Aslı, cumartesi sabahı, geç bir kahvaltının ardından, bulaşıkları yıkıyordu. Kızı Zeynep de ödevlerini erkenden bitirip, alışverişe rahat rahat gitmek için ders çalışıyordu. Mutfak masasında, kafasını kaşıyarak, Fen Bilgisi dersinin sorularını cevaplamaya çalışıyordu.
İnsan, yaşantısını mutlu ve başarılı bir şekilde sürdürmek ister. Gerginlikten, tartışmalardan uzak, rahat, huzurlu, dingin bir ömür hayal eder. Hedeflerini belirlerken, kararlarını alırken, hiç kimse sonunda ışığı göremeyeceği tünellere girmek istemez. Oysa insan yanılır…
Mankind has been given the ability to perceive the reality of the external world through its sensory organs. Dozens of details we see, various words and sounds we hear, different flavors we taste, scents we smell, and sensations we feel... Every moment we live, we witness different events, situations, and people.
Bir süredir çevresindekiler, ya kilonun ona yakıştığını ya da inanırsa her şeyi yapabileceğini söylüyordu. "Tabii ki..." diyordu, teşekkür ediyordu, onay veriyordu ya da konuyu değiştiriyordu. Farklı farklı tepkiler geliştirmişti bu konuyla ilgili. Ama gel gelelim, herhangi bir gelişme kaydedemiyordu. Uzun zamandır tartıya çıkmıyordu ama kıyafetlerinin hafif hafif sıkmasından anlıyordu kilo aldığını.
İnsan…
Karşılaştığı her şeyi normalleştirmeye meyilli olan bir canlı…
Bir de bu karşılaştığı şeyler ona çok kolay verilmişse, bunu standart zanneden insanoğlu, ne de nankördür…
Ayla, kendini bildi bileli sağlıklı beslenirdi. Elmaların en doğalını bulup onları yer, hatta her zaman bulamaz diye buzdolabının dondurucusunda stoklardı. Buğdayı ata tohum olmayan unu, asla almazdı. Sebzelerin, bahçede, ilaçsız yetişenlerini bulmaya çalışırdı. Organik ürünlerin bile hangisi gerçekten organik, hangisi değil bilirdi. Belli markalara güvenirdi. Çünkü bu konuda geniş araştırmalar yapmıştı. Ayla, hiç şeker yemez, o yüzden de şekersiz tariflerle tatlılar yapmayı öğrenmişti. Çünkü evde çocuklar da vardı. Ve onlar, bu kadar sağlıklı beslenmek yerine, yediklerinden keyif de almak istiyorlardı. Peki Ayla, onları rahat bırakır mıydı?
Üniversiteyi dereceyle bitirmişti. Haliyle bu alanda yetkin olduğunu düşünerek, elindeki birikimi ve biraz da ailesinin desteği ile kendi işini kurmaya karar vermişti. İşyerinin her detayını zihninde kurmuştu. Ancak, daha iş yerini arama sürecinde bile o kadar zorlanmıştı ki...
Güzel geçen akşamın ardından “İyi ki…” dedi Ayten. Çocukluktan beri en yakın dostu Neşe davet etmiş, güzel bir yemek hazırlamış, en sevdiği tatlıyı yapmayı da ihmal etmemişti… Sohbet eşliğinde, sıcacık çaylar yudumlandı. Çocukluk anıları yad edildi, yüzlerde tebessümle eski resimlere bakıldı. Yavaşça kararan havada, hafif bir esinti vardı. Ayten, daha geçe kalmadan ıssız sokaklarda evinin yolunu tuttu. Gökyüzüne baktığında yıldızlar daha parlak görünüyordu. Mart ayının ortasında, sanki Temmuz akşamı hissi vardı. Tüm yorgunluğunu, mahzunluğunu biraz olsun kenara koyabildi, içi umutla doldu.
“Aman al gitsin, en kötü ne olabilir ki? Giymediklerimi zaten eşe dosta veriyorum.” demiş ve o pahalı deri çizmeleri de çok düşünmeden almıştı. Daha pek çok gözüne hoş gelen, kendince ihtiyacı olduğunu sandığı kazaklar, gömlekler, fularlar da sırf indirimde diye çizmelerle birlikte kasada işleme alınmıştı. Emel için sıradan bir alışveriş günüydü. Neredeyse her iş çıkışı yolunun üstündeki mağazaları dolaşır, ufak tefek de olsa bir şeyler alır, eve eli boş gitmezdi. Yine böyle bir alışverişin ardından kendini rahatlatmak için mırıldanıyordu “İyi oldu iyi, hazır indirimdeyken aldım, bu fırsat kaçmazdı...”
“Bir gün daha bitti, gün geceye kavuştu…” diye düşündü, kafasını yastığa koyduğunda. Birkaç saat sonra da, gece sabaha kavuşacaktı. Günler birbiri ardına ne kadar da hızlı geçmeye başlamıştı, şu son zamanlarda. “Hızla geçen, birbirinin aynısı olan günler yaşıyoruz…” dedi yine kafasındaki o ses.
Annesi tarafından özenli, düzenli büyütülmüştü. Tertipli, temiz olmayı annesinden öğrenmişti. Annesi sürekli ona
“Aman kızım!
Dikkat et kızım!
Doğru otur kızım!
İnsan, pek çok şeyle sınandı…
Sınandıklarından biri de özgürlüğüydü…
Herkes özgür olmak istiyordu…
Ve, çoğu zaman da, özgürlüğün anlamını yanlış anlayarak sınavı kaybetti.
Bir varmış, bir yokmuş!
Aynı manzaraya bakamıyor insan, o an geçiyor, yeni bir an geliyor ve o da geçiyor…
Manzara sabit sanırsın ama değildir.
Ne kadar zordur…
İnsanın, içinde kaybolduğu karanlığın hiç bitmeyeceğini düşünmesi...
Karanlığın içinde öylece beklemesi, elinden hiçbir şey gelmemesi…
O sabah diğer sabahlardan farklıydı… Gece çok geç uyumuştu. Ertelediği küçük küçük işler kocaman bir dağ gibi olmuş, toparlaması saatlerini almıştı. En sonunda, “Oh be!” diyerek bilgisayarı kapattı. Gece 3 buçuk sularında, “Alarmı kurmuyorum işte!” diyerek şımarık bir edayla gözlerinin uykuya yenik düşmesine izin verdi.
Deneyimsel Tasarım Öğretisi Seminerleri Hakkında Düşüncelerim Bu hayatta her insan mutlu ve başarılı olmak ister… Bunun için, Sevdiği insan...
