Haydaaa Ne Anladık Şimdi?

Başrol

HAYDAAA NE ANLADIK ŞİMDİ?

Koştur koştur bir sonraki işini halletmeye çalışıyordu. Ama ne koşturma! Evi toparla, çocuğu okula götür, gel, küçüğü kursa götür, iş yerinde müdürün isteklerini yerine getir...  O arada oda arkadaşının da kapris günü müdür nedir, rahatlıkla yapacağı işleri için yetişmedi diye ona kızıyordu. 

“Tamam ya! Hallederim iki dakikada, sıkma canını!” demişti arkadaşına. Bir de bu gerginliği kaldıramayacaktı. 

“Bugünü sağ salim atlatırsam karada bana ölüm yok…”  dedi demesine ama, zaten haftada iki üç kez bunu söylüyordu. İnsan böylesine bir telaşı normalleştirebilir miydi? Ama işte insanoğlu böyleydi; anormal bir normalleştirme sistemi vardı.

“Leyla” demişti babası. Adı değil lakabıydı. Öteden beri, her şeye yetişmeye çalışan Leyla. Her şeye yetişmeye çalışırken, kendisine yetişemeyen Leyla. Ah, şu kitaplar bile, ona bunu bağırıp duruyordu. Nasıl olduysa bir gün, en yakın arkadaşı Esma ile, yarım saat bir bankta oturup etrafı seyretme imkanları olmuştu. Esma çantasından ince bir kitap çıkarmış, gözlerini kapatmış ve bakımlı tırnaklarının olduğu parmaklarıyla bir sayfa açmıştı. Açtığı sayfada bir noktaya parmağını bastı, gözünü açtı "Ayy, ne kadar da manidar bir cümle…" Gülümsediler. Leyla da çok istedi, aynı şekilde o kitaptan bir söz çekmeyi. Bakımsızlıktan çatlamış elleriyle, gözleri kapalıyken bir sayfa açtı, bir yere dokundu ve okumaya başladı;

"Herkesi memnun etmeye çalışırken, halayı kaçıran düğün sahibi gibiyim." 

Durdu, bir daha okudu. Sonrası iki arkadaşın kahkahaları... Esma'yla göz göze geldiler, aynı şeyi düşündükleri belliydi. ‘Bir cümle, bir insana, cuk diye bu kadar mı otururdu.’
Başrol
Leyla'nın yüzü gülmeye devam ederken, içi yavaştan acımaya başladı. Sahiden; kendi hayatında da herkesi memnun etmeye çalışırken, her şey yolunda ilerlesin derken, tüm arıza olasılıklarını önceden planlamaya çalışırken, tüm iyi niyetiyle çevresindeki herkesin hayatına düzen getirmeye çalışırken… Halay çekmek şöyle dursun, 4-5 saat uykuyu bile nur nimet saymaya başlamıştı. Bir insan tek başına bir dolu insanın hayatını düzene sokabilir miydi, hem de tüm iyi niyetiyle? 

“Niyetim ne cidden?”

Bu soru belirdi zihninde. 

“Gerçekten iyilik miydi yaptığı?” Bu sefer ne geldi aklına; 

“Peki, iyilik ne?”

Ama bunu sadece samimiyetine inandığım kişilere yapıyorum. 

“Peki ama, samimiyet ne?” 

Yüzü gülümsemeye devam ederken, içinin buz kestiğini fark etti. Sırtından, bahar günü soğuk bir ter boşandı. Gerçekten samimi miydi, iyi niyetli miydi? Hayatı gözünün önünden geçerken, film şeridinin sadece filmlerde olmadığını anladı.

