Bu hayatta her insan mutlu ve başarılı olmak ister…
Bunun için;
BİR
DÜNYA İŞ
Günler geçiyor, haftalar
bitiyor, aylar yılları kovalıyor fakat Şebnem’in işleri bir türlü bitmiyordu.
Nasıl oluyordu da herkese yeten zaman ona yetmiyordu? O da başkaları gibi ev
işlerini bitirmek için erkenden uyanıyor fakat gün sonunda çok az yol kat ediyordu.
Dağ gibi olmuş çamaşırlar,
akşamdan kurumaya başlamış bulaşıklar, evin her yerindeki dağınıklık… Elbise
dolaplarının içi karmakarışık olmuştu artık. Kaç zamandır yapamıyor ve sonra
yaparım diye erteleyip duruyordu. ‘’Bir başlarsam evi komple elden geçiririm,
tertemiz ederim’’ diyordu. Bu yüzden bunca zamandır evde genel bir dağınıklık
olmaya başlamıştı. Çocuklar da artık okula başlayacaktı. Onlara yeni alınan kırtasiye
malzemeleri ile evin kalabalığı daha da artacaktı. Bunların arasında Şebnem
sıkışmış kalmıştı.
Bazen,
insanın ‘İşleri yapmışken hepsini birlikte yapayım’ diyerek, hiçbir işe başlayamadığı
zamanlar oluyor… Veya ‘’Ben yaparsam mükemmel yaparım’’ deyip küçük işleri önemsemediği
zamanlar oluyor…
Şebnem’e göre insanın robot
olması lazımdı bu işlerin bitirilmesi için. Annesi, anneannesi, komşusunun sırrı
neydi? Onlar nasıl oluyor da sakin sakin işlerini hallediyorlardı? Koca bir
günü, nasıl yorulmadan hem de işlerini bitirerek geçiriyorlardı?
Şebnem, çocukken annesi
nasıl iş yapıyordu diye hatırlamaya çalıştı. Annesi tüm işleri bir tek bir güne
ertelemezdi. İşlerini küçük küçük parçalara bölerdi. Mutfak dolabının tamamını
temizlemeye çalışmaz, önce küçük olan bir çekmecesiyle başlardı. Ev içindeki
dağınıklıkları gördüğü an toparlardı.
Bir arada oldukları bir gün
Şebnem dayanamayıp annesine sordu;
-Anneciğim, evin işlerini hem güzel şekilde hem de zamanında nasıl bitirebiliyorsun? Bu işin sırrı nedir?
-Kızım, öncelikle hangi işe
başlarsan başla, kusursuz yapamayacağını bilerek başla. İşleri parçalara
bölerek devam et. Hayvanlar da böyle yapıyor. Mesela, karınca yuvasına
yiyeceklerini nasıl taşır? Karınca, taşıyacağı ekmek kırıntısını ufak ufak
parçalara ayırarak başlar.
Ya da bir arı... İlk konduğu
çiçekten balını yapabilir mi? Arı, bal yapabilmek için birden fazla çiçeği
sabırla gezer. Az az alır topladığı çiçek nektarlarını. Sonra bunları bir
kovanda biriktirip balı oluşturur.
İnsan, yapacağı işi ne kadar parçalara ayırarak
yaparsa, ne kadar azar azar ama sürekli yaparsa sonuca ulaşır. Senden istenen, tüm evi bir anda toplaman değil.
Küçük bir odanın bir köşesindeki dağınıklığı toplaman aslında.
Şebnem, annesini dikkatle
dinledikten sonra anlattıklarını uygulayabileceğini düşündü. Aslında basit ama
hiçte basite alınmayacak yöntemlerden bahsediyordu. İşleri kafasında planlamaya
başlamıştı bile. Önce ayakkabılıktaki kullanmadığı ayakkabıları kaldıracaktı
sadece.
İnsan, yapacağı işin hepsini
bir anda yapmak istiyor. Çok büyük başlayınca da yolun yarısında motivasyonu
düşebiliyor ve pes ediyor.
Yani insan, bir işi az ama sürekli
yaptığında hedefine ulaşıyor. Küçük olandan başlayıp, bunu iyi yapmaya
çalıştığında ve sonrasında küçük küçük ekledikçe “Bir dünya iş!”
olmuyor. Görünüşte o an çok az bir şey yapılmış gibi olsa da sonunda tamamlanıyor.
İnsan hayatında bir hedefe giderken yönteminde hatalar yapıyor. Oysa bir hedefe birden varılmıyor. Sınav bir günde kazanılmıyor. Evliliğe bir günde karar verilmiyor. Şirket bir günde kurulmuyor. Küçük küçük başlayarak ve zamanla üzerine ekleyerek bütüne varılıyor.
İnsan keşke bilse neleri değiştirir? Basit olanın ilk adım olabileceğini ancak onun basite alınmaması gerektiğini…
***
Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.
İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.
"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.
Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.
***
Pembe pijamalarını katlayıp
çekmecesine koyduktan sonra sevdiği hareketli müziği açmıştı Ayşe. Kokusunu
tadından daha çok sevdiği kahvesini de alıp işe gitmek için yola koyuldu. Neyse
ki bugün trafikte çok uzun zaman geçirmedi. Ofise geldiğinde bir sürü iş onu
bekliyordu.
Bütün gün, koşuşturma içinde
geçmişti. Günün yorgunluğu eve döndüğünde yüzünden okunuyordu Ayşe’nin. Gün
içerisinde birçok insanla ilgilenmek durumunda kalmak ve diğer yandan zor bir
sınavdan geçmek… Hangisi düşünmeliydi, bilemiyordu… Bazen işin iyi gelen
tarafları da oluyordu aslında. Kendisi yorulsa da kafası dağılıyordu.
