok iyi baktım anne! Bunların hepsi gücümün ve mutluluğumun izleri. Bana hiç de çirkin gelmiyorlar…

Birlikte gülüşüp, uzun uzun Pınar’ın yayla macerasını dinlediler. Kardeşleri hayretle, “Neeee! O işleri de mi yaptın?” diye tatlı nidalar attılar. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “Bedel ödeyen, bedel ödediği konuda güçlenir. Bedel alan ise güçsüzleşir.”

Artık Pınar için sabah erken kalkmak, okula yürüyerek gitmek, evdeki işleri yapmak, yemeğe yardım etmek zor gelmiyordu. Aksine, sürekli üretmekten ve ihtiyaç görmekten keyif alıyordu. 

Pınar sadece günlük işler konusunda güçlenmemişti. Daha hızlı hareket eden, insanlarla daha iyi iletişim kuran, ihtiyaçlara odaklanan, çözüm üretebilen biri olmuştu. Yani hayatının genelinde bir pratiklik kazanmıştı. 

Annesi, Pınar’ın bu dönüşümünden çok memnun kalmış ve çok önemli bir şey çıkarmıştı.

Bedel, insanın en büyük şifasıdır.

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***