Bu hayatta her insan mutlu ve başarılı olmak ister…
Bunun için;
Son zamanlarda işte
zorlanmaya başlamıştı Ayşe. Masasının başında otururken, kalemi elinde bir
yukarı bir aşağı hareket ediyor, önündeki dosyalara baksa da zihni başka yerde
dolaşıyordu. İş yerinde karar vermesi gerektiğinde düşünmeden, içinden gelen o
hızlı dürtüyle hareket ediyor, sonra da yaptığı hatalar yüzünden sıkışıp
kalıyordu.
Geçen gün patronunun
müşteriye göndermesini istediği önemli bir mail vardı. Ayşe, “Hemen yapayım da
aradan çıksın” diyerek bir çırpıda yazıp yollamıştı. Fakat mailde imla
hataları, eksik bilgiler ve yanlış yönlendirmeler vardı. Patronu, sert ama
yorgun bir ses tonuyla, her zamanki cümlesini tekrarlamıştı:
‘’Kızım, bu kadar acele etme! Sindire sindire yap şu işleri.’’
Ayşe başını öne eğmişti.
İçinden, “Keşke elimde olmasa bu acelecilik…” diye geçirdi. Sanki içinden hiç
durmadan işleyen bir saat vardı; tik takları kulaklarında çınlıyor, onu sürekli
hızlandırıyordu.
O gün öğle arasında
dışarı çıktı. İstanbul’un kalabalık bir caddesinde yürürken, bir anda durup
etrafını izlemeye başladı. Korna sesleri, insanların aceleci adımları,
sabırsızca birbirini sıkıştıran arabalar… Herkes bir yere yetişmeye
çalışıyordu. Ayşe, kendisini bu şehrin ritmiyle koşmaya mecbur bırakılmış gibi
hissetti. “Nereye yetişiyoruz ki?” diye sordu kendi kendine.
Bir an aklına okul
zamanları geldi. Ne kadar farklıydı şimdiki kendinden. Okulu seçtiği zaman o
dönem acele etmemişti. Hocalarına danışmış, büyüklerine sormuş, uzun uzun
düşünmüştü. Ve sonuçta seçtiği bölüm ona pek çok kapı açmıştı. Demek ki acele
etmeden verilen kararlar, insanın yolunu daha güvenli kılıyordu.
Yakındaki bir parkta boş
bir banka oturdu. Başını kaldırdığında, tam yanında yıllardır aynı yerde kök
salmış bir ağaç gördü. Gövdesi dimdikti, dalları gökyüzüne doğru yayılmış,
kökleri ise görünmez bir güçle toprağa tutunmuştu. Ayşe, dalgın bir bakışla ağaca
fısıldar gibi düşündü:
“Seni böyle güçlü kılan
şey, bir anda büyümek için acele etmemiş olman değil mi, yoksa asırlık çınar
olamazdın… Önce köklerini derinlere salmışsın. Zamanla dalların çoğalmış,
gövden kalınlaşmış. Sen acele etmeden sabırla büyümüşsün.”
İnsan da hayat yolunda
tıpkı ağaçlar gibi değil miydi?
Onun kökleri; deneyimleri, sabrı ve öğrendikleriydi. Dalları ise hedefleri yani meyveleriydi. Kökleri sağlam olmayan bir ağaç nasıl ki en ufak rüzgârda devrilirse… Sabırsızca verilen kararlarla ilerleyen insan da ilk fırtınada sarsılıyordu.
Ayşe derin bir nefes aldı. İçindeki o sürekli acele etmeye zorlayan saate inat, bu kez yavaşladı. Belki de gerçek güç, hızlı olmakta değil doğru zamanda, doğru yerde kök salabilmekteydi.
İnsanoğlu ‘Hemen olsun, şimdi olsun, acele sonucu görelim…’ ister. İnsan isteğine hemen varmak isterken, kendi ayağına dolanabiliyordu tüm seçimleri. Oysaki sebeplere konsantre olmakta dönüyordu tüm öykü.
