Köprü

Köprülerin bağlantı kurma, geçiş sağlama görevi vardır. Suların, denizlerin üzerinden karaları birbirine bağlar. Şehirleri ve hatta kıtaları bağlayıp, bir kıtadan diğerine geçme imkanı oluştururlar.

İnsan anatomisine bakıldığında, köprücük kemiği sayesinde, sağ ve sol omuzun birleşmesini ve kolların sabit bir yerden hareket etmesini sağlar.

Göğüs kemikleri ile omuz kemiklerini birbirine bağlamakla görevli olan Klavikula kemiği, köprücük kemiği olarak tanımlanır. Kuşların kürek kemiği de, kanatlarını gövdelerine bağlamaya yarar. 

Hastalıkların tedavisinde, çoğu zaman köprü kurularak organların bağlantıları sağlanır. Hatta organlar bile kendi köprülerini kurabilir. Mesela; tıkalı damarları olan bir kalp, damardaki tıkalı yeri atlayarak, açık alana köprü yapan damarlar üretebilir. Böylece kan, tıkanan bölgeye geldiğinde, köprüden yeni bağlantı oluşturup açık alandan akmaya devam eder. 

Ağacın kökleri bir köprüdür aslında; toprak, su ve gövdesi arasında. Bağlantıyı onlar kurar. Limanlar da köprü gibidir aslında, deniz ile kara hayatını birbirine bağlayan... Bağlantı varsa köprü, köprü varsa geçiş vardır. 

Çok eski zamanlardan beri hayatımızda olan köprüler, olmasalardı ne olurdu? Bir yerden başka bir yere veya bir şeyden ötekine çok zor ve ağır koşullarda geçiş yapılırdı. Bu sebeple köprüler, büyük bir konfor sağlar. Bağlantı kurup, işleri kolaylaştırdığı gibi insanı da ileriye taşır. İnsanın hareket kabiliyetini artırır. 

Peki, insanın hayatında da köprüler var mıdır?

İnsan, zihninde geçmiş ve gelecek arasında köprü kurabilen bir canlı.

Tüm duygularını şimdiki zamanda yaşayabilirken, düşünceleri geçmiş ve gelecekte seyahat edebiliyor. Tıpkı bedeninde de olduğu gibi. İnsanın öne doğru bir yönü var, hep geldiği yere göre ilerler. Her ileriye adım attığında, bir adım da geçmişinden uzaklaşır. Ve bunlar aynı anda olur. Her bir adım atışımız, bir köprü gibidir. Yürümemiz, kalkmamız, oturmamız gibi her ne yapıyorsak, o an içerisinden hep bir geleceğe gidiş-geçmişten çıkış var. Yani insanın her anı, zaman boyutunda bir köprüdür. Bu durumda en önemli şey, insanın geçmişten geleceğe ne aktardığıdır. 

Geceden sonra gündüz, gündüzden sonra gece olur. Çocuk büyür, genç olur. Genç olan olgunlaşır orta yaşlı olur, orta yaş geçer yaşlı olur. Her şey, bir şeyden diğerine geçer. 

İnsan da geçmişi ile geleceği arasında bağlantı kurduğunda, köprüsünü kullanmış olur. Geçmişten çıkarımları ile gelecekte daha iyi yol alır. Daha konforlu ve daha az hatalı bir yaşam sürer. Köprü, insanın yaşadıkları ile yaşayacakları arasındaki bağlantıdır. 

Bazı insanlar vardır ki, geçmişinden ders çıkarır ve geleceğe öyle adım atarlar. Bu öğrenmelerle dolu bir yaşam olduğu için, benzer problemlerin tekrar yaşanma ihtimali yoktur. Konforlu, olgun bir hayattır.

Bazı insanlar da vardır, onlar sadece önlerine bakarlar. “Olan oldu artık, geçti, bitti…” derler. “Fazla takılma geçmişe. Önüne bak yoksa ilerleyemezsin…” derler. Doğru söylerler. Ancak, ilerleyebilmek için önüne baktığında, doğru adım atmaya ihtiyaç vardır. Yoksa sadece ileri doğru giden ama yükü olmayan kamyona benzer o insan. Kamyonun olma sebebi yük taşımak iken, o insan sadece gitmeyi hedeflemiş olur. Boş kamyon, ne kadar anlamlı olabilir? Boşken kamyonun ilerlemesi kimin işine yarar. Para eder mi? Ne kadar sürekli olur? Yüklü kamyon lazımdır insana. Geçmişten çıkardığı dersleri yüklenmiş, kendini ileriye taşıyan bir kamyon.  

Bazıları ise takılıp kalır geçmişinde… Bunlar geleceği düşünmeyen, hesap etmeyen kişilerdir. Zaman, onların ayaklarının altından akan su gibidir. Aynı yerde durur kalırlar, geçen sadece akan sudur. Halbuki hayat insandan uyum bekler. İleriye doğru gidebilmek, mevcut duruma uyumlanmakla mümkündür. Onun için de yine köprü kurmak gerekir. 

İnsan köprülerini kendi inşa eder. Geçmişteki güzel davranışlarını alır ve onları geleceğe taşır. Böylece iyi taraflarını kaybetmez. Veya geçmişindeki yanlışlarını bulur ve gelecekte onları tekrar etmeyip, toparlanarak ilerler. Köprü, insanı ileri götürmek için bir yoldur. 

Ne sadece önüne bakmak, ne de geçmişe takılıp kalmak doğru değildir. İkisinin arasında doğru miktarda, doğru bağlantılar kurmak gerekir. Nereden geldiğini ve nereye gittiğini bilmek... 

Şimdi, şu anda geçmiş geçti. Yaşandı ve bitti. Peki, bu geçmiş, geleceğe ne getirdi? Ona bakılmadığında ne geçmişin ne de geleceğin bir anlamı kalmaz. Yaşandı ve bitti değil, yaşandı ve öğrenildi. İnsan, ancak öğrendiklerini aktarabilir. Öğrenmediklerini aktarması mümkün değildir.

O zaman yaşamak mı? Yaşadığından öğrenmek mi? 

Yaşadığından öğrenmeyen, geriye bakıp değerlendirme yapmayan insan, geleceğine de köprü kuramaz. Geçmişten deneyim taşıyamayanın, geçmişinin ne anlamı olabilir? 

Köprü inşası için, iki ayrı yerin birleşmesi gerekir. Köprü için geçmiş ve gelecek gerekir. Geçmişinden öğrenilenleri alıp, diğer ayağıyla geleceğine taşımak. O zaman ilerler insan. Zamanla uyumlu bir şekilde, birlikte gider. Adımlarından emindir. Yaşadıkları anlamlanmaya başlar, iyi veya kötü fark etmeksizin hem de... Çünkü amaç, insanın öğrenmesidir.

Her olay sonrası, her yaşadığından sonra bir değerlendirme yapmak gerekir. Bu olay veya bu insan ne öğretti? Bu olaylardan anlaşılması gerekenler nelerdi? 

Hiç öğrenmekle ilgilenmeyip, sadece önüne bakıyorsa insan veya anı yaşıyorsa sadece, sürekli aynı yerde sayar. Hatalarını artırarak yaşar. Yaşlanır ama olgunlaşamaz. Büyür ama öğrenmediği için, çocuk gibi davranmaya devam eder.

İnsan geçmişini ve yaşadığı şeyleri doğru değerlendiremediğinde hayatı anlaması çok zordur. 

Yaşantıyı öğrenmeye çevirmemiş bir hayat, ilerleyebilir mi?

Köprüsü olmayan yolun sınırları bellidir.

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***