Kazandım!

KAZANDIM!

İnsanın istekleri doğduğu andan itibaren başlar. Bebekken anne sütü, sevilmek, annemizin sesini duymak gibi küçük masum isteklerimiz varken, büyüdükçe isteklerimiz artar, farklılaşır. Bir çocuk oyuncakçıdaki o bebeği ya da arabayı almayı isterken, bir yetişkin ferah bir ev, lüks bir otomobil ya da vitrindeki o şık ceketi almak isteyebilir. 

İnsan istekleri süreklidir ama en çok da başarmak, kendini mutlu hissetmek ister. İstekleri arasında tercih yaparken de her zaman kârlı çıkmak ister. Peki, her istek, her seçim kazandırır mı?

Semih, üniversite sınavında başarılı olmak için yıl boyu çalışmış, kendine göre pek çok fedakârlıkta bulunmuştu. Şimdi sınava gireceği okulun önünde, kazanmaya hazır hissederek bekliyordu. Bir an önce içeri girme isteğiyle ileri doğru bir adım attı, durdu ve okumayı düşlediği üniversiteye girdiğini hayal etti. Geçen yaz gidip gördüğü kampüsün, deniz kenarında olması onu büyülemişti. Ne olursa olsun orada okumayı hedefleyeli tam bir sene olmuştu. Yüzünde gülümsemeyle içeri girdi, gergindi biraz ama çok çalışmıştı. Verdiği emeklere güvenerek, “Evet, başlıyoruz!” dedi kendi kendine. Kitapçığın ilk sayfasını çevirdi, sorular önce biraz karmaşık göründü, bir yudum su içti ve zihnini toparlayıp devam etti. Sorulara odaklandıkça rahatladı, verilen süre dolduğunda ise derin bir oh çekti. Sırtından çok büyük bir yük kalkmış gibiydi. Babasıyla birlikte eve giderken, hafif bir tedirginlik hissetti; “İstediğim bölüm ya tutmazsa…” Sonuçlar açıklanana kadar Semih’in günleri hafif kaygılı, biraz karın ağrılı geçti. Aldığı puanı öğrendiğinde, neredeyse sevinçten ağzı kulaklarına varacaktı. “Evet! Evet, olacak bu iş!” Tercihlerini yaptıktan sonraki bekleyiş daha keyifliydi. O büyük gün geldiğinde bilgisayarın başına oturmuş istediği bölüme yerleşip yerleşmediğinin haberini bekliyordu, ailesi de en az onun kadar heyecanlıydı. “Kazandım!” diye bağırdığında babası yanında, annesi ise mutfaktaydı. Evi bir bayram havası, kahkahalar, ‘aslan oğlum benim!’ nidaları sarıverdi. Anne-babası oğullarıyla gurur duyuyorlardı. Onun çalışmalarındaki azmini desteklemişler, bütün sene neredeyse hep birlikte sınava hazırlanmışlardı. 

Kazandığı üniversiteye yakın, güzel bir yurt ayarlandı, okul kaydı yapıldı ve artık istenilen hedefe ulaşılmıştı. Semih, kampüsün denize bakan yakasında, tek başına bir bankta oturup yeni hayaller kurmaya başlamıştı. İstediği üniversitede istediği bölümü okumanın ilk adımını atmıştı. Mezun olduğunda dilediği kariyere sahip olmak için yüksek lisansını tamamlayacak, İngilizcesini ilerletecek ve pek çok eğitime katılıp kendini geliştirecekti. Tüm bu çabaları üst düzey yönetici olmak için gösterebilirdi. Çünkü artık hayallerinde, çalıştığı o çok iyi şirkete girme anı vardı. Kolunda pahalı saati, klas takım elbisesi ve lüks arabasıyla çalıştığı plazanın önünde duracak, içeri girdiğinde herkesle selamlaşıp, iyi dilekler ve tabii ki sıcak kahve eşliğinde güne başlayacaktı…

Üniversite hayatı, ufak tefek zorluklar haricinde iyi geçmişti. Okul bitip iş arayışları başladığında, Semih bir miktar hayal kırıklığına uğramıştı. İyi bir dereceyle mezun olmasına rağmen, sektörde aradığını bulamamıştı.  Mecburen beklentisini pek de karşılamayan bir firmayla anlaşmaya karar verdi. Zaman kaybedemezdi, basamakları hızla çıkabilmek için bir an önce sektöre girmeliydi. İşinden keyif almasa da çok çalışıyordu, mesaiye kalıyordu, hatta iş yerine yakın olması için ayrı eve çıkmıştı. Bu yoğun tempoda ailesiyle de pek görüşemez olmuştu. Disiplinli çalışması, aldığı projeleri en az hatayla teslim etmesi, toplantılardaki sunumları sayesinde dikkat çekici bir çalışan olmuştu. Bu sayede tam da istediği kalitede bir firmadan teklif almış ve yıllardır istediği konuma ulaşmıştı. Artık ekibinde pek çok çalışan vardı ve işine hâkim bir yönetici olmuştu. İstediği gibi yükselmişti ama kendini pek de iyi hissetmiyordu. Bütün hayatı işiydi. Akrabalarıyla iletişimi kalmamış, etrafındaki arkadaş sayısı bir elin parmağını geçmeyecek kadar azalmıştı. Annesi, telefon konuşmalarında sitem etse de Semih, vaktim yok diyor, ailesine her ay para göndererek kendini rahatlatmaya çalışıyordu. 

Bir sabah yine işe gitmek için hazırlanırken babasının kalp krizi geçirdiği haberiyle sarsıldı. Apar topar hastaneye gitmiş, iyi bir haber alabilmek için yoğun bakımın önünde saatlerce beklemişti. Babasının durumunun riskli ama ilk tehlikeyi atlattığını duyduklarında, annesiyle birbirlerine sarıldılar. Temiz hava almak için bahçeye çıktılar. Büyük çınar ağacının gölgesinde, annesiyle sohbet ederken epey geçmişe gitmişlerdi. Üniversite sınav sonuçlarının açıklandığı günü andılar, hayatlarındaki en keyifli andı belki de onlar için. Annesi tebessümle “Hatırlıyor musun? Kazandım diye bir bağırmıştın apartman inlemişti. Hatta komşu Nazan teyzen koşa koşa gelmişti n’oldu diye…” Semih gülümsedi ama kalbi acıyordu. Uzun zamandır hayatının muhasebesini yapıyordu ve bir şeylerin ters gittiğinin farkındaydı. “Anne, o gün gerçekten kazandım mı? Hayalini kurduğum gelecek bu değildi. Başarmak için bu kadar çabalarken nasıl bu kadar mutsuz olabildim, bilmiyorum…”

Hepimiz kazanmak ve mutlu olmak isteriz. Ancak zaman zaman hayatın akışına kapılıp tüm kazançları kazanç, tüm kayıpları ise kayıp zannederiz. İnsanın kazandığını zannederken kaybedebileceği veya kaybederken kazanabileceği aklımıza gelmez. Bu durum ise hedefe giderken, kazanç zannettiğimiz pek çok şeyle oyalanıp gerçek mutluluğu ve başarıyı kaçırmamıza sebep olur. O sebeple insanın şunu hiç unutmaması gerekir; “ Her seçimin bir vazgeçiştir.”

Vazgeçtiklerinize değer seçimler yapmanız dileğiyle…

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***