HAYAT BİLGİSİ

Yaz dönemi yavaş yavaş yerini sonbahara bırakmak üzereydi. Tatillerini kimi memleketinde kimi tatil beldelerinde geçirenler, yavaş yavaş kürkçü dükkanı misali asıl mekanına dönmeye başlamıştı. Kimi çocuğunun okul telaşında, kimi işleriyle ilgili koşuşturmacalarında, kimi ise kışlığa hazırlık telaşında bir döneme daha girilmişti.

Nihal’in tam da böyle bir tatil döneminin ardından işleriyle ilgili koşuşturmacası başladı. Bu nedenle ilk haftanın temposuna adapte olmak onu zorluyordu. Neyse ki hafta sonu var diyerek kendisini motive etmeye çalışıyordu. Ve nihayet o gün geldi.

Hafta sonu için güzel planları vardı. Bunun en başında da sabah, güne güzel bir kahvaltı ile başlamak vardı. Hafta içi, kahvaltıyı atıştırarak geçiriyordu. Bu nedenle de ne yediğinden bir şey anlıyor ne de keyif alıyordu. Bu yüzden hafta sonunun onun için ayrı bir önemi vardı.

Şimdi ise o gün gelmişti ve o özlediği kahvaltı için hazırlık vaktiydi. Patates kızartmasını severdi. Yanına bir de menemen olursa değmeyin keyfineydi. Tabi bir de peynir, zeytin, pekmez, yumurta ve çay... Biraz abartmıştı abartmasına ama gerçekten böyle bir kahvaltıdan çok keyif alıyordu. Öyle alelade kahvaltıları sevmezdi. Hafta sonları mutfak yerine havalar güzelse balkonu tercih ederdi. Bugün de onun için tam öyle bir gündü.

Evinin balkonundaki masaya özenle kahvaltılıkları yerleştirirken o keyfi yüzüne yansımıştı. Bir yandan hafif bir esinti ile gelin gibi salınan ağaçları izlerken bir yandan da kuşların cıvıltılarını dinliyor, “Ohh yaa, işte kahvaltı dediğin böyle olur.” diye geçiriyordu çayını yudumlayıp demlenmiş çayın kokusunu içine çekerken. Onun için huzurlu bir gündü. Ta ki bir çığlıkla irkilene kadar. Elindeki bardağı bırakıp ne olduğunu anlamaya çalışırken sesin daha da belirginleştiğini farketmişti.

“Nefret ediyorum hepinizden, gidin hayatımdan, yeterrrr...” diyerek ağlamaya başlamıştı bir ses.

O anda sanki kahvaltı, kuş sesleri, rüzgarın tatlı esintisi birden yok olmuştu. Nihal ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Gelen sesin sahibinin, komşusunun kızı Deniz olduğunu anlaması uzun sürmedi. Nihal, gözlerini kapatıp havayı ciğerleri dolana kadar yavaşça çekerek düşünmeye başladı. Bu, nefes almaktan öte bir iç çekişti aslında. Hüzünlenmişti Nihal. Deniz’i tanıyordu ve bu durumu aslında ilk defa yaşamıyordu. Daha önce de onun ağlamalarına, öfke patlamalarına şahit olmuştu. Her seferinde “Ne yapabilirim?” diye düşünüp sonunda “Elimden ne gelir ki’ye!” varıyordu iş.

Bir şey yapmak istese de içindeki ses “Ne karışıyorsun, sana ne?” derlerse diye onu tedirgin ediyordu. Ama bir şey yapamamanın verdiği huzursuzluk da gitmiyordu...

“Şu an komşum problem yaşarken, ben nasıl bir keyifle kahvaltımı yaparım ki!” diye içinden geçiriyordu Nihal. Kahvaltı keyfi onun için bitmişti. Tadı tuzu kalmamıştı...

Uzunca bir süre balkonun karşısında dimdik duran bir ağaca doğru seyre daldı. “Ne kadar net ve kendinden emin bir duruşu var. Bir ağaç bile böyleyken, ben neden öyle olamıyorum” diye düşündü Nihal.

Böyle olmak daha yorucu ve yıpratıcıydı, aslında o da farkındaydı.