Ve içinden şu cümle geçti
Ayşe’nin:
“Belki de insan, gücünü
köklerinden alan ağaçlar gibi sabırlı olmalı. Kararlarını hemen değil,
sindirerek vermeli. Çünkü büyümek, aceleyle değil, zamanla gelişerek olan bir
şeydi…”
***
Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.
İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.
"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.
Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.
Hani bazen insanlar hayatın akışında bir an durur, etrafa bakar ve kendi kendine sorar ya…
“Bu mu yani? Böyle mi geçecek benim hayatım?”
İşte Sena’da onlardan biriydi…
25 yaşında, İstanbul’da büyük bir şirkette çalışıyordu. Kariyerinde güçlüydü, pozisyonu iyiydi, dışarıdan bakıldığında da başarılıydı. Ama geceleri başını yastığa koyduğunda, bir şeyler ters gidiyor düşüncesine kapılıyordu. Zaman onunla değil, ondan bağımsız akıyor gibi hissediyordu.
Her şey bir sunum günü başlamıştı. Haftalardır üzerinde çalıştığı proje, bir sistem hatası ile silinmişti. Üstüne bir de müdüründen azar işitmişti, ekibi ise sessizdi. O gün tuvalette neredeyse on dakika sessizce ağlamıştı. “Tükenmişlik” kelimesi ilk defa o gün zihninde netleşti.
Meğer tükenmişlik ilk çatlakmış. Ama asıl kırılma noktası orası değilmiş. O akşam eve dönerken kafasından şu cümleyi geçirdi:
“Beni ben yapan şeyleri çoktan geride bırakmışım...”
Yön değiştirmek değişimin ilk gerçek adımıydı. Zaten Sena’da ertesi gün hemen köklü kararlar almadı. O, hayalindeki kahve dükkânını hemen kurmadı evet ama ilk defa yönünü değiştirdi. Günlük rutinine küçük adımlar ekledi…
İnternetten girişimcilik videoları izledi. Online “Kahve seminerlerine” katıldı. Hafta sonları ikinci el kitap sattı. Farklı işlerde çalışıp para biriktirdi.
Tabii ki birden olmadı hiçbir şey. Ama o, sabırla devam etti. Çünkü artık biliyordu;
“Dönüşüm zaman alır...”
Evet, zorluklar vardı. İlerlemek güzel ama kolay değildi. Uykusuzluk, migren nöbetleri, “Neden uğraşıyorsun?” diyen aile fertleri, zaman zaman gelen yalnızlık hissi...
En kötü dönemlerinde ciddi ciddi de düşündü vazgeçmeyi... Ta ki bir kitapta okuyana kadar şu cümleyi:
“Sen sadece yönünü değiştir. Hedefine henüz varmasan da, yaklaşmış olursun”
İşte bu cümle, onun kum saatini tamamen tersine çevirdi. Küçük bir dükkân, Sena için büyük bir başlangıç oldu. İki yılın sonunda zar zor kurabilmişti hayalindeki kafeyi.
İlk gün işler çok da iyi gitmedi. Yalnızca bir müşteri geldi ve o da sadece bir kahve alıp gitti.
Ama o akşam Sena, dükkânın ortasında durup şöyle dedi: “Artık benimle beraber akıyor kum saati...”
Bu süreçte birçok şey öğrendi. Öğrendiklerinden bazılarını kafesinin duvarlarına küçük çerçevelerle astı.
“İnsanın umudu kadar netliği var...”
“Hiçbir şey birdenbire olmaz. Azimle ve sabırla devam etmek gerekir.’’
“Zorluklar düşman değil, öğrenmeyi geliştiren fırsatlardır.”
“Hedefine giderken, zorluklarla karşılaştığında aslında ne kadar samimi olduğun test edilir.”
Bugün kum saati artık onun ellerindeydi. Hem işlerini yoluna koymaya başlamıştı, hem de yeni girişimcilere, deneyimlerini aktarmak adına destek olmaya çalışıyordu. Kafeye gelen müşterilerine sohbet ederken şu soruları sorup, düşündürmeye çalışıyordu:
“Senin kum saatin ne tarafa akıyor?”
