YAŞAYARAK ÖĞREN-ME

“Keşke bir yolu olsaydı.” diye düşündü. Kendisini bu kadar seven, iyi hissettiren sevdiceğinin evlilik teklifine ne diyeceğini bilemezken buldu kendini. Bazen kendini anlamak ne kadar da zordu. Sevdiği adam, o kadar özel davranıyordu ki sanki pembe tütüler içinde, yerden bir karış yüksekte yürüyormuş gibi hissettiriyordu. Bu da vazgeçilebilecek bir duygu değildi. 

O yüzden de “Evlenirim, olmadı boşanırım.” diye düşünerek kararını verdi. Ama hala içine sinmeyen, verdiği karardan tam olarak emin olmadığı bir his vardı içinde. Tam olarak nasıl karar vereceğini bilmiyor gibiydi. Aklında deli sorular vardı ama bu sorulara da uydurduğu bir mantık vardı. Çünkü başka bir yol bilmiyordu. Evlilik teklifini kabul ederken şunları geçirdi zihninden: 

“Hem bu hayat benim hayatım, kendim yaşayarak öğrenmek istiyorum. 

Yaşayarak öğrenmeliydi insan bu hayatı. Olmadı bir bakarız. Şimdi hayır demektense evleneyim sonra olmazsa boşanırım. Denemekten kimseye zarar gelmez bence… Hem ne istediğimi de böylece daha iyi anlarım. Denemeden doğrusunun ne olduğunu bulamayız ki. Olmazsa başka bir yol denerim…” 

Sahi insan hayatı nasıl öğrenir?

Deneyelim deneyelim tamam da kaç kez? Nereye kadar? Kaç insanda?

Bu emek…

Bu sermaye…

Bu ilişki…

Ya da zaman…

Sürekli deneyerek ve sadece yaşayarak yönetilebilir mi gerçekten?

Gerçeği anlamak için önceden yaşamak mı gerekir?

Hazırlıklar, ev dizmeler, gelinlikler, yeni kıyafetler, nişan töreni, bekarlığa veda partisi, düğün organizasyonu, arkadaşların hediyeleri, akrabaların tebrikleri, balayı derken yeniliklerin heyecanı ve motivasyonu zaman içinde azaldıkça azaldı. Gerçekler yüzeye çıkmaya ve uyumsuz oldukları birçok detay göze batmaya başlamıştı. Onun hoşlandığı şeylerden eşi hoşlanmıyordu. Eşinin evliliğe gösterdiği özeni o göstermiyordu. Hayattan istedikleri şeyler de birbirinden farklıydı. 

İşte film şimdi başlıyordu…

Problemleri büyütmeden işin başındayken çözebilmek için bir karar vermişti. Çünkü evliliğinin ilk gününden sıkıntı çıkmasın diye bazı şeyleri görmezden geliyordu. Halının altına süpürdüğü o kadar çok meselesi vardı ki. Bu kez “Şimdi evet diyeyim de sonra bakarım, yeter ki sıkıntı çıkmasın, aman şu an gerilmeyelim” demeyecekti, ona karar verdi. 

Peki nasıl davranacaktı o zaman? 

İşte işin aslı orada... Kendisinden daha önce evlenmiş ve mutlu olmuş insanların hayatları aklına geldi. Ailesiyle ilgili bazı anlar gözünde canlandı. Uzun yıllar mutlu evlilikler yürütebilmiş tanıdıklarını düşündü. Babaannesi ile dedesinin ilişkisi örnek alınacak cinstendi. Hiç de birbirlerine prenses ya da prens gibi davrandıkların görmemişti. Birbirlerine karşı olumsuz bir tavırlarına da şahit olmamıştı. Yuvarlanıp gidiyoruz kabilinden, anlatılacak çok bir şey yok, rahatsız eden de çok bir şey yok... Her halinden çok şükür der, gibiydi hayatları. Hatta nişanlandıkları günden sonra babaannesi ile dedesini ziyarete gitmişlerdi. İkisi birlikte evliliği nasıl yürütecekleri ile ilgili epey nasihat vermişlerdi. Hatta el ele anlatmışlardı. Eve dönünce, dedesini ziyaret ettiğini abisine anlatmış ve ikisinin hala ne kadar mutlu olduklarını anlatmıştı. Hatta evlendikten sonra dedesinin ve babaannesinin verdiği nasihatleri uyguladığı zamanlarda sorunlarını çözdüğünü de fark etmişti.

“Doğada bu işler nasıl yürüyor?” sorusu aklına takıldı.

Dişi ve erkek aslan ormanda hep yan yana dolaşalım, sürekli koklaşalım, tüylerimiz birbirine değsin demiyorlardı. Böyle bir görüntü hiç görmediğini fark etti. Dişi aslan ve erkek aslanın ayrı ayrı sorumlulukları vardı. Birbirleriyle hiç dalaşmıyorlardı. 

Babaannesinin evliliği ile aslanlarınkinin ortak bir paydası vardı sanki...

Kuşlara baktı. Kuşlar da yavruları olduktan sonra el birliği ile o yavruları hayatta tutmanın gayretindeydi. Ortak bir hedefleri olduğu için belirsizlik de yoktu. Her ikisi de yuvanın devamı için üzerine düşen sorumlulukları yerine getirmekle meşgullerdi. 

Penguenler ise daha özveriliydi. Dişi yumurtladıktan sonra erkek penguen iki ay gibi bir süre yiyecek aramaya gidiyor. Dişi ise yumurtayı sıcak tutup, babanın eve sadakat ve sabırla dönmesini bekliyor. Hiç şikâyet etmiyordu. 

Dönüp bir de çiçeklere baktı. Bir çiçek diğer bir çiçeğe dolana dolana büyümüyordu. Köklerini salarken toprağın derinliklerinde kendi başınaydı... 

Sanki doğa insana neyin ne olması gerektiğini öğreten bir rehber gibi apaçık ortadayken...

Asıl ihtiyaç olan “Oku”maktı, bize verilenleri... Ama okumasını bilenlere tüm bu mesajlar…

Ne oluyor da insanların çoğu tüm bu hayatlara bakıp deneyimsel bir hayat yaşamak yerine deneyip yanılacağı bir hayatı tercih ediyordu? 

Yaşayarak yanıldığı bir hayatı kendisine verilen bu sınırlı ve süreli ömürde ne kadar toparlayabilir ki?  Başka hayatlardan öğrendikleriyle daha hızlı yol alabilecekken ve daha mutlu olabilecekken onun bu gerçekleri görmesine engel olan şey de neydi? Gerçeği görebilmesi için illa denemsi mi gerekirdi? Deneyeceği şeyler kendine çok fazla şey kaybettirecek bile olsa da mı?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***