İhtiyaç Görmek

Siyah ve beyazın uyumunun güzelliğinin ispatı olan saksağanların sesleriyle uyanırdı genellikle... Hızlıca eşofmanını giyip, yemyeşil doğanın içinde, çınar ağaçlarının gölgesinde, dingin bir havada sabah yürüyüşü yapmadan işe gitmezdi. Yürüyüş sonrası eve gelip, eşine kahvaltı hazırlardı, tabii ayva reçeli de mutlaka olurdu o sofrada. Omletli, güzel bir kahvaltı yaparlardı birlikte. Sabah sohbetleri kahveyle sonlanırdı…

İşe zor yetişenleri hiç anlamazdı Nuran, oysa sabah ne çok yapılacak şey vardı.

12 yıldır çalıştığı işyerindeki görevi devam ediyordu. Her sabah severek gittiği bir işi olduğu için de ayrıca mutluydu. Odada 4 kişilerdi ve herkes birbirinden ne kadar da farklıydı. Nuran arkadaşlarının ne yaptığıyla ilgilenmez, kendi ile yarışırdı. Daha güler yüzlü olmaya, dününe göre daha çok iş çıkarmaya özen gösterirdi. Bazen evraklarında eksik olan kişilere yardım eder, destek olurdu. Arkadaşları “Saçmalıyorsun, bu kadar yardımcı olmana ne gerek var, bu kadar fedakarlık yapmak doğru mu?” dese de Nuran neyi neden yaptığını gayet iyi biliyordu.

Bir gün aracıyla evine giderken karanlık bir yolda tekerinin patladığını hatırladı. Şarjı bitmiş, ne yapacağını şaşırmıştı. Arkasında bir kamyonet durunca, kalbi küt küt atmaya başlamış, tedirgin olmuştu. Kaba saba yürüyen kamyonet şoförü camının yanına gelmiş, camı açmasını işaret etmişti. Korkudan çok az açıp adama bakmıştı. “Ablacım geçmiş olsun, bu akşam vakti burada tek başına ne işin var? Sen hiç korkma, kapılarını kilitle. Ben lastiğini değiştiririm.” Adam krikoyla arabayı kaldırdı, lastiği değiştirdi. Sonrasında “Abla hadi, daha da geç olmadan devam et, yolun açık olsun…” demişti. O kadar ihtiyacı varken, hiç tanımadığı o adam nasıl da ihtiyaç karşılamıştı.

Nuran, o zamana kadar, tanımadığı kişilere yardım etmediğini hiç fark etmemişti. İnsanlar tanıdıklarına zaten destek oluyordu. Ancak beklenmedik anda ihtiyacı olan kişiye yardım etmek ne kadar da üst düzey bir davranıştı. O gün kendine bir söz vermişti, ihtiyacı olan kişilere elinden geldiğince destek olmaya çalışacaktı.

Hiç beklenmedik bir anda, ıssız, karanlık yolda, o adam nasıl denk geldi diye, günlerce o zorda kaldığı zamanı düşündü Nuran. 

“İhtiyaç görenin ihtiyacı görülür.” der Deneyimsel Tasarım Öğretisi.

İnsan yeter ki birilerine destek olsun, hiç beklemediği yerde, hiç beklemediği zamanda zor olan işleri kolaylaşır.

Bir annenin bebeğini emzirirken ihtiyacını gördüğü gibi, bebek de aynı zamanda annesinin ihtiyacını görür. Bebeğin emmesiyle karnı doyar ancak bir yandan da annenin hamilelikte büyüyen rahmi toparlanmaya ve eski haline gelmeye başlar. Bunun anatomide,  doğada ve ilişkilerde de delillerini görürüz.

İnsanoğlu kendi çıkarını düşünüp etrafındaki insanların ihtiyaçlarını görmezden gelmeyi tercih edebilir ve bunu da kendi lehine zanneder.

Oysa hayatta konsantre olması gereken şey; karşıdakinin ihtiyacıdır.

İhtiyacı fark edenlerden olmak dileğiyle...

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***