“Ve sen, onu çevirmeye hazır mısın?”
Hayat bir anda değişmez… Ama sen yönünü değiştirirsen, hayat da yavaş yavaş ardından gelir… Sena’nın hikâyesi de bunun en güzel kanıtı değil miydi?
***
Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.
İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.
"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.
Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.
Kuşların Limanı
Dersi dinlerken derin düşüncelere dalmıştı Atlas. Babasının
tavsiyesi üzerine mühendis olmaya karar vermişti. Başlarda acaba başka bir
meslek mi seçseydim diye düşünmüş olsa da ikinci sınıftan sonra iyice bölümüne
kalbi ısınmıştı. Ona alanını sevdiren şu an dersi anlatan hocasıydı.
Atlas’ın her zaman kuşlara ilgisi olmuştu. Babasıyla uzun doğa
yürüyüşlerine çıkarlardı. Orada kuşları gözlemlerdi. En sevdiği kuş türlerinden
birisi de Yalı Çapkı’nıydı. Alacalı renkleriyle insanı kendisine hayran bırakan
bir kuştu. Atlas’ı etkileyen asıl şey bir ok misali öne atılıp, avını
avlamadaki mahareti. Hocası derste “Hızlı Tren” yapımında bu göz kamaştıran
kuşun bazı özelliklerinin modellenildiğini söylediğinde, doğaya olan hayranlığı
daha da artmaya başlamıştı.
“Hızlı Trenlerin yapım
aşamasında tünelden çıkarken çıkarttığı ses hem doğayı hem de yolcuları çok
rahatsız edecek boyuttaydı. Japon mühendisler buna bir çözüm arayışındaydılar.
Ve çözüm gecikmeden doğadan geldi. Yalı Çapkını kuşunun kafaları büyüktür, bacakları
kısadır, küçük kuyrukları vardır. İngiltere’de “kral balıkçılar” olarak anılan
bu kuşların mahareti gagasının şeklinden kaynaklanır. Gagalarının uzun ve dar
olması onun suya hafif bir şekilde dalıp, avına doğru süzülmesini sağlar.
Trenin tünelden çıkarken ki çıkarttığı sesi, trenin etrafından rahatça
süzülmesi sağlanırsa, ses sorunu da çözülebilirdi. Yoğun çalışmalar sonucunda
Yalı Çapkını kuşu modellenerek hava basıncı yüzde otuza düşmüştü. Fakat hala
tatmin edici sessizliğe ulaşamamıştı.
Araştırmacılar tekrar
kanatlı canlıları araştırmaya başladılar. Bu seferde uçarken sessizliğin ustası
olan kuşların başında gelen, gece avlanan “Baykuşları” incelemeye başladılar.
Bu kuşların kanat sesleri neredeyse yoktu. Adeta hayalet uçuculardı. Baykuşların
kanatları tırtıklı tarağa benziyordu ve trende bunu modellediler.”
Hocasının Hızlı tren yapımında doğadaki bu kuşlardan
faydalanıldığını anlatması Atlas’da, hedefe giderken ortama uyumlu, çok ses
çıkartmadan gidilmesinin ne kadar önemli olduğunu düşündürdü. Çünkü gecenin
sessizliğinde Baykuş’un kanat sesi biraz fazla olsa rahat avlanamazdı. Neden?
Avı, onun geldiğini fark etseydi kaçardı. Atlas bunun sıkıntısını üniversite
sınavına hazırlanırken yaşamıştı. Sürekli hedefini anlatması ya da denemelerde
istediği sonuçları alamadığında şikayetlenmesinin aslında iyi olmadığını şimdi
fark ediyordu. Hedefi belirledikten sonra tıpkı avına odaklanan kuşlar misali
sessiz, pür dikkat odağını oraya vermeliydi. Belki ilk denemesinde avcı avını
yakalayamayabilir. Ama ses çıkardığı an artık av, avcısının orada olduğunu
bilir. “Sessizlik…” dedi kendi kendine Atlas. “Sessizliğin gücü…”
Bir avı olmalı bir kuşun, hayatta kalabilmesi için. Avlayacağı
avına göre de marifetleri. Yalı Çapkını kuşunun marifeti ile Baykuşun
marifetleri aynı değil. Hedeflerine uyumlu fizyolojik dizaynları var.
