Bu yıl ki hedefim: EVLENMEK…

BU YIL Kİ HEDEFİM: EVLENMEK...

“Evet, evet bu kez gerçekten karar verdim, artık evlenmeliyim.” dedi genç kadın, ajandasına yeni yılla ilgili hedeflerini yazarken. Şirkette yıl sonunun yoğunluğu vardı. Yoğun geçen bir günün ardından kitaplığının yanındaki lacivert koltuğuna oturmuş, ajandasına bakarken kahvesini yudumluyordu. İçinden bu hedefi kaç kere koyduğunu, bu kararı kaçıncı kez verdiğini düşünüp gülümsedi. 

Okul bitsin, işim netleşsin, düzenim otursun derken yıllar geçmişti ve artık o düzenin bozulması ürkütmeye başlamıştı Berna’yı. Evini istediği şekilde kullanıyor, temizliğini kendi programına göre ayarlıyor, arkadaşlarıyla istediği zaman görüşüyor, aile organizasyonlarına bile canı istemezse katılmıyordu. Hoşlanmadığı kişilerle görüşmesi için kendini zorlamasına, eve giriş-çıkış saatleriyle ilgili birilerine haber vermesine gerek yoktu. Her yıl muhakkak güzel bir yurt dışı seyahati yapıyor, doyasıya geziyor, eğleniyordu. Arkadaşları, evlenmeyeceksen bir kedi al diyordu ama bunu bile ciddi ciddi düşünmek, içini daraltıyordu. Kedi alsa; yemeği, tuvaleti, aşısı, hastalığı derken oluşturduğu bu konfor alanı bozulacaktı…

 

Keşke karşısına çıkan kişiyle mutlu olup olmayacağını anlamanın bir yolu olsaydı. Mesela, nelere bakması gerektiğini gösteren bir kontrol listesi olsaydı elinde...

• Yakışıklı olmalı, yanına yakışmalı…

• Geliri yerinde olmalı, neticede hayat pahalı...

• Kariyeri de önemli tabi…

• Gezmeyi,  görmeyi, sohbeti sevmeli…

• Kadın ruhundan anlamalı, özel günleri atlamamalı…

• Evine yuvasına sahip çıkmalı, eşinin hayatını kolaylaştırmalıydı…

• Kendisinden talep edilmeden, söylenmeden ihtiyacı anlayıp gidermesi… 

• Hayatının genelinde, birileri için rahatını bozabilmesi…

• Kendine iş çıkarması, birilerinin yükünün altına elini sokması…

• Bireysellikten uzak, takım olma bilincinin gelişmiş olması…

• Canlı, diri ve tebessümlü olması…

• İyi ilişki kurmanın,

• Ekip yönetmenin,

• Hedefe ulaşmanın,

• Ebeveynliğin,

• Mutlu olmanın,

• İnsanın sahip olması gereken albenilerin gerçeği değişmez miydi sahiden?

Sonra kendini düşündü Berna, iş hayatında çok iyi bir takım arkadaşıydı. Sektörde on yedinci yılını dolduruyordu ve bugüne kadar çalıştığı iki firma olmuştu.  Mesleğinin ilk üç yılında çalıştığı firmanın yöneticileri referans olmuş ve on dört yıldır çalıştığı firmaya geçmişti. Yöneticilerinden kendisiyle ilgili hep şöyle geri bildirimler almıştı. Beklentileri düşük, yük almaktan çekinmeyen, iş arkadaşlarının ihtiyacını gideren bir takım arkadaşıydı.

Berna; güzel, alımlı ve etrafındaki erkeklerin ilgisini çekebilecek bir kadındı. Girdiği ortamlarda dikkati hep üzerinde toplardı. Canlılığı, neşesi ve güzelliğiyle anılırdı. Kendinden dalgalı uzun siyah saçları vardı. Renklerle oynamayı sever, görünümüne çok özen gösterirdi. Onun olduğu yerde insanlar sıkılmaz, mutlaka konuşulacak bir konu açar ve sohbetine doyulmazdı. 

Arkadaşları defalarca onun evlenmesi için aracı olmaya çalıştılar. Ancak başlangıçta her şey yolunda gidiyor, sonra Berna’nın korkuları işi bozuyordu. Aslında o da istiyordu evlenmeyi. Yalnız yaşamanın, tek olmanın avantajları kadar dezavantajları da vardı. Her detayı kendisinin düşünmesi, halletmesi gereken bir yaşam tarzı, zaman zaman çok da konforlu olmayabiliyordu. “Tamam, sen düşünme, ben varım ve hallederim.” diyen birinin olması tüm gerginliğini alacaktı belki de. Bunu istiyordu ama neredeyse böyle birinin karşısına çıkacağına inancı yoktu.

“Çok mu şey istiyorum?” diye geçirdi içinden. Kendi görünüşüne dikkat ettiği gibi, eş adayının da görünüşüne dikkat ederdi Berna. Bir kere kendisinden uzun boylu olmalı, giydiğini yakıştırmalıydı. Hareketi sevmeliydi mesela, Berna hareket insanıydı çünkü. Sabah erken kalkar, sahilde yürüyüş yapar işe öyle giderdi. Sanki enerjisi hiç bitmezmişçesine işten gelince de planları olurdu. Keyifli vakit geçirilebilecek mekânlar, görülmesi gereken yerleri arkadaşları ondan duyar ve ona sorarlardı. Berna, oluşturduğu yaşam standartlarından dolayı kendisiyle gurur duyuyor ve o standartları kaybetmek istemiyordu. Oturduğu evin, bindiği arabanın, harcamalarının değişmesi; güzelliğine, ailesine, arkadaşlarına, hobilerine ayırdığı zamanı ayıramama fikri kulağa hiç de hoş gelmiyordu. “Ya evlenince düzenim değişirse?”, “Ya mutsuz olursam, ya yanlış bir seçim yaparsam?” düşüncesi onu vazgeçiriyordu hep. