AÇLIK

AÇLIK

Yasemin, ayağına batan oyuncak parçası ile ani bir acı hissetti. Rengârenk, büyüklü küçüklü oyuncaklar, evin her tarafına dağılmıştı. Saatlerdir oynayan da yoktu. 

Evin küçük kızı Elif, sabah uyanır uyanmaz oyuncaklarını dolabından boşaltır, hiç oynamadan oracıkta bırakırdı. Bu kadar oyuncak Yasemin’in çocukluğunda olsa, tüm mahalledeki çocuklara yeter de artardı. Sadece bir tanesini geçmişine dönüp çocukluğuna verdiğini düşündü. Saatlerce oynamayı bırak, onunla yatar onunla kalkardı.

Çünkü o zamanlar yoktu. Şimdi ise çok vardı. Çocuklar oyuncağa doymuştu. Ama bu kadar imkan varken, hiç de tatmin değillerdi.

Yokluğunu yaşamadığın bir şeyin varlığından tatminkar olamıyorsun. 

Her imkan için böyle, diye düşündü. Oyuncaklar, yemekler, kıyafetler, zaman... İnsan hep imkanları artırmaya çalışıyordu. Daha fazla yiyerek, daha fazla uyuyarak, daha fazla oyuncak alarak, daha fazla kıyafet alarak, daha fazla eğlenerek tatmin olacağını zannediyordu.

Mesela sabah kahvaltıda Elif yesin diye krepler, tostlar, kaşarlı omletler, zeytinli pizzalar yapıyordu. Elif, yemek masasının yüzüne bakmıyordu. Oflayarak bıkkın şekilde mutfaktan çıkıyordu. Oysa Yasemin çocukken karşısında böyle bir masa görse, gözlerinin içi parlar, yerinde duramazdı.

Aynı doğadaki aslanların gözlerinin içinin parlaması gibi. Peki hayvanat bahçesinde doğup yetiştirilmiş aslan nasıldı? Yemek saati belli, yemeğinin geleceği belli, aç kalmayacağı belli, her konuda çok tok ama gözlerinin feri yok.

Sokaktaki aç kedinin, evde doğup yetişmiş olana göre daha canlı, diri, daha marifetli olup; evdeki kedinin daha tok, daha halsiz, yemeği gördüğündeki halinin daha isteksiz olması gibi insanlar somutta imkanlarını tıka basa arttırdıkça canlılığı dirliği gider.

Aslında günümüzdeki çocuklar da böyle değil miydi? 

Bir aslana ya da çocuğa iyi gelen açlığın, belli sürelerde olduğunda vücudumuzun bağışıklığına da faydası vardır.

Oysa insan hiç aç kalmak istemez. Yediği insana enerji vermesi gerekirken doyup kalktığı bir yemekten sonra kanepeden kalkamaz hale gelir. Oysa bir miktar midemizde boşluk bıraktığımızda daha canlı ve diri olmaya başlarız.

Bu her fazla doyurduğumuz yer için geçerlidir. Fazla doyan her şeyin hareket becerisi azalır. 

​◦​Oyuncağa fazla doymuş bir çocuğun o oyuncakları toplamaması gibi…

​◦​İlgiye fazla doyan bir eşin, ilgi görmek için uğraşmaması gibi…

​◦​Her maddi ihtiyacı giderilmiş birinin para kazanmak için uğraşmaması gibi…

O yüzden açlık, yok edilmesi gereken bir şey değil; 

Açlık, insanı diri kılan, insana iyi gelen bir şeydir. Bu yüzden yılın 1 ayı insanoğlu kendisini belli vakitlerde aç bırakarak sadece bağışıklığını değil davranışlarını da iyileştirmeye başlar. Yani sadece kök hücreleri aktifleşmez, tüketim isteği de pasifleşmeye başlar. Ya da sadece leptin hormonu salgılayarak yağ yakmaya başlamaz aynı zamanda duygusal dayanıklılığı da artar…Bunun gibi bitmez faydaları olan açlığın yılın 1 ayı insana çok büyük bir ikramdır.

İkramın kıymetini bilen olmak ümidiyle…

   ***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***