KENDİMLE İLETİŞİM

KENDİMLE İLETİŞİM

Elif işe gitmek için hazırlanırken daha gün doğmadan güne başlayan anne ve babasının koşuşturmacasını, günlük planlamalarını ve kahvaltı için verdikleri o mücadeleyi hayretle izlerken şunları düşündü:

“Eskide kaldı öyle akraba ziyaretleri, komşuculuk oynamalar… Artık insanlar çok yoğun… Hem teknoloji çağındayız kiminle görüşmek istiyorsan bir tuşla ulaşabilirsin… Zaten tanıdıkların dışında başkalarıyla iletişim kurmak, öyle misafircilik yapmak falan da çok tehlikeli… Bu devirde kimseye güvenilmez… Ne gerek var bu kadar zahmete… Marketçiyle manavla uğraşmak, onca poşeti yüklenmek çok geçmişte kaldı… Kurye kapına kadar bırakıyor artık, neden vaktimizi böyle şeylere harcayalım?”

Elif’in teknolojinin çok şeyi halledebileceğine inancı yüksekti. İnsanların da tek başına gayet güzel yaşayabileceğine de…  Her şeyin teknolojiyle halledilebileceği bir dünyada insanın hala eski yöntemleri kullanmasını anlayamıyordu… Annesi hala gittiği her yerde kendine arkadaş buluyor, güvendikleriyle ilişkisini sürdürüyor, babası mahalle esnafında alışverişini yapıyor, onlarla çok sıkı ilişkiler kuruyordu. Bunu gerçekten anlayamıyordu Elif… 

İnsanlar neden daha kaliteli bir zaman geçirmek ya da dinlenmek yerine bu tür zahmetlere girerlerdi ki? Annesini düşünüyordu, bir an bile boş durmazdı ya evde ya komşuların bir işiyle meşgul olurdu, mutlaka bir iş üstünde olurdu. Ya binadaki yaşlı teyzenin yemeğini yapmaya gitmiştir ya da binaya yeni taşınan genç kiracı eve dönene kadar çocuğuna bakma sorumluluğunu almıştır. Ya arkadaşlarıyla hâl hatır ziyaretindedir ya da komşularıyla kışlık hazırlıkları içindedir. Hareketin olmadığı, birilerine yardımcı olmadığı bir günü yoktu annesinin. Çok yorucu bir hayat, diye düşünüyordu. 

Annesi ise çok mutluydu ilginç şekilde. Elif’in “Anne artık sıkılmadın mı yorulmadın mı?” sorularına “Asıl sen sıkılmadın mı?” diye karşılık veriyordu annesi Elif’e.

Tek kalınca insan sıkılır mıydı ki?…

Neden sıkılsın ki?…

Annesinin sorduğu bu soru onu kendi hayatını düşünmeye yöneltti.… Nasıl geçiyordu günleri? Okulu bittikten hemen sonra iş hayatına atılmıştı. Sabah erkenden işine gider, akşama doğru gelir ve ertesi gün tekrar giderdi. Hafta sonunu dinlenmek için dört gözle beklerdi. Bu kadar yorgunluğun üzerine bir de başka insanlara vakit ayırmak onun için çekilmez bir durumdu. Farklılık istediğinde ya marketten bir şeyler sipariş edip evde sinema keyfi yapardı ya da en fazla bir kafeye gidip tek başına kahvesini içerek geri gelirdi. Rutin giden, çok dikkat çeken olayları olmayan, kontrol dışı gelişmelerin yaşanmadığı bir hayat... Başka detay da dikkatini çekmeye başlamıştı. Evet çok pratik bir hayat ama çok monoton bir hayattı aynı zamanda hayatı. Bir sürü kitap okuyor, bir sürü film izliyor ama sadece kendi bakış açısıyla yaşıyordu hayatı. Bir kitabın üzerine sohbet ettiği bir arkadaşı dahi yoktu. Öğrendiği onca bilgiyi hiç kimseyle paylaşmadıktan sonra hafızasında durmasının ne anlamı vardı ki? Topluluk içerisine girse nasıl konuşulur, nasıl sohbet açılır, bunu dahi bilmiyordu? Zor bir durumda kalsa anne babasına ulaşamamış olsa yardım isteyecek yakınlıkta üçüncü bir kişi gelmiyordu aklına. Telefonu olmasa nereden nasıl yardım isteyebilirdi ki?

İnsanın insana ihtiyacı var…

İlişkiler sadece bir can sıkıntısını ortadan kaldırmak için değildir. İnsanın sayısız konuda imkanlarının yetmediği yerde çevresinin desteğine ihtiyacı vardır. Hatta bir insanın bir konudaki ihtiyacını gidermeye insanın ihtiyacı vardır. Bir sorunu ortadan kaldırmanın verdiği mutluluk önemlidir. Birilerinin sorunlarına destek olduğunda kendi zor günlerinde destek olacak kişileri edinmek insana güven duygusu verir. Elif annesine baktığında güven ve mutluluk dolu bir kadın görüyordu. Birisi onu eleştirse bile bu annesinin çok az dikkate alacağı bir şeydi. Bir sorunla karşılaşsa çok fazla gündem yapmazdı. İnsanlar ve onların problemlerini çözmek için destek olmak üzerine kurulu bir hayatı vardı. Buralardan gelecek olan sorun onu nasıl yıkabilirdi ki? Çünkü ne zaman annesinin bir ihtiyacı olsa birileri etrafında ona destek oluyordu. Ama Elif öyle miydi? Kendisine baktı ve aslında sadece iletişimde değil hayata karşı zayıf olduğunu fark etti. Çünkü bugüne kadar kurduğu iletişim stili onu bir yere vardırmamıştı.

Hep bireysel takıldığı için yaşadığı sorunlarla da tek başına mücadele ediyordu. Yani tek başına o kadar da gelişememişti. Gittikçe de zayıf düşüyordu. İş yerinde sadece işini yapıp kenara çekilmek bile bir süre sonra çok iyi olduğunu düşündüğü kariyer alanında problem yaşadığı konular hakkında onun çözümsüz kalmasına sebep olmuştu. 

Annesinin bu kadar hareketli bir hayatının nedenini daha anlaşılır bulmaya başlamıştı. Güçlü ve mutlu olmak isteyen insanın iletişime ihtiyacı vardı ve her insan açlığı kadar iletişim kuruyordu… Elif bir karar aldı. Kendi dışındaki insanlarla ve hayatın kendisiyle iletişim kuracaktı. Çünkü buna her insan gibi gerçekten ihtiyacı vardı.

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***