Sadeleşmeye Nereden Başlamalı?

Yatak odası sabahın ilk ışıklarıyla aydınlanmaya başlamıştı. Gardolabın önünde ne yapacağını bilmez halde dikiliyordu Nermin. İşe gitmesi gerekiyordu ancak giyecek bir şey bulamamıştı ki. Havalar soğuduğu için geçen sene giydiği kalın pantolonunun içine girmeye çalışmış, kilo aldığı için başaramamıştı. Canı bir anda çok sıkıldı. “Nereye bu gidiş Nermin?” diye kendi kendine söylendi.

Oysa ne güzel başlamıştı bu sabah. Bu hafta kendine söz vermişti çünkü. Olumlu düşünecek, işlerini yaparken sadece sebeplere odaklanıp, kendini olumsuz sonuçlarla üzmeyecekti ama şimdi bu da neydi böyle? Hayat şaka yapar gibiydi sanki…

Her sene yaşadığı bir problemdi bu aslında. Her kış, her yaz, geçen seneki kıyafetlerini giyemiyor, kilo aldığına içerliyor ama bunu değiştiremiyordu da. Yeni kıyafet alsa eskiler israf oluyor diye de ayrı üzülüyordu… 

Aslında ortada sadece kıyafet bulamamaktan daha büyük, genel bir problemi vardı. İsraf… Başka hangi konulardaydı peki?

Fazla olduğunda, ihtiyaç görmediğinde…

• Evdeki mobilyaların, 

• Giysilerin, 

• Yiyeceklerin, 

• Oyuncakların,

• Süs eşyalarının,

• Okunmayan kitapların, notların,

• Sarf ettiği sözlerin bile…

İnsana yük olduğunu biliyor ve bu duruma içerliyordu Nermin. Bu durumu nasıl değiştirebilirdi?

Gözleri dışarıdaki ağaca kaydı, yaprakları sararıp düşmeye başlamıştı. “Doğada hiç israf yok” diye düşündü. Bir yaprak solup yere düştüğünde bir süre sonra toprağa tekrar karışıp yeniden yaşam döngüsüne katılıyordu… Bir arı çiçek çiçek dolaşıyor, bulduğu polenleri kovana taşıyıp bal yapıyor ve bu baldan sadece ihtiyacı kadarı ile besleniyordu. O da sadece bal üretimine devam edebilmek için… Geri kalan bal, polen, petek insanlara şifa oluyordu. İnsan harici hiçbir canlı yapıp ettiği işlerle ilgili çöp bırakmıyordu. 

Diğer canlıların, fazla, ihtiyaç olmayan bir tüketimi de olmuyordu. Bir aslan hiçbir zaman karnını doyurmak, yaşamına devam etmek haricinde fazladan avlanmıyordu mesela. Bir şeyi depolamaya çalışmak, ihtiyaç değilken üstüne bir daha koymak insana özgüydü.

Ah insan…

• Tokken, sırf canı çekti diye yemek yiyerek kilo alan,

• Bir evde birkaç parça mobilya yeterli iken evini eşya ile doldurup sonra temizliğine, işine yetişemeyen, 

• Süs eşyalarını vitrine dizip ardından onlara bakmayı unutan, toz almaktan yorulan,

• Karşıdakinin ihtiyacı değilken çok konuşup, sonra dinlenilmemekten, 

• Sadece sıkıldığı için muhabbet edip sonra anlaşılmamaktan şikâyet eden,

• Kitaplıklar dolusu kitabı dizip ancak vakit darlığından kitap okuyamayan,

• Çocuğuna, eşine taviz verip, yapmaması gerekenleri yapıp sonra gerçekten ilgilenip yetiştirmeye vakit, imkan bulamayan,

• Harcamaması gereken yerlere para harcayıp ardından ihtiyaç olan yerde sıkıntı çeken…

İnsandı işte… Ve aslında kendisine yük olanlardan kurtulduğunda hayatı çok daha verimli, çok daha hafif akmaya başlayacaktı. İhtiyacından fazlasını yemediğinde vücudu hafifleyecek, hareketleri hızlanacak, sabah kalkışından merdiven çıkışına, yürüyüşüne kadar bütün hareketleri daha canlı olacaktı. 

Boşa vakit harcamadığında üretim için bulamadığı vakitleri bulacak, gerçekten ilgilenmesi, yapması gerekenleri yapacak, gereksiz dertlenmeyecekti. Parasını boşa harcamadığı için ihtiyaç duyduğu yerde istediğini alabilecek, borçlanmayacak, başkasına karşı küçülmeyecekti. 

Prangalarından kurtulmuş, hayatı hafif, irade ve marifet olarak güçlü bir insan olmak, her insanın hayali değil miydi?

“O zaman ne yapmalıyım?” diye düşündü Nermin. Bir karar vermeli ve bugünden başlamalıydı. En erken, geciktirmeden yapabileceği en küçük şey neydi? Nasılsa bir gün lazım olur diye biriktirdiği ama kullanmadığı yepyeni duran bardakları, tabakları vermeliydi. Hemen bugün, onları verebileceği yeni evlenen bir çift veya ihtiyacı olan birilerini araştırmalıydı. 

Yüklerinden kurtulmanın ilk adımıydı bu, gerisinin de her konuda gelmesi için gülümseyerek dua etti…