Vazgeçmek mi? Hayır!

“Çıldırıcam artık! Uyusana evladım uyuuuu! Nedir seninle bu çözemediğimiz uyku meselesi?! Bütün çocuklar uyudu bir sen ayaktasın, yeter artık yeteeeer!”

Elif gene gecenin bir vakti bağırıyordu. Kime? Henüz bir buçuk yaşındaki, sabahları baldan tatlı olup akşamları genzini yakarcasına şekerlenen kızına…

Birileri duysa kınarlardı herhalde -ki muhtemelen komşular duyuyordu- “O yaştaki çocuk senin söylediğini anlar mı hiç, el kadar yavruya bağırılır mı, çok ayıp!” diye… Hele annesi görseydi şu manzarayı kesin kızar, demediğini bırakmazdı “Ben size böyle mi davrandım, hiç olacak şey değil, hiç!” 

“Olacak şey değil annecim ama sabrım kalmadı, sabır kalmayınca da işte dersin ya cıvatalar gevşiyor, insanın gücü bitiyor… Bitti bitti! Sabır kalmadı bende, tükendim…” Kendini yanında olmayan annesiyle konuşurken yakalayınca Elif’e bir gülme geldi. 

Yatakta tepinen, her şeyi oyuna çeviren kızına baktı. O kendi âlemindeydi ama Elif’in vicdanı sızlıyordu “Yok kuzum yok bağırmıyorum, bağırıyorum da işte yani sana değil, kendime… Amaannn Elif, iyice gitti senin kafa, sanki karşında laftan anlayan var, ne anlatıyorsan... Neyse bugün daha az bağırdım, belki yarın daha da az bağırırım… Kızım! Hadi kapa gözünü…” ona bu son cümleleri söyleten, geçenlerde okuduğu bir yazı olmuştu.

Elif, ilk ve tek çocuğunun, uykuya düşkün, taze annesi olarak bu konuda çok acı çekiyordu. Çocuğun gazını mamasını halletmişti, her şey iyiydi güzeldi ama şu uyku meselesi onu çok yıpratıyordu. Pek çok tavsiyeyi dinlemiş, bir türlü istediği sonuca ulaşamamıştı. Masal anlatmalar, ninni söylemeler, arabada gezindirmeler, ayakta sallama çabaları… Hatta bir keresinde nasıl olsa bir yerde sızar kalır diye kızını kendi haline bırakmış, ancak bu yöntem de başarılı olmamıştı. Kızı, uyumak bir kenara dursun oyuncaklarıyla nerdeyse sabaha kadar oynamıştı.   

Yine bir gece uyku savaşında, “Yok olmuyor, bu çocuğu alıp atıcam!” derken buldu kendini. Çok utandı bu düşüncesinden, üzüldü… Oysa çok istemişti bir çocuğu olsun, onun büyüdüğüne şahit olsun… E zorlukları da öncesinden az çok düşünmüştü ama en zayıf noktasından vurulacağını hesaba katmamıştı. İç hesaplaşmalarla geçen gecenin sabahında, telefonda gezinirken arkadaşının paylaştığı bir yazı dikkatini çekmişti. Şöyle diyordu yazıda “Her şey başladığı gibi biter… Peki, verilen süre içinde sen ne yaptın?” Her şeyin geçici olduğundan, bir şekilde acıların da keyiflerin de geçtiğinden, biz insanların ise geçen zamana rağmen mücadeleye devam etmesi gerektiğinden bahseden bir yazıydı. 

Okuduğundan çok etkilenmişti Elif, hayatına dönüp bir değerlendirme yapmıştı. Evet, her şey geçip gidiyordu, hani küçükken kolu kırıldığında canı çok yanmıştı… Lisedeki ilk aşkını başka kızla gördüğünde kalbi sızlamıştı… Hepsi geçmemiş miydi? 

Peki, geçerken neler yapmıştı? “Kolum kırıldı diye yemek yemekten vazgeçmediğim gibi, sol kolumla yemeği de öğrenmiştim. Ablamla işi sanata dökmüştük, alçıma çok güzel desenler çizmişti. Hatta konu komşu arkadaş kim varsa üzerine maniler yazdırmıştım, doktor alçıyı çıkarırken epey gülmüştü okuduklarına, işi eğlenceye çevirmiştik.” 

“Acaba o da beni fark eder mi diye göz takibine aldığım Furkan’ı, yan sınıftaki Melis’le kol kola gezerken görünce hayal kırıklığına uğramıştım. Ama ikisine de bir şey dememiş, acımı içime atmıştım. Bizim kızlar muziplik yapmış, helva kavurup ertesi gün okula getirmişlerdi. İlk aşkın ardından biraz gözyaşı, biraz helvayla işi yine tatlıya bağlamıştık.” 

“Peki ya şimdi? Uyumayı sevmeyen bir çocukla uzun bir süre geçireceksem neden bu kadar gerginlik yaşayayım ki? Neden onu da kendimi de bu kadar üzüp yıpratayım? Benim acilen bu konuda daha sabırlı, daha sakin olmayı öğrenmem lazım. Geçen zamanı yine keyifli hale getirebilirim, bağırmadan, yakınmadan bir çözüme elbette ulaşabilirim. Her günümün bir öncekinden biraz daha iyi olması için çabalayabilirim.” gibi düşüncelerle bir karar almıştı. 

Köşesine çekilip havlu atmayacaktı.

Sesini daha az yükseltmeye, daha az şikâyet etmeye gayret edecekti…

İnsan yaşamında pek çok soruyla karşılaşır. Bir kısmını çözmekte fazla oyalanmaz ama öyle zamanlar gelir ki sorular zorlaşır ve insan gerilir. Ne cevap vereceğini bilemez, kaçmak ister. Bazen hata yapmak istemediği için, bazen de hatanın bedelini yaşamak istemediği için… İllaki ömrünün bir bölümünde, dayanamayacağını sandığı bir baskı hisseder ve bu gerginliğe yenik düşüp mücadeleden vazgeçmeye meyilli olur. 

Elif’in de kendini avuturken söylediği cümleler, onun için çok anlamlıydı. “Evet, yine sesimi yükselttim ama bu yanlışa devam etmeyeceğim ve bundan sonra daha da az olmasına gayret edeceğim”…

İnsan hata yapar, yapmaması anormaldir. Önemli olan insanın yanlış yapmamaya değil, yaptığı yanlışta ısrar etmemeye odaklanmasıdır. Şu an doğru cevabı bulamamış olsa dahi, dün yaptığı hatada ısrar etmenin daha büyük bir hata olduğunu fark edebilmesidir. Bu sebeple, insanın doğru cevapları bulmaya çabalaması, zorlansa da vazgeçmemesi onu çıkış kapısına götürür. İnsanı diri tutan, neşesini korumasını sağlayan da işte bu mücadelesidir.

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur.

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***