Tıpkı insanlar gibi. Bir hedefi olmalı insanın. Hedefine uyumlu da hayatını dizayn edebilmeli. Yaşam denen yolculukta, limanı netleştirdikten sonra, o limana varmak için daha sessiz olmalı başta… Sonra çevresini de yormadan, rahatsız da etmeden ilerlemeli yoluna……
***
Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.
İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.
"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.
Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.
Merhaba, ben Hülya…
Küçüklüğümde insanlar beni üzmek istemeseler de bu cümleleri duydum…
“O yetim... Ona bir şey demeyin…”
“Ona biraz daha fazla verin…”
“Sakın kalbini kırmayın…”
Annemle babamı, küçük yaştayken bir kazada kaybettim. Dedem ve ninemle birlikte bereketli bir evde büyüdüm… Eksik dedikleri ne varsa bende fazlasıyla vardı. Ancak en bereketli haliyle…
Nasıl mı?
Hayat benden ne
aldıysa, yerine hep daha fazlasını verdi. Ninemin bir sözü bugün kulağımda
hâlâ;
“Ver ki
vermediğini göresin. Al ki almadığını göresin. Çünkü veren de alan da birdir.”
O zamanlar
anlayamazdım tabii… Çocuk aklımla biri elimdekini paylaşmamı istediğinde hemen
içimden bir ses ‘Ama o benim’ derdi.
Ama ninem ısrarla “Kızım, paylaş. Paylaş ki sana daha çok dönüşü olsun. Tek
başına yediğin üç lokmadan alacağın lezzetten fazlasını, birlikte yediğin tek
lokmada bulursun” derdi.
Ne kadar kızsam
da istemeye istemeye yapardım dediğini… Ve gerçekten de hem ben hem
arkadaşlarım doyardık.
Çünkü bereket; azın kıymetini bilmekte, paylaşmakta
gizliydi.
Sadece
çocukluğum değil ki… Benim bütün ömrüm bereketle geçti. 30 yıllık hayatıma bakıyorum
da her anında bereketin izini görebiliyorum. Anne ve babamı
kaybettiğimde miniciktim. Ve yoksun kaldığım iki kişinin sevgisine karşılık,
hayat bana kocaman bir aile verdi. Mahallede güzel bir şey yapılacak olsa ilk
akla gelen bendim... Okulda öğretmenim tabii ki her öğrencisine şefkatliydi ama
bana daha çok… Üniversiteyi kazandığımızda arkadaşlarıma bir burs çıkarken,
bana üç yerden burs çıkmıştı... Son sınıfta staj için herkes yer ararken, bana
üç farklı yerden staj teklifi gelmişti... İş hayatında birçok kişinin üç yılda
alacağı terfii, bana bir yılda teklif etmişlerdi.
Ama sanmayın ki
beleşten gelen şeylerdi bunlar… Bana
gelen her başarının, her bolluğun, her ilginin bir öncesi vardı… Yani sadece o
günkü ‘Günü kurtaran ganimet’ değildi…
Çünkü bize lazım olan ganimet değil, bereketti…
Şımarık
yetiştirilmedim. Ninem ve dedem beni öyle güzel bir sevgiyle büyüttü ki hem
değerli hissettim hem de haddimi bildim… “Evladım” derdi pamuk ninem. “Sen
elinden gelenin en iyisini yap. Ama her sonucu da kendinden bilme. Ve sana
verilenle de şımarma. Nasıl veriliyorsa öyle de alınır’’ diye nasihat verirdi.
