NUR TOPU GİBİ...

Ve insan gözlerini açar dünyaya…

Her türlü kötülükten uzak, en masum ve temiz haliyle…

Karşısında kendisine dikkatle bakan gözler, yabancı sesler ve kokular vardır.

Saf bir merakla tanımaya, anlamaya çalışır ve böylece tüm hayatı boyunca devam edecek bir öğrenme süreci başlar.

Annesinin kuzusu, babasının paşası/prensesi merak eder, algılamaya çalışır, sorular sorar. Her alandan, pek çoğu filtresiz, merak soruları... “Ben ne zaman büyüyeceğim? Teyzemin niye kocası yok? Karıncalar da uyuyor mu?” ... 

O küçük çocuk, yürümeyi, konuşmayı öğrendiği gibi, zamanla birilerini nasıl memnun edeceğini, sorulara nasıl cevap vermesi gerektiğini de öğrenir.

Gerçek tek, insan neyin doğru neyin yanlış olduğunu aslında bilir ama istekler çeşitlidir. 

Yaş alsa da sorular bitmez. Zihni soru-cevapla çalışan insan, her an yeni bir soruya cevap verir ve hep kendisiyle konuşur aslında… “Annem kızdı şimdi sussam mı? Babam gurur duymuş mudur? Patron fark etti mi acaba? Hakan beni böyle beğenir mi?”

Dışarıda sessizlik olsa da insanın içinde ne çok konuşma vardır…

Zamanla sorular ve konular değişir ama insanın kendisiyle konuşması hiç bitmez. Kendi kendine anlatır, öğretir hayatı…

Annesinin, babasının, arkadaşlarının, patronunun, komşusunun neyi onaylayıp neyi onaylamayacağını… 

Alkış alması için ne yapması gerektiğini, ne yaparsa kızacaklarını, beğenilme, övgü, kabul görme için ne yapması gerektiğini bilir. 

Onay aldığında kazanacağını düşünür. “Ne de olsa anneler her şeyi bilir, babası diyorsa haklıdır, herkes yapıyorsa doğrudur.”

Peki…

Birilerinin yüzünü o anda güldüren kendi yüzünü güldürür mü gerçekten?

Sadece o an değil, her an?

Birileri alkışladı diye başarılı olur mu insan?

Ya da birileri bir davranışından memnun diye kendi de mutlu olur mu? 

Hoşuna gitmese de, sırf patronu diye, birinin esprisine güldüğünde gerçekten gülmüş olur mu mesela?

Annesi istiyor diye bir işi seçtiğinde doğru seçim yapmış olur mu? Akrabalarla yapılan görüşmelerde annesi gurur duysun diye, babası aferin oğluma/kızıma desin diye… 

Bir ömrü, bir “aferin” arayışıyla geçirmeye değer mi gerçekten? 

Ya onlar da yanılıyorsa?

Bir aferin, bir gülümseme, bir alkış, biraz para, belki biraz ün, yanlışa doğru dedirtebilir.

Yalan söyleyen, insanın kendi eşi olduğunda yalanın rengi pembeleşebilir.

Şikâyet eden, annesi olduğunda “ne var canım kadın içini dökmüş” olabilir.

Birinin arkasından konuşan, kendisi olduğunda “sadece dertleşmiş” olabilir.

Sırf üzülmesin diye her istediğini yapıp sorumluluk vermediği çocuğu şımardığında “o daha çocuk” olabilir.

Peki, bir yanlışa doğru demek onu doğru yapar mı gerçekten?

Bir davranışın doğru ya da yanlış olması, birilerinin onayına göre değişebilir mi?

Sırf birilerinden öyle gördü diye, aynı hatayı yapmaya devam ederek problem çözülür mü? 

Birilerinin alışkanlıklarına uygun da olsa, yanlıştan doğru çıkar mı?   

Kaç yanlış birleşse bir doğru eder ki?

İnsan sonunda mutlaka zarar edecekse; şu an bir onay, tebessüm, saygı kazanmış olmasının ne anlamı var ki? 

Ya da sonunda mutlaka kazanacaksa, birilerinin o anda kızmasının ya da karşı çıkmasının ne anlamı var?

İnsanın tüm hayatındaki seçimlerini belirleyen, birilerinin verdiği tepkiler mi olmalı?

Peki, buna değer mi? 

Ya onlar da yanılıyorsa?

Gözlerini dünyaya merakla açan insan, yine merakla, hala aklında sorular varken, gözlerini yumar hayata. 

Bir göz açma-kapama süresindeki ömrü biter ve şimdi başka sorulara cevap vermesi beklenir…

Öyleyse…

Değer mi gerçekten?

İnsan her an bir seçim yapar aslında…

Şimdi… 

Hala süren varken… 

Sen neyi seçeceksin?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***