Şimdi Ne Yapalım?

O sabah diğer sabahlardan farklıydı… Gece çok geç uyumuştu. Ertelediği küçük küçük işler kocaman bir dağ gibi olmuş, toparlaması saatlerini almıştı. En sonunda, “Oh be!” diyerek bilgisayarı kapattı. Gece 3 buçuk sularında, “Alarmı kurmuyorum işte!” diyerek şımarık bir edayla gözlerinin uykuya yenik düşmesine izin verdi.

İnsan sessizliğe uyanır mı?

Hareket etmeyen yaprakların, esmeyen rüzgârın sesi, kulaklarında gezer mi insanın?

Bir ‘hiç’in kokusu gelir mi insanın burnuna?

Ve birden irkildi. Telaşla kalkıp evde birilerini aradı. Herkes oturma odasında toplanmış, sanki ortak bir karar verilmiş gibi hepsi yere bakıyordu. Gamze odaya girince abisi başını kaldırdı. Ağlamaklı bir tonda “Bütün emekler gitti.” dedi. Gamze abisinin cümlesinden çok ağlamasına şaşırmıştı. Onu en son 15 yıl önce babasının cenazesinde ağlarken görmüştü. Daha üzücü ne olabilir ki diye aklından geçirirken, annesi olanları anlattı. “Sabaha karşı Faruk Abilerin iş yerinde yangın çıkmış. Tüm ürünler kullanılamaz haldeymiş. Şimdi o kadar insan nasıl geçinecek? Bu kış günlerinde nereden ekmek yiyecek?” Annesi bunları anlatırken, evdekilerin kurumuş gözyaşları yeniden akmaya başladı.

Faruk Abi dedikleri, aile dostlarıydı aslında. En kötü sayılabilecek günleri, birlikte atlatmışlardı. Hani onun eline diken batsa benim canım acır denilen kişiler vardır ya, işte onlardandı. 

İnsan emek verdiği kişiye kıymet verir. Bu yüzden olacak ki, herkes başını elinin arasına almış, “Ne yapabiliriz?” diye düşünüyor; varını yoğunu çıkarıp, Faruk Abilerine vermek istiyorlardı ama ne yapmak ve nasıl yapmak doğru olurdu? Canı bu kadar yanarken hem de…

Gamze kapının kenarında diz çökmüş düşünüyordu…

Şimdi ne yapmak lazım? Üzülerek saatleri doldurmak mı yoksa harekete geçip çalışmaya devam etmek mi?

İnsan ne zaman kaybeder? Olumsuz bir sonuçla karşılaştığında mı yoksa hareketini durdurduğunda mı?

Aklından bu cümleler geçerken ayağa kalktı. “Hadi, o zaman şimdi ne yapıyoruz? Herkes harekete geçsin. Herkes hangi işin ucundan tutabiliyorsa oraya gitsin. Orada yapabileceğimiz bir şey yoksa bulunduğumuz yerde işimizi en iyi şekilde yapalım, yeter ki durmayalım...”

Şüphe yok ki insanın bir günü diğeriyle bir değil. İnsan hayatı boyunca kontrolünde olmayan nice olumsuz sonuçla karşı karşıya gelebilir. Peki, önemli olan karşılaşılan sonuçlar mı yoksa onlara verilen tepkiler mi? 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “Hayat seni elemeden, sen kendini eleme.”

İnsan ne ile karşılaşmış olursa olsun hala bir seçeneği varsa vaz geçme hakkı yoktur. Çok zor gibi görünse de her problemin bir çözümü vardır. İnsana asıl zarar veren karşılaştığı sonuçlar değil, yapılabilecek bir şeyler varken durması, pes etmesi, kendini elemesidir. İlişkilerinde, sağlığında ticaretinde vaz geçmeden, yılmadan problem çözmeye çalışan, elinden geleni yapan insan her problemden güçlenerek çıkar. 

Hala nefes alabiliyorsan, süren varsa, umut da var demektir.

Öyleyse, şimdi ne yapıyoruz?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***