Peki nasıl yapacaktı?

Neden harekete geçemiyorum diye düşündü?

Buna engel olan neydi?

Düşündü, düşündü, düşündü...

Asıl mesele beklentiydi.

İnsan beklentiyi doğru yere yerleştirebilirse bir şey olsa da güzel olmasa da güzeldi.

İşte o zaman sebebinden keyif alırdı insan, olsa da olmasa da...

Mesele sonuç değil, süreçteki çabaydı.

“Evvet.” dedi ve kalktı ayağa...

“Kapılarına giderim en kötü lafımı yer gelirim.” diye düşündü. Derin bir nefes alıp evden çıktı. Komşusunun kapısına geldiğinde, içindeki ses “Emin misin?” diye konuşmaya devam ediyordu.

“Zili çalsam mı çalmasam mı?”

“Geri mi dönsem?”

Kafasında dönüp durmak bilmeyen seslere inat birden zile dokundu. Bir süre bekledi, kapının arkasında birinin olduğunu hissediyordu ama sanki açmayacak gibiydi. Açmayacak sanırım diye düşünürken, “Bir dakika bekler misiniz?” diye seslenmişti Deniz.

Nihal “Tabii!” diyebilmişti sadece.

Kapı açıldığında Deniz'in gözündeki kızarıklığı farketmişti, ağladığı belli oluyordu, ürkekçe bakıyordu. Nihal belli etmemeye çalıştı, “Merhaba beni hatırladın mı, seninle ara ara karşılaşıyoruz apartmanda.” diyebilmişti. Söylerken farketmişti iş yoğunluğu, koşturmaca derken komşularını kapıda, yolda, ayak üstü “Merhaba, günaydın, iyi akşamlar...” diyerek geçiştirdiğini ve çok utanmıştı bu durumdan.

Nihal, nasıl yardımcı olacağını bilmiyordu ama aklına yürüyüşün iyi gelebileceği gelmişti. Bu nedenle “Yürüyüşe çıkacağım eğer uygun olursan birlikte yürüyüş yapabiliriz.” deyivermişti. Deniz, “Oluuuur tabi, ben de isterim.” demişti ama aslında hiç beklemediği bir teklifti bu, çünkü bu zamana kadar hiç birlikte bir şey yapmamışlardı.

Ama aslında asıl şaşkınlığı Nihal’in teklifi değildi.

“Şeyyy... bennn... gürültüden dolayı geldiğinizi, rahatsız ettiğimi düşünmüştüm.” demişti Deniz utanarak.

Nihal, onu rahatlatmak istiyordu. Bu yüzden “İnsanlık hali, hepimiz o dönemlerden geçtik.” demişti demesine ama Deniz’in göz yaşları sel olmuştu. Deniz “Düşündüğünüz için teşekkürler, buna ihtiyacım vardı.” diyebilmişti sadece.

Nihal’in içi daha da hüzünlenmiş, burnunun direği resmen sızlamıştı. Bunca zaman ihtiyacı olan birinin yanında olamamanın verdiği pişmanlık duygusuydu bu. Biz komşuyduk ve bir arada olmamızın bir anlamı vardı.

Deniz’in gözyaşları, Nihal için bu zamana kadar ihmal ettiği komşuluk ilişkilerini toparlaması için büyük bir ders vermişti ona.

Hayatta her iş netlik istiyordu. Net olduğun her konuda eninde sonunda kapılar açılıyordu.

Mesele hangi konuda net olacağımızdı.

Sadece bireysel gündemimizde de net olabiliriz, çocuğumuzla, eşimizle, evimizin dertleriyle, işimizle, kendi hayatımızla... Keyfimize bakabiliriz mesela...

Ya da bireysel gündemimize rağmen o rahatlığı bozup birilerinin derdini dert edinip bu konuda da net olabiliriz.

Kendi rahatımızı birileri için bozabiliyor muyuz?

Diğer bir deyişle birileri için rahatımızı bozmaya razı mıyız?

Bu soruların cevabı, kendi yaşadığımız problemlerin de cevabı aslında...

Hayatımızda, kendimize ve çevremizdekilere fayda verebilmek ümidiyle...