Gerçekten de
öyleydi. Çevremde anne babası olan ama yine de nankörlük yapabilen arkadaşlarım
vardı. Oyuncakları, kıyafetleri, imkânları benden çoktu ama hiç mutlu
değillerdi. Çocuklara oyuncak alınıyordu
ama beş dakika sonra raftaki diğerine göz dikiyorlardı. Çünkü oyuncakların
onlar için kıymeti yoktu. Sadece o andaki heveslerini alıyorlardı ve sonra bir
daha yüzüne bile bakmıyorlardı.
Çocukluğumda
alıştığım bu stili iş hayatıma da yansıtmışım. Tek başıma iyi olmaktansa
birlikte iyilerden olmayı saha kıymetli görüyorum. Ekip çalışmalarını
destekliyorum. Fırsatını bulduğum her işi ‘Gelin
beraber yapalım’ diyorum.
“Ganimet gözüyle bakmayalım, bereketini paylaşalım…’”
Hayatta zıddında düşünenler de olabiliyor
tabi…
İş yerinde bir görev
teklifini tek başına üstlenmek isteyen oldu. Aslında tüm pastaya talip oldu… Birkaç
hafta sonra sıkıntılar yaşamaya başladı. Tek başına üstesinden gelmek çok zordu
ve sonuç olumsuz oldu. Oysa birlikte
yapılan işlerde yüke de keyfe de herkes ortak olurdu.
Olayı duyan
babaannemin hemen buna da bir cevabı vardı:
“Biz ganimetin
değil, bereketin peşindeyiz. Çünkü bizim isteğimiz çok olması değil, azın
çoğalmasıdır. Miktarının artması değil, olan miktarın bize ne kattığıdır. Azın
çok olması ne demek biliyor musun?” dedi.
‘Sana temas etmesi’ demektir. Diyelim ki bir ayakkabı
alın. Ancak onu aldığın arayı zor biriktirdin, kazandın. İşte o ayakkabının
ayağında paralanmasıdır. Onun hayrını görmendir. Sevginin de, saygının da,
eşyanın da, paranın da… Eğer sana etki etmiyorsa, seni mutlu etmiyorsa, o zaten
senin değildir.’’
Bereket sahip
olunanla değil, temas etmesiyle ilgili...
Mesele ganimet
gibi görünen şeylerle oyalanmak mı?
Yoksa ömrüne
dokunan bereketli anları mı biriktirmek mi?
***
Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.
İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.
"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.
Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.
***
BİR
DÜNYA İŞ
Günler geçiyor, haftalar
bitiyor, aylar yılları kovalıyor fakat Şebnem’in işleri bir türlü bitmiyordu.
Nasıl oluyordu da herkese yeten zaman ona yetmiyordu? O da başkaları gibi ev
işlerini bitirmek için erkenden uyanıyor fakat gün sonunda çok az yol kat ediyordu.
Dağ gibi olmuş çamaşırlar,
akşamdan kurumaya başlamış bulaşıklar, evin her yerindeki dağınıklık… Elbise
dolaplarının içi karmakarışık olmuştu artık. Kaç zamandır yapamıyor ve sonra
yaparım diye erteleyip duruyordu. ‘’Bir başlarsam evi komple elden geçiririm,
tertemiz ederim’’ diyordu. Bu yüzden bunca zamandır evde genel bir dağınıklık
olmaya başlamıştı. Çocuklar da artık okula başlayacaktı. Onlara yeni alınan kırtasiye
malzemeleri ile evin kalabalığı daha da artacaktı. Bunların arasında Şebnem
sıkışmış kalmıştı.
Bazen,
insanın ‘İşleri yapmışken hepsini birlikte yapayım’ diyerek, hiçbir işe başlayamadığı
zamanlar oluyor… Veya ‘’Ben yaparsam mükemmel yaparım’’ deyip küçük işleri önemsemediği
zamanlar oluyor…
Şebnem’e göre insanın robot
olması lazımdı bu işlerin bitirilmesi için. Annesi, anneannesi, komşusunun sırrı
neydi? Onlar nasıl oluyor da sakin sakin işlerini hallediyorlardı? Koca bir
günü, nasıl yorulmadan hem de işlerini bitirerek geçiriyorlardı?