Babası ona, neden Leyla diye hitap ediyordu mesela? Babasının iyi niyetli, şaşkın kızıydı. Teyzesinin saf, biricik yeğeniydi. Ablasının, “sen halledersin kardeşim” dediği kişi. Arkadaşlarının da aracı olmasına rağmen, tüm buluşmalarda küçük çaplı bir servis şoförlüğü yapan kişi. Daha küçüklüğünden beri, ablasıyla ortak odasını toplamaktan yemeğe geç kalan, akraba toplantılarında bütün yiyecekleri üstlenen, arkadaşının evine gittiğinde, elinde bezle toz alan Leyla. Şimdi de pek farklı sayılmazdı.
  • “Üşütürsün oğlum, al şu ceketi.”
  • “Sevgili eltim, o kadar misafirin gelecek. O örtüleri değil bunları ser, hem daha şık hem leke tutmaz.”
  • “Oda arkadaşım, internetten aldığın kıyafetler olmadı mı? Ver canım yolumun üzerinde kargo var zaten.”
  • “İş yerinde, çaycı abla mutfakta otururken onun yanında kahve yapmalar...”
  • “Başkasının müşterisini, danışma varken kendisi karşılamalar...”
  • “Aynı şehirdeki altı kardeş içinde, babasını hastaneye götüren tek evlat olmalar -ama, ama onlar tahlillerden anlamaz ki- diye savunmalar...”
  • “Daha çocuk okuldan alınacak, pazar alışverişi yapılacak, arkadaşımın doğum günü organizasyonu, ev işleri bitmiş gibi bir de komşunun bahar temizliği…”
O kadar hızlı geçmişti ki bu görüntüler... Toplamda hepsi tek bir yere bağlandı, aniden frene basar gibi...

“Haydaaa! E bu hayattan ne anladım ben şimdi?”

Hakikaten hayat, o düğün gibiydi. Gelin kendisiydi ama halayı çekemeyen de oydu. Sebep ne? Organizatörün yerine kendisinin çalışması. Kendi hayatında da hep bir koşturmaca ama, insanların kendilerinin rahatlıkla halledebileceği şeyler için olan bir koşturmaca aslında. Kendisini, kalesini boş bırakmış bir kaleci gibi hissediyordu. Gelen gol, giden gol... Peki nasıl düzelecekti bu durum? Çünkü; bir an önce kendi aracının direksiyonuna geçme vakti gelmişti de geçiyordu.

Kitabı kapattı sakince. Çevresindeki samimi olduğu insanların sahalarından -tüm iyi niyetiyle- kendi sahasına çekilmeye karar verdi. Çünkü insan başkalarının hayatında başrol olunca kendi hayatında ancak figüran olabiliyordu.

Başrol
İşin kötü yanı; insanları öyle alıştırmıştı ki, görümcesi kendisi olmadan salonuna aksesuar alamıyordu. Arkadaşı kahve paketini açmak için azıcık zorlansa, ona hemen müdahale ediyordu.

Fark etmeden, insanların problemlerini kendilerinin çözmelerinin önüne geçtiğini anladı. Gerçekten, yerine yapan biri varsa, insanoğlu o konuda çok marifetsizleşiyordu. Halbuki çocuğu 14 yaşında bir delikanlıydı, üşüdüğünü anlayabilirdi pekala. Arkadaşı, iade kargosunu göze almasaydı, o siparişi vermezdi herhalde. Evde, elinde tornavidayla gezmese de olurdu. Çok şükür eşi hayatta ve gayet sağlıklıydı. Genç kızı, üç sokak ötedeki okuluna, arabayla gitmese ne kaybederdi ki? Daha da ilginci; bunları ondan kimse istememişti. İhtiyaç olsa koskoca insanlar kendilerini ifade edebilirlerdi. Öyle bir durumda zaten yapabilecek marifete sahipti. "Peki ama nasıl?" dedi içinden. "Nasıl, insanların hayatlarını onlara tekrar teslim edebilirim? Nasıl, onların sahalarını işgal etmeyebilirim? Nasıl, yeniden kendi sorumluluklarımın hakkını verebilirim?"

Kapattığı kitabın üzerinde duran ellerine baktı, biraz bakım fena olmazdı, sonuçta ellerinin de onda hakkı vardı. Derin bir iç çekiş; insanlara alan bırakabilirse kendisinin de sorumlu olduğu alanların hakkını vermek için bayağı bir zamanı oluşacaktı. O zaman anladı; "Demek ki benim işlerim yetişmiyor değilmiş. Aynı anda, bir çok kişinin sorumlu olduğu konulara yetişmeye çalışmaktan, benimkilere sıra gelmiyormuş."

Anlaşılan, bugün alışverişi kocası yapacaktı. Sağlıklı bir erkek olarak evinin pazar alışverişini pekala yapabilirdi.

Meselenin gerçeğini anlayınca çok şey değişmişti.

*** 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***



66 yorum:

  1. Herkesi memnun etmeye çalışırken halayı kaçıran düğün sahibi olduğumu fark ettim.. ellerinize sağlık 🌸

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kesinlikle farkındalık oluşturan bir yazı olmuş değil mi? Oysaki insan her yerde olamaz...

      Sil
  2. Hayatımızda pek çok şey olmaya çalışınca hiçbirşey olamadığımızı anladığımız anlar...

