Oltaya Mı Geldik?

OLTAYA MI GELDİK?

O gün, yine yataktan çıkmak istemediği bir gündü. Geceden yatağa çok da geç girmemişti. Ama uykuya dalmakta güçlük çekiyordu işte. Bir süredir her konuda isteksiz olduğunun farkındaydı. İşyerinde, evde, yolda... Arkadaşlarıyla dışarı çıkmak istemiyordu. Çıktığında da yarım ağız, zoraki gülümsemelerle zaman geçiriyordu. Bir an önce kalabalıktan uzaklaşma isteği hep aktifti. 

Çevresindekiler, başlarda onu kendi haline bırakıyorlardı. Ama artık yakınları da endişelenmeye başlamıştı. "Yeter" diyordu samimiyetine inananlar. "Yeter artık, tamam, olan oldu, unut, yeter..." Unutamıyordu kendisine yapılanları. Ve daha da zoru; kendisinin göz göre göre yaptığı yanlışları. Çıkamıyordu bu duygudan. "Nasıl yapar bunu?" Ve "Ben nasıl yaptım bunu!" Bu cümleler çok zorluyordu; sabrını, düşüncelerini, ilişkilerini...

O gün yine yataktan çıkmak istemediği bir gündü. Erken gitmişti yatağa ama yine uyku tutmamıştı. Ve güneş, uykusuz geceye rağmen yine doğmuştu. İş arkadaşı ona; suya, göğe, yeşilliğe bakmanın, toprağa basmanın insanı rahatlattığını söylemişti. Bilhassa kendi düşüncelerinden kurtulup, gerçek bir rahatlamaya o kadar ihtiyacı vardı ki… Kalktı, rahat bir şeyler geçirdi üzerine. Ayağına, dünya para verdiği ama doğru düzgün giymediği spor ayakkabılarını giydi. Su kenarı açık bir alandı gideceği yer. Serin olursa diye ince de olsa bir ceket aldı yanına. Bir de artık denemeye karar verdiği olta takımını… Gülüyordu kendine "Evet ya, tam da balık avlayacak ruh halindeyim. Neyse tamam, bir çıkalım da gerisine bakarız." Bir yerlerden aklında kalmış bir su kenarı. Arkası kayalık ve ormanlık, önünde su. Hava güneşli ama biraz da serin. Ceketi almakla iyi ettiğini düşündü. Aracını uygun bir yere park etti. Kamp sandalyesi alarak suya yakın taşlık bir yere oturdu. Önce bir süre suyu izledi. Evet suya bakmak cidden iyi gelmişti. Ama hala düşünceleriyle boğuşuyordu. Süregelen problemlerini artık halletmesi gerekiyordu. Çünkü çevresiyle olan ilişkileri de bu problemlerden etkilenmeye başlamıştı. İnsanlar mutlu ve başarılı insanların yanında olmak istiyorlardı. Kendisi ise bu aralar gayet de iticiydi. Önce içinden "Bana ne başkalarından!" diye bir düşünce geçti. Ama sonra yakın çevresi, en sevdikleri geldi aklına. Onları daha fazla üzmek istemiyordu. Nereden başlayacağını da bilemiyordu. 

Suya bakmaya devam etti. Bir ara başını kaldırıp gökyüzüne baktı, tekrar suya döndü. Elini takım çantasına attı, artık olta takımını çıkarma zamanı gelmişti. Heves edip yıllar önce almıştı. Şu an deneye yanıla öğrenecekti. Keşke yanında bilen biri olsaydı. O zaman  süreç daha kolaylaşırdı. Az buçuk, sağdan soldan duyduğu bilgilerle, oltanın ucuna cansız yemi taktı. Misinayı kontrol etti. Ayağa kalktı, sandalyenin yan tarafına geçti. Ayaklarını yere sağlam basmaya çalıştı. Çünkü küçük taşlarla döşeliydi yer, ayakları kayabilirdi. Bunca derdinin içinde, bir de kayıp suya düşmekle uğraşamazdı. 

Oltayı önce geriye doğru savurdu, tam öne çekip suya doğru fırlatacaktı ki olta gelmedi. "Nasıl ya? Bir bu eksikti!" diyerek hemen arkasına döndü. Oltanın ucu, arkasındaki küçük bir ağaca takılmıştı. Asabı bozuldu. Ağacın yanına gitti, oltayı sökerek yerine döndü. İkinci denemede biraz daha dikkatli olacaktı. Yine önce geriye sonra hemen ileriye savuracaktı ki bu defa da oltanın ucu arkasındaki çalının gövdesine takıldı. Daha sinirle, söylene söylene çalının yanına gitti. Sesi öncekinden yüksekti. "Ne yani, ne! Geride, yerinizde dursanıza! Benim oltamdan ne istiyorsunuz? Bu oltanın yeri sizin yanınız değil balıkların yanı. Suya gitmesi lazım. Bırakın artık!" diye bağırırken buldu kendini. Bitkilere mi kızıyordu? Birden tebessüm etti, sonra gülmeye başladı. Evet oltanın ucu arkadaki çalılarda değil ilerideki suda olmalıydı. Ama takılınca da çıkmıyordu işte bu meret. 

Yanındaki kayanın üzerine oturuverdi. Şimdi düşünmeye yeni başlıyordu. Aslında kendisi de bunca zamandır yaşanmışlıklara takılıp kalmamış mıydı? Hem de önünde yapması gereken onca şey varken, o arkasında bırakması gerekenlere takılmamış mıydı?

O çalılıklardan kurtulup, suya ulaşma zamanı çoktan gelmişti. Yakınlarının kendisi için çırpınışları bir bir gözünün önüne geldi. Dışarıdan bir göz olarak kendisini ilk kez seyretti. Bu çok farklıydı. Evet olan olmuştu, zamanı geri getiremezdi. Ama önündeki zaman kendi elindeydi. Geçmişe takılı kalarak vakit kaybediyordu.

Her insanın kolay ve zor zamanları muhakkak olurdu. Bunca zaman unutmak için zorlamıştı kendini. Unutmak değildi mesele. Unutursa tekrar aldanırdı. Ama sürekli hatırlayarak da yaşayamıyordu. Yavaş yavaş düşünceleri netleşmeye başlamıştı. Önemli olan geçmişe bakmak ama takılmadan gerekli dersi çıkarıp yoluna devam edebilmekti. Külahını önüne koydu ve daha dikkatli olabilmek için yanlışlarına baktı. Tabi ki doğrularına da baktı, onları tutup daha da geliştirebilmek için... 

Doğrularının da yanlışlarının da yanlarına ulaşabilmişti. Oltasının ucunu, gidip çalılıklardan kurtardı. Elleri biraz kanamış, canı yanmıştı bunları anlayana kadar ama değerdi. Çalılığa takılan bir olta kendisinin hayatını değiştirecek bir bakış açısına vesile olmuştu. Şimdi yeteri kadar geriye gidip, gerekli hızı kazanıp, ilerdeki suyla kavuşma vaktiydi. Elbette çıkardığı derslerle, tüm deneyimleriyle birlikte…

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***