Şebnem, çocukken annesi
nasıl iş yapıyordu diye hatırlamaya çalıştı. Annesi tüm işleri bir tek bir güne
ertelemezdi. İşlerini küçük küçük parçalara bölerdi. Mutfak dolabının tamamını
temizlemeye çalışmaz, önce küçük olan bir çekmecesiyle başlardı. Ev içindeki
dağınıklıkları gördüğü an toparlardı.
Bir arada oldukları bir gün
Şebnem dayanamayıp annesine sordu;
-Anneciğim, evin işlerini hem güzel şekilde hem de zamanında nasıl bitirebiliyorsun? Bu işin sırrı nedir?
-Kızım, öncelikle hangi işe
başlarsan başla, kusursuz yapamayacağını bilerek başla. İşleri parçalara
bölerek devam et. Hayvanlar da böyle yapıyor. Mesela, karınca yuvasına
yiyeceklerini nasıl taşır? Karınca, taşıyacağı ekmek kırıntısını ufak ufak
parçalara ayırarak başlar.
Ya da bir arı... İlk konduğu
çiçekten balını yapabilir mi? Arı, bal yapabilmek için birden fazla çiçeği
sabırla gezer. Az az alır topladığı çiçek nektarlarını. Sonra bunları bir
kovanda biriktirip balı oluşturur.
İnsan, yapacağı işi ne kadar parçalara ayırarak
yaparsa, ne kadar azar azar ama sürekli yaparsa sonuca ulaşır. Senden istenen, tüm evi bir anda toplaman değil.
Küçük bir odanın bir köşesindeki dağınıklığı toplaman aslında.
Şebnem, annesini dikkatle
dinledikten sonra anlattıklarını uygulayabileceğini düşündü. Aslında basit ama
hiçte basite alınmayacak yöntemlerden bahsediyordu. İşleri kafasında planlamaya
başlamıştı bile. Önce ayakkabılıktaki kullanmadığı ayakkabıları kaldıracaktı
sadece.
İnsan, yapacağı işin hepsini
bir anda yapmak istiyor. Çok büyük başlayınca da yolun yarısında motivasyonu
düşebiliyor ve pes ediyor.
Yani insan, bir işi az ama sürekli
yaptığında hedefine ulaşıyor. Küçük olandan başlayıp, bunu iyi yapmaya
çalıştığında ve sonrasında küçük küçük ekledikçe “Bir dünya iş!”
olmuyor. Görünüşte o an çok az bir şey yapılmış gibi olsa da sonunda tamamlanıyor.
İnsan hayatında bir hedefe giderken yönteminde hatalar yapıyor. Oysa bir hedefe birden varılmıyor. Sınav bir günde kazanılmıyor. Evliliğe bir günde karar verilmiyor. Şirket bir günde kurulmuyor. Küçük küçük başlayarak ve zamanla üzerine ekleyerek bütüne varılıyor.
İnsan keşke bilse neleri değiştirir? Basit olanın ilk adım olabileceğini ancak onun basite alınmaması gerektiğini…
***
Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.
İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.
"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.
Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.
***
Pembe pijamalarını katlayıp
çekmecesine koyduktan sonra sevdiği hareketli müziği açmıştı Ayşe. Kokusunu
tadından daha çok sevdiği kahvesini de alıp işe gitmek için yola koyuldu. Neyse
ki bugün trafikte çok uzun zaman geçirmedi. Ofise geldiğinde bir sürü iş onu
bekliyordu.
Bütün gün, koşuşturma içinde
geçmişti. Günün yorgunluğu eve döndüğünde yüzünden okunuyordu Ayşe’nin. Gün
içerisinde birçok insanla ilgilenmek durumunda kalmak ve diğer yandan zor bir
sınavdan geçmek… Hangisi düşünmeliydi, bilemiyordu… Bazen işin iyi gelen
tarafları da oluyordu aslında. Kendisi yorulsa da kafası dağılıyordu.
Yine de düşünmeden
edemiyordu yaşadıklarını. Her şeye sahip olmak istemişti hayatı boyunca. İyi
bir eşe, iyi bir eve ve iyi bir çevreye… Ne kadar çok uğraşsa da olmamıştı
istekleri.