    YanıtlaSil
  3. “Meselenin gerçeğini anlayınca çok şey değişmişti.”
    Gerçeğin farkına varınca insanın tüm hayatını değiştiriyor.
    Çok güzel, çok faydalı ve çok keyifli bir yazı olmuş. Emeğinize sağlık…

    YanıtlaSil
  4. Anlayınca çok şey değişir.. çok güzel bir yazı olmuş 🌼

    YanıtlaSil
  5. “Çünkü insan başkalarının hayatında başrol olunca kendi hayatında ancak figüran olabiliyordu...” ne kadar da doğru

    YanıtlaSil
  6. Halayı kaçıran düğün sahibi gibiyim... Sözün özü😊 teşekkürler

    YanıtlaSil
  7. Dilerim anlayıp uygulayabilmek nasip olsun. Kendi hayatımızın başrolü olabilelim.

    YanıtlaSil
  8. İnsanın kendi sahnesinde kalmayı başarabilmesi o kadar kıymetli ki..
    💐

    YanıtlaSil
  9. Ne kadar Guzel bir hikaye ve ne kadar güncel

    YanıtlaSil
  10. Bir insan tek başına bir dolu insanın hayatını düzene sokabilir miydi, hem de tüm iyi niyetiyle?
    Çoğu insanın içinde olduğu problem; hayır demeyi öğrenmemiz gerekiyor. Peki nasıl? Sınırlarımızı tekrar çizmemiz gerekiyor. Peki, nasıl? :))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. İyi ne, niyet ne demek? Kelimelerin gerçek anlamını bilince, insan gerçekte ne yaptığının farkına varıyor.. Teşekkürler Deneyimsel Tasarım Öğretisi...Sadece kelimelerin gerçeği anlatan değil, hayatın gerçeğini de anlatan bir öğreti. Anlatılanları hayatta uygulamaya başladığınızda hayat çok konforlu.

      Sil
  11. Elinize sağlık, farkındalık oluşturan bir yazı.

    YanıtlaSil
  12. Meryem Hicran Erataman26 Ağustos, 2022 17:42

    İnsanın kendi kendine zulmetmesi bu olsa gerek. Hep yaptığı yanlış olduğu için giderek kendine körleşmesi. İnsanı kendi hatalarıyla yüzleştiren bir yazı ellerinize sağlık. Çok güzel bir benzetme tam da duygulara tercüman olmuş. Düşünmek planlamak ve toparlanmak gerek.

    YanıtlaSil
  13. Birilerine yetişmeye çalışırken kendimize yetişmeyi unuttuğumuz olmuyor mu? Hem de ne kadar çok değil mi? Acaba birileri de bize mi yetişmeye çalışsa güzel olmaz mı? Ellerinize sağlık...

    YanıtlaSil
  14. İnsan sınırını bilip sorumluluklarına göre hareket ettiğinde nasıl rahatlıyor… kendi sınırlarını koruyan başkalarının sorumluluklarını almayan kendi hayatının başrol oyuncusu olmamız ümidiyle… güzel farkındalık oluşturan yazı için teşekkürler🌼

    YanıtlaSil
  15. Kaleminize sağlık

    YanıtlaSil
  16. Bir çok insanın dertlendigi bir konuya parmak basmışsınız.Enfes olmuş🍀

    YanıtlaSil
  17. Ben de bir Leyla olduğumu farkettim

    YanıtlaSil
  18. Elinize sağlık çok güzel ve çok insanın içinde bulunduğu bir durum. Okurken sanki başkasının hikayesi gibi hiç üstüne alınmıyor İnsan. Düşünmeye başladıkça kimlerin rolünü çaldığı bir bir çıkıyor ortaya. Her insan kendi sahnesinin başrol oyuncusu olursa yaşamı anlamı ve güzel olur.

    YanıtlaSil
  19. Halayı kaçırmamak lazım evet😀 çok güzel içten bi yazı olmuş🥰

    YanıtlaSil
  20. Öyle bi denk geldi ki, bir an benden bahsediyor sandım 🙈 Çok şükür kendime getirdi yazı..

