SİZDE KİMİN SÖZÜ DİNLENİR?

 

SİZDE KİMİN SÖZÜ DİNLENİR?

Akşam işten gelmiş annesinin hazırladığı sofraya oturuvermişti Aylin. Annesinin yaptığı güzel yemeklerle karnını bir güzel doyurmuştu. Şimdi de önündeki tatlıyla bakışmaya başlamıştı. Annesi de çok güzel yemekler yapardı. Bu konuda kimsenin eline su dökemeyeceği bir kadındı ama ah şu dırdırı olmasa… Ev ahalisi genel anlamıyla evde çok bir şeye karışmazdı. Babası yemekten sonra televizyonun karşısına geçerdi. Ergen kardeşi odasından neredeyse hiç çıkmazdı. Aylin de ya arkadaşlarıyla buluşur ya da evdeyse kendi halinde vakit geçirirdi. Gün içinde temizlik anne tarafından yapılır, çamaşırlar yıkanır, yemek hazırlanır, evde pek yapılacak bir şey kalmazdı. Herkes bu duruma alışmıştı. Annesi hem evin tüm yükünü alır hem de sürekli şikayet etmekten geri durmazdı.

İnsanın yanlış bir olaya doğru tepki vermesi gerekmez mi? 

Akşam sofradan kalkmaya yakın serzenişler başlardı;

• Bu evde kimse beni dinlemiyor.

• Bütün gün evdeyim diye rahatım sanıyorsunuz.

• İnsan biraz olsun “Şu kadının bir şeye ihtiyacı var mı?” demez mi?

• Bir yemek tabağınızı bile kaldırmadan yok olacaksınız şimdi.

• Ama ihtiyacınız olunca “yetiş anne” dersiniz, “hanım şunu hazırla” dersiniz… 

• Annem yine başladı.

• Hemen her akşam bıkmadan usanmadan aynı şeyleri neden söylüyor ki?

• Söylediklerini ezbere saysam ne yapar acaba?

• Ayrıca sürekli şikayet ettikçe yapacaksam da erteliyorum, kaçıyorum görmüyor mu?

İşte bu akşam annesi her zamanki gibi söylenmeye başlarken Aylin'le babası bir an göz göze geldiler. Aylin şöyle bir gözlerini deviriverdi. Sessizce içinden arka arkaya geçirdiği düşünceler ise şunlardı:

Bir an annesi gibi özverili bir kadın hakkında böyle düşündüğü için çok üzülmüştü. Sonra kendisini ayıpladı içten içe. Annesi ne zorluklara dayanmıştı... Hem bekarken hem de evlendikten sonra ailesi için çok fedakarlıklar yapmıştı. Ah, bir de şu dili dursa azıcık sakin kalsa, birazcık güler yüzlü olsa!… O zaman onunla birlikte mutfağa girip bir şeyler hazırlamak, birlikte dışarı çıkmak, hatta birlikte temizlik yapmak bile isterdi. Güzel haberler aldıkları zamanlardaki gibi belki börek, belki kurabiyeler yaparlardı… Nadir olurdu ama keyifliydi.

Yine de “Bir şeyler yapmalıyım, bu böyle olmaz.” diye düşündü Aylin. Hem annesinin söyledikleri hem de kendi düşündüklerinden ötürü vicdanı göz çekmeye el vermiyordu. Yemekler bitince herkesi mutfaktan çıkardı. Kendisi masayı topladı, çayı demledi, o arada ufak tefek hazırlıklar yaptı. Herkes şaşırmış, “Hayırdır inşallah, eline sağlık.” diyordu ama yüzler de gülüyordu.

Orada fark etti ki, kaçtığı şey annesi değildi. Her kim şikayet etse itici bir ahvale bürünüyordu. İnsanoğluna şikayet kadar yakışmayan nadir şey vardı hayatta.

İnsan tepkiselleştikçe güç mü kazanır güç mü kaybeder?

Aylin'in annesi de haklı olduğu konularda dahi tepkiselliğinden ötürü haksız duruma düşüyor, ailesini kendisinden uzaklaştırıyordu. Biraz güler yüz, biraz da görev dağılımıyla hem yükünü azaltabilecek hem de sözü dinlenir hale gelebilecekti oysa ki... Çözüm zıttında gizliydi sonuçta. Bu zamana kadar şikayetle çözemediğine göre belli ki şikayet çok da işe yarayan bir yöntem değildi.

Mutfağı toplayıp hazırlık yaparken annesiyle sürecini bol bol düşünecek vakti olmuştu. Ve şikayeti tanımlamaya çalışırken kendisi de aydınlanan Aylin, kendi hayatında şikayet ettiği konuları tekrar gözden geçirdi.

• Üniversitede sınavlardaki notlarını yükseltemediğinde şikayet etmeye başlar, şikâyet ettikçe çalışmak daha da zor gelirdi...

• Arkadaşları canını sıkan bir davranış sergilediklerinde hemen söylenmeye başlar, söylendikçe aralarındaki ilişkinin daha da çözülmez hale geldiğini görürdü...

• Kilo vermeye çalıştığı zamanlarda aldığı olumsuz sonuçlarda “Offf, olmuyor işte!” diye serzenişi başlardı. Her serzeniş sonrası, kendisini yememeye söz verdiği kocaman bir çikolatayı yerken bulurdu... 

Demek ki insan şikayet ettikçe şikayet edeceği olayları çoğaltıyordu...

İnsan şikayet ettikçe yaptığı yanlışı göremiyor, girdiği ruh halinden kolay kolay kurtulamıyordu. Dışarıdan bir desteğe ihtiyaç duyuyordu, içine düştüğü tıkanıklık halini çözecek... Önce kendisi için niyet etti Aylin, hayatında şikayete düştüğü alanları azaltmaya... Kendisini toparlamadan bir başkasının dönüşümüne vesile olmasının zor olduğunu biliyordu. Ve annesi için de aynı ümit vardı yüreğinde. “Kendi haline bırakırsak bu iş böyle devam eder.” diye düşünüyordu. “İşin ucundan tutmanın, yükünden pay almanın, önce biraz rahatlatıp sonra da belki güler yüzün ona ne kadar yakıştığını hatırlatmanın zamanı geldi...”

İnsan yaşadığı problemleri çözmeye odaklanması onu şikayetlerinden uzaklaştırır. Dününden daha iyi hale getirir. Önemli olan bir yerden başlamaktır.

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***