Yine de düşünmeden
edemiyordu yaşadıklarını. Her şeye sahip olmak istemişti hayatı boyunca. İyi
bir eşe, iyi bir eve ve iyi bir çevreye… Ne kadar çok uğraşsa da olmamıştı
istekleri.
Bunları düşünürken
telefonuna bildirim geldi.
‘’Ne o, artık ait olmadığın yerlerle savaşın bitti mi?’’ diye mesaj
atmıştı Hafize.
Birden irkildi Ayşe. Öylece
mesaja bakakalmıştı… Hiç böyle düşünmemişti yaşadıklarıyla ilgili. ‘’Ah Hafize! Yine nereye varacak bu
söylediğin acaba?’’…
Hafize ve Ayşe yıllarca görüşmeye
devam eden iki yakın arkadaştı. Okul yıllarından bugünlere kadar iyi ve kötü
günlerini beraber geçirmişlerdi. Çok anı biriktirmişler, birbirlerine çok emek
vermişlerdi.
Hafize iyi bir öğretmendi.
Aynı zamanda gelişime açık biriydi. Yıllar içerisinde kendini geliştirmiş ve
artık o da başkalarının kendilerini geliştirmeleri, hayatta daha mutlu ve
başarılı olmaları için seminerler vermeye çalışıyordu. Bunun Hafize’ye nasıl
iyi geldiğine Ayşe de şahit olmuştu.
Kendisini daha önce
seminerlerine davet eden arkadaşını hayatının yoğunluğu nedeniyle ertelemişti.
Ama şimdi söylediği şeyler tam da kendisiyle ilgiliymiş gibi geliyordu. Nasıl
oluyor da bu kadar problemlerin detayına hakimdi?
İnsan, bazen ne kadar içinde
olursa olsun yaşadığı olayların gerçek nedenlerini bilemeyebilir.
İnsan, bazen ne kadar uzak
kalırsa kalsın, başkasının yaşadığı problemin gerçek sebeplerini ondan daha iyi
bilebilir.
Sonunda seminere başlayan Ayşe, her gün yeni şeyler öğrenmenin sevincini yaşarken, kendi yaşantısındaki gerçeklerle yüzleşmenin de bir yandan savaşını veriyordu. Sahip olmak istediği halde kavuşamadığı sevdiği ve çevresi… Aslında bunların nelerden kaynaklandığını öğrenmek onu hem üzüyor hem de ümit veriyordu. Doğru yöntemleri kullanarak düzeltebileceğine inancı artıyordu. Gerçekten daha mutlu ve başarılı olmak mümkündü onun için de artık.
Seminere devam ederken, bir
gün şu sözlere takılıp kalmış buldu kendini;
‘’Sahip oldukların…
Ve
sahip olmak istediklerin…
Sahip
olmadıkların…
Ve
asla sahip olamayacakların…
Senin
de Sahibin olana aittir aslında…’’
Ne kadar da sade ve
anlaşılırdı duydukları Ayşe için, bütün yaşadıklarından sonra…
Mesele istediğin şeyin sana
verilmesi veya verilmemesi değildir. Verilen veya verilmeyen şeye verdiğin
tepkidir. Kazanmak da kaybetmek de bununla ilgilidir. Kişi, bir şeye sahip
olduğunda ödüllendirilmediği gibi, bir şeye sahip olmadığında cezalandırılmıyor
aslında…
Evlenmek istediği halde
evlenememesi de, kaybetmek istemediği çevresini kaybetmesi de bir sorudur
aslında.
Her şey aslında sadece bir
soru ve bir cevaptan ibarettir.
İnsan, sorulara doğru cevabı
verdiğinde kazanmış demektir.
Sorulara doğru cevaplar
verebilmek için ne gerekir?
Gerçekçi çözüm yollarını öğrenmektir...
Bu yüzden artık ait olmadığı
yerlerde savaşmamalı insan. Sahip olamayacakları için üzülmemeli. Her
neredeyse, kaldığı yerden, ümitle ve cesaretle yola yeniden koyulmalı.
Ömrünün sonuna geldiğinde ve
geriye dönüp baktığında, iyi yaşanmış bir öykü bırakmalı…
***
Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.
İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.
"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.
Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.
***
İPİN UCU KAÇINCA
Şehrin
yüksek binaları arasından parlayan güneş ışınları, duvarları bembeyaz olan evin
içine kadar girmişti. Duvardaki saatin tik tak sesleri bunca gürültüye rağmen
duyuluyordu. Artık serinlemeye yüz tutan hava, insana “Üstüne bir şeyler
almadan çıkılmaz” diyordu sanki. Etrafta bir yerlere yetişmeye çalışan insanlar
vardı.
Sahi,
insan ne için uyanır? Ne için çalışır? Ne için yaşar?
Bir amacı olmalıydı…
Şikâyet ve Şükür
Ali yine sabah erkenden söylenerek uyandı. Alarmı sustururken içinden,
“Her gün aynı şey… Uykum bölünüyor, yorgun kalkıyorum. Millet istediği her şeyi tak diye alabiliyor, ben hâlâ sabahın köründe koşturuyorum. Daha kaç sabah böyle devam edecek?”
Bir yolculuk düşün…
O zamana kadar gidilen yerlerin hiçbirine benzemeyen…
Gidenlerin şaşkın kaldığı,
Kalanların ise hayal dahi edemediği…