    YanıtlaSil
  21. Ne olursa zaten bundan olmuyor mu başkalarını görmekten kendini göremiyor insan. Bir ikincisi yok , buralarda çok hata yapmışım tekrar baştan diyemeyeceğiz. O yüzden ertelemeden hemen şimdi kendimiz kendi sorumluluklarımız için harekete geçelim. Kaleminize sağlık🌿

    YanıtlaSil
  22. Emeklerinize sağlık

    YanıtlaSil
  23. İnsan kabul görme beğenilme isteğini doğru yere oturtmazsa kendini çok yıpratıyor. Asıl beğenmesi gereken için çabaladığında aşırılaşmıyor. Farkındalık oluşturan bir yazı olmuş kaleminize sağlık

    YanıtlaSil
  24. Çok ama çok güzel bir yazı.

    YanıtlaSil
  25. insan başkalarının hayatında başrol olmaya çalıştıkça kendi hayatında figüran oluyor. Bunu fark etmek acı, ama neresinden yakalarsak kar.

    YanıtlaSil
  26. Hayatta ne yaptığının gerçek anlamını bilmeyince hayat zor gerçekten. Kaleminize sağlık...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Mesele problemi teşhis etmekte...

      Sil
    2. Meselenin gerçeğini anlayınca çok şey değişmişti.😊

      Sil
  27. Okurken kendimi gördüm elinize sağlık çok başarılı bir yazı 💐

    YanıtlaSil
  28. Dilşad Küçük27 Ağustos, 2022 14:48

    Başka bir trene binerek kendi trenini kaçırmak gibi... Ellerinize sağlık...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Insan zamanla iyi nedir? Kötü nedir?
      Doğru ne,yanlış ne irdelemeden yasamaya başlıyor. Bir işe başlar ken ki niyetini dahi farkedemez hale gelebiliyor.Bunlari farkedebilmemize vesile olan deneyimsel öğretiye teşekkür ederim

      Sil
  29. Asıl memnun etmemiz gerekeni unutunca herkesi memnun etmeye çalışıyoruz. Hatırlatıcı yazı için teşekkürler 💐

    YanıtlaSil
  30. insanların problemlerini kendilerinin çözmelerinin önüne geçtiğini anladı.Emeğinize sağlık 🌻

    YanıtlaSil
  31. İşin garip tarafı iyi niyetimizle başkasının hayatında başrol olmaya çalışıyoruz. Onun için iyilik yaptığımızı sanıyoruz ve tüm dengeler kaçıyor. Ne güzel farkındalık oluşturdunuz 💐

    YanıtlaSil
  32. Yorumlardan da anlaşılacağı üzere birçok insan kendi sahnesini bırakmış hakkı olmayan başka yerlerde başrol olmuş... Fark ettirdiniz, sağ olun🥰

    YanıtlaSil
  33. Kültür olarak sınırlar konusunu bi türlü oturtamamış olduğumuzdan olsa gerek… bu hikayeye aşina olmayanımız yoktur. Ne güzel ifade edilmiş, kendi hayatımızda figüranlığa razı oluyoruz, düğünümüzde halayı kaçırıyoruz.

    YanıtlaSil
  34. Yazının bir çok cümlesinde kendime rastladım. İnsanın gerçeği görebilmesi için gerçeklere ihtiyacı varmış meğer. İyi ki yolum deneyimsel tasarım öğretisi ile kesişmiş.

    YanıtlaSil
  35. İnşALLAH çok geç olmadan hepimiz bunu farkedebiliriz. Çok güzel bir yazı olmuş,elinize sağlık

    YanıtlaSil
  36. İnşALLAH çok geç olmadan hepimiz bunu anlayabiliriz. Çok güzel bir yazı olmuş. Elinize sağlık

    YanıtlaSil
  37. Kahraman anne… kahraman baba… kahraman arkadaş… olmaya ne kadar da istekliyiz! Sonunda üzerimize yapışan, artık görevimiz haline gelmiş, bize ait olmayan bir dolu görevle yaşamaya çalışıyoruz. Oysa kimse kahramanım demiyor. Hatta şikayet bile ediyor. Karşımızdaki insanı da bozuyoruz, beklentiye sokuyoruz… Hep çok yorgunuz, hep hiç vaktimiz yok ve hayat çok zor çok acımasız diyoruz. Hayata ne kadar da haksızlık ediyoruz:(

    YanıtlaSil
  38. Var olmaya çalışırken yok olmak...

    YanıtlaSil
  39. Herşeyi kontrol etme çabası insanı o kadar yoruyor ki. Bir anlasak kontrol etmeye çalıştıkça kontrol edemediğimizi...

    YanıtlaSil
  40. Muhteşem bir yazı olmuş. Çoğu zaman farkına bile varmadığımız hatta iyilik sanıp yaptığımız yanlışlarımızı görme imkanı verdiniz. Kaleminize sağlık🌺

    YanıtlaSil
  41. Kendi hayatımızın başrolü olabilenlerden olalım inşALLAH🌸

    YanıtlaSil
  42. Bazı seyler vardır kontrolümüzün dışında, kontrol etmeye çalıştıkça daha da kontrolü kaybediyor insan. Nerede durmamız nerede harekete geçmemiz gerektiğini bilmeye ihtiyacı var insanın. Başarabilmek dileğiyle. Emeğinize sağlık.

    YanıtlaSil
  43. Teşekkürler düşündürücü güzel bir yazı olmuş ellerinize sağlık....

    YanıtlaSil
  44. Çok güzel 🌸

    YanıtlaSil
  45. Neslihan Dindar01 Eylül, 2022 23:57

    İyiliği, niyeti tekrar düşündüren bir yazı. ellerinize sağlık...

    YanıtlaSil
  46. “Başkalarının hayatında başrol olmak” ilginç bir ifade…

    YanıtlaSil
  47. Cok guzel bir yazi olmus... oyle guzel anlatilmis ki... hele nasil yapmayabilirim diye sormak insanin aklina zor geliyor hep ne yapiyim diye sordugumuz icin... (baskalari adina tabi:)

    YanıtlaSil
  48. Had bilmeye de giriyor. İnsan kendi hayatına gerçek manada konsantre olduğu zaman yükü çok hafif aslında. Ama hocanın da dediği gibi farkında değiliz. İnsan kendini yaşamalı. Ve önce kendine gelmesi sonra başkası da isterse ona gidilmeli. Çok anlamlı olmuş. Bizim Anadolu fedakar annelerimiz gibi olmuş. (Niyet kötü değil ama yanlış)." Keşke bilsek..anlamlı olmuş.

    YanıtlaSil
  49. Başkalarının hayatında başrol oynarken kendi hayatımda figüran olmak...

    Gerçekten de böyle oluyor, nerde dengeyi bozuyorsan mutlaka kendi hayatına yansıyan bir faturası oluyor...

    “Fazla iyilikten nolcak canım” diye düşünüyor insan ama hafdi aşınca yapılan gerçekten iyilik mi?
    Kendi hayatımı ihmal ediyorsam, ve karşımdakini masifetsizleştiriyorsam, “iyilik” konusunda ne kadar samimi olabilirim?

    Teşekkürler, düşündüren bir yazı olmuş :)

    YanıtlaSil
  50. Tam zamanında okuduğum çok güzel bi yazı.

    YanıtlaSil
  51. insan başkalarının hayatında başrol olunca kendi hayatında ancak figüran olabiliyordu. Emeklere sağlık

    YanıtlaSil
  52. Meselenin gerçeğini anlayabilmek, tüm taşları yerine oturtuyor 🌿

    YanıtlaSil
  53. Farkındalık kazandıran çok önemli bir yaz. Çok teşekkürler.

    YanıtlaSil
  54. meselenin gerçeğini anlamak insanın hayatını değiştiriyor. teşekkürler..

    YanıtlaSil
  55. Kaleminize sağlık🌿

    YanıtlaSil
  56. insan iyi niyetle bir şeyler yapar ama hiç sonuç istediği gibi olmuyor, bunun nedenini bilmek ne kadar kıymetli, ellerinize sağlık

    YanıtlaSil
  57. Kahraman olmaya çalısıyoruz galiba. Yardım etmek, destek olmak güzelde bizimki destek değil. Sen yapma ben yapayım bütün yükü kaldırayım.

    YanıtlaSil
  58. İnsan ne yaparsa kendine yapıyor, dengeyi kaçırmasa 😉

    YanıtlaSil
  59. Hakikaten hayat, o düğün gibiydi. Gelin kendisiydi ama halayı çekemeyen de oydu. Sebep ne? Organizatörün yerine kendisinin çalışması. Kendi hayatında da hep bir koşturmaca ama, insanların kendilerinin rahatlıkla halledebileceği şeyler için olan bir koşturmaca aslında. Kendisini, kalesini boş bırakmış bir kaleci gibi hissediyordu. Gelen gol, giden gol... Peki nasıl düzelecekti bu durum? Çünkü; bir an önce kendi aracının direksiyonuna geçme vakti gelmişti de geçiyordu.

    YanıtlaSil
  60. Kendi hayatımızda başrol olmak ... ne kadar kıymetli... çok güzel bir yazı elinize sağlık

    YanıtlaSil