Bendeki Dert Kimsede Yok

Çok sevdiği denizin kenarındaydı yine. Güneş alçalmış, birazdan denizin üzerinden batacaktı. Akşamın o güzelim kızıllığı içinde ateş topu gibi güneş, denizin içinde kaybolacak, geriye binlerce tona bürünmüş tuval gibi bir gökyüzü bırakacaktı. 

Gözleri ufukta dalıp gitmişti ki eşinin sesi geldi. Off, şu an canının hiç istemediği sözleri duydu; 

- Haydi artık, gidelim Leyla!

- Biraz daha kalsak? Güneş batacak birazdan, izlesek? 

- Ama, hava serinledi biraz. Çocuk denizden yeni çıktı, üşüyecek. Sürekli deniz kenarındayız zaten, bugün de manzaramız eksik oluversin.

İnsanın Seheri

İnsanın Seheri

Gökyüzü gece mavisi, kuşlar henüz sessizken,

Hava soğuk, su soğuk, tüyleri diken olmuş…

Komşuları uyumuş, kedisi uyumuş,

Bu vakitte kalkabildiği ilk gecesi buymuş…

Bir keresinde dedesinden

Seher vaktinin kıymetli olduğunu duymuş…

Her şey benim olsun...

İnsan bu hayatta sahip olmak ister. 

Arabam olsun ister.

Evim olsun ister.

İşim olsun ister.

Evleneneyim, çocuğum olsun ister…

Liste uzar gider. İnsanın isteklerinin sonu yoktur. Her gün yeni bir şey isteyebilir. İsteklerinin olması insanın varlığını sürdürebilmesi için gereklidir. Çünkü istek olmadan hareket başlamaz. 

Saçımı süpürge ettim…

Yapmasaydın, ben mi sana yap dedim”. Filiz’in zihninde sabahtan beri bu cümle dolanıyordu. Bir de “ben bunları hak edecek ne yaptım, onun için saçımı süpürge ettim” cümleleri. Ne çok üzülmüştü en yakın arkadaşından bunları duyunca. Ne çok yaptıklarını hatırlamıştı ona. Ama neden Esra unutuvermişti onca şeyi?