Bunları düşünürken
telefonuna bildirim geldi.
‘’Ne o, artık ait olmadığın yerlerle savaşın bitti mi?’’ diye mesaj
atmıştı Hafize.
Birden irkildi Ayşe. Öylece
mesaja bakakalmıştı… Hiç böyle düşünmemişti yaşadıklarıyla ilgili. ‘’Ah Hafize! Yine nereye varacak bu
söylediğin acaba?’’…
Hafize ve Ayşe yıllarca görüşmeye
devam eden iki yakın arkadaştı. Okul yıllarından bugünlere kadar iyi ve kötü
günlerini beraber geçirmişlerdi. Çok anı biriktirmişler, birbirlerine çok emek
vermişlerdi.
Hafize iyi bir öğretmendi.
Aynı zamanda gelişime açık biriydi. Yıllar içerisinde kendini geliştirmiş ve
artık o da başkalarının kendilerini geliştirmeleri, hayatta daha mutlu ve
başarılı olmaları için seminerler vermeye çalışıyordu. Bunun Hafize’ye nasıl
iyi geldiğine Ayşe de şahit olmuştu.
Kendisini daha önce
seminerlerine davet eden arkadaşını hayatının yoğunluğu nedeniyle ertelemişti.
Ama şimdi söylediği şeyler tam da kendisiyle ilgiliymiş gibi geliyordu. Nasıl
oluyor da bu kadar problemlerin detayına hakimdi?
İnsan, bazen ne kadar içinde
olursa olsun yaşadığı olayların gerçek nedenlerini bilemeyebilir.
İnsan, bazen ne kadar uzak
kalırsa kalsın, başkasının yaşadığı problemin gerçek sebeplerini ondan daha iyi
bilebilir.
Sonunda seminere başlayan Ayşe, her gün yeni şeyler öğrenmenin sevincini yaşarken, kendi yaşantısındaki gerçeklerle yüzleşmenin de bir yandan savaşını veriyordu. Sahip olmak istediği halde kavuşamadığı sevdiği ve çevresi… Aslında bunların nelerden kaynaklandığını öğrenmek onu hem üzüyor hem de ümit veriyordu. Doğru yöntemleri kullanarak düzeltebileceğine inancı artıyordu. Gerçekten daha mutlu ve başarılı olmak mümkündü onun için de artık.
Seminere devam ederken, bir
gün şu sözlere takılıp kalmış buldu kendini;
‘’Sahip oldukların…
Ve
sahip olmak istediklerin…
Sahip
olmadıkların…
Ve
asla sahip olamayacakların…
Senin
de Sahibin olana aittir aslında…’’
Ne kadar da sade ve
anlaşılırdı duydukları Ayşe için, bütün yaşadıklarından sonra…
Mesele istediğin şeyin sana
verilmesi veya verilmemesi değildir. Verilen veya verilmeyen şeye verdiğin
tepkidir. Kazanmak da kaybetmek de bununla ilgilidir. Kişi, bir şeye sahip
olduğunda ödüllendirilmediği gibi, bir şeye sahip olmadığında cezalandırılmıyor
aslında…
Evlenmek istediği halde
evlenememesi de, kaybetmek istemediği çevresini kaybetmesi de bir sorudur
aslında.
Her şey aslında sadece bir
soru ve bir cevaptan ibarettir.
İnsan, sorulara doğru cevabı
verdiğinde kazanmış demektir.
Sorulara doğru cevaplar
verebilmek için ne gerekir?
Gerçekçi çözüm yollarını öğrenmektir...
Bu yüzden artık ait olmadığı
yerlerde savaşmamalı insan. Sahip olamayacakları için üzülmemeli. Her
neredeyse, kaldığı yerden, ümitle ve cesaretle yola yeniden koyulmalı.
Ömrünün sonuna geldiğinde ve
geriye dönüp baktığında, iyi yaşanmış bir öykü bırakmalı…
***
Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.
İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.
"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.
Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.
***