SAHİ SENİN AMACIN NE?

Zaman durmuştu. Musluktan damlayan su damlası sanki havada asılı duruyordu. Aslı kendini banyoda klozetin kapağına oturmuş ağlarken buldu. Ne oldu da ben bu duruma geldim diye düşünüyordu. Çocukluğunda çok neşeli ve başarılı bir çocuktu. Ailenin en büyük çocuğu ve ilk torunuydu. Bu nedenle çok ilgi ve sevgi görüyordu. Gördüğü bu ilgi ve sevginin karşılığını da söz dinleyen bir çocuk olarak okul başarıları ile fazlasıyla veriyordu. Aile büyükleri de öğretmenleri de hep çalışkanlığını ve terbiyesini övüyordu Aslı’nın. Bu ilgi, sevgi ve takdirleri almak tabi ki onun da çok hoşuna gidiyordu. 

İnsan hayatını kendini beğendirmeye adamakla mı geçirmeli?

Hayatı boyunca hep bu övgüleri almak için çalışmıştı. Girdiği tüm sınavlar, yaptığı tüm eylemler, tüm seçimleri bu aferinleri duymak için olmuştu. Artık hayatının amacı başkalarından onay almak ve takdir görmek olmuştu. Üniversite sınavında kendi istediği bölümü değil insanların en çok onaylayacağı, takdir edeceği bölümü kazanmayı hedeflemişti. Kazandı da… Üniversite bitince bu defa insanların imreneceği ve çok beğeneceği bir firmada işe girdi. Bundan sonra sıra evliliğe gelmişti. Ailesi tarafından çok beğenileceğini ve takdir göreceğini düşündüğü kişi ile evlenmişti. Sıra çocuğa gelmişti. O da tüm evli çiftler gibi hayatını çocukla taçlandırmalıydı. Annesi ve kayınvalidesinin kucağına torunu verip aferini almalıydı. Bir yandan iş yerinde yükselmeye çalışırken diğer yandan evliliğinde hem kendi ailesinin hem de eşinin ailesinin gözüne girmeye çalışıyordu. Üzerine bir de çocuklar olunca kendine kendini ispatlaması gereken yeni bir saha daha açmıştı. 

Aslı artık kaldırabileceğinden çok fazla alanda çabalamaya başlamıştı. Her birini mükemmele yakın, hatasız ve kusursuz yapmaya çalışıyordu. Ve tabi ki her şeyi mükemmel yapmak imkansızdı. Çünkü her birinde hep başkalarının beğenisini almaya çalışıyordu. Ama insanlar hep daha iyisi olduğu konusunda ona geri dönüşler yapıyorlardı. Çalışma temposu öyle bir hal almıştı ki kendisi için hiçbir şey yapamaz olmuştu. Bırak aylık düzenli uzayan saç diplerini boyatmayı, günlük saçlarını taramaya bile zaman ayıramaz olmuştu. Elleriyle saçını şöylesine bir düzeltip lastik bir tokayla öylesine bir at kuyruğu yapıp çıkıyordu evden. Her sabah banyoda aynanın karşısında bunu yaparken içinden “bir kuaföre gitsem de şu saçlarımı kestirsem” diye geçiriyordu. 

İnsanların isteklerini yerine getirmek onları mutlu etmeye yeter mi?

Aslı artık tıkanmıştı. İş yerinde bir türlü amirini memnun edemiyor, evliliğinde eşiyle bir türlü ortak payda da bulaşamıyor, çocuklarına ise bir türlü istediği davranışları kazandıramıyordu. Bir gün işler gerçekten çıkılmaz bir noktaya gelmişti. İş yerinde çok kötü bir gün geçirmişti. Eşiyle de uzun süredir konuşmuyorlardı. Eve geldiğinde tek istediği bir duş alıp karnını doyurup biraz ayaklarını uzatmaktı ama ne mümkün. Evde çocukların bakıcısı annesi ve kayınvalidesi vardı. Karşılaştığı manzara ise ağlayan çocuklar, darmadağın bir ev ve bomboş bir mutfaktı. Bir telaşla kendini banyoya attı. Duş almak ve biraz sakinleşmek istiyordu. Saçlarındaki lastik tokayı çıkarmaya çalıştı ama saçlarının içinde toka düğüm olmuştu ve çıkaramıyordu. Birden gözü doldu ve banyoda klozetin kapağını kapatıp üzerine oturdu, ağlamaya başladı. İşte zaman tam da o anda durdu.

Kim için hayattasın?

Ben bu hayata bunlar için gelmiş olamam diyordu. Koskoca bir ömrün yarısına geldiğini hissediyordu ama ne için, kim için? Gerçekten sadece bu iş, bu adam ve bu çocuklar için gelmiş olamazdı bu dünyaya. Tamam bunlarında bir rolü vardır ama başka bir şeyler olmalıydı. Bu hayatın bir amacı olmalıydı. Bu yaptıklarının sonucunda varması gereken bir nokta olmalıydı. Peki neydi o? Çevresindeki insanları memnun etmeye çalışmaktan, onların beğenisini almaktan öte bir şeydi bu. Gerçekten o amacı bulmalıydı. Bu hayat böyle gidemezdi.

Peki ne yapmalıydı?

Öncelikle hayatındaki bu kaosa son verecek doğru yöntemleri bulmalıydı. Çünkü bu hayatta herkes mutsuz değildi. Hem işinde hem eşiyle hem de çocuğuyla gayet mutlu ve düzenli hayatı olan birçok insan vardı. O halde kendi de bunu başarabilirdi. Bunu kendisi için yapacaktı ama. Başkalarından aferin almak için yapmayacaktı artık. Gidip doğru yöntemler ne ise onları öğrenebilmek için o insanlarla iletişime geçecekti. Anlıyordu artık, önce kendini toplamadan ailesini ve çevresini toparlaması pek mümkün görünmüyordu.

Elini yüzünü yıkadı ve çıktı banyodan. Telefonunu eline aldı ve hayatını hem verimli hem de keyifli yaşamasından ötürü gıpta ettiği arkadaşı Arzu’yu aradı:

-   -Arzu ALLAH aşkına bana söyler misin hem iş hem çocuklar, hem ev… Bu kadar yoğunlukta bu kadar mutlu ve başarılı olmayı nasıl sağlıyorsun?? Ben çözümsüz kaldım arkadaşım n’olur bana yardım et…

Arzu: Sakin ol Aslı’cığım! Hiiiç telaşa gerek yok. Her şeyin bir yöntemi var merak etme. Sen bir arayışa girdin. Hayat da sana doğru yöntemleri gönderecektir. Yeter ki sen yanlışı fark et ve o yanlıştan dönmek iste. O yanlışın yerine doğrusunu, güzelini koymak iste. Yeter ki iste ve harekete geç. Yeter ki neyi ne için toparlamak ve değiştirmek istediğinin farkına var. Amacını iyi belirle. Çünkü bu hayatta yaptığın her davranışın bir çıkış noktası ve nihayetinde varacağı bir amacın olmalı. O amaç etrafında hayatın şekillenmeli. İşte o zaman hayatındaki kaos ortadan kalkıyor.

Telefonu kapattıktan sonra derin derin düşündü Aslı. Gerçekten bir amacı olmalıydı insanın. Tüm hayatını adadığı gerçek bir amaç.

Ve sordu kendi kendine;

“Sahi kızım senin bu hayattaki amacın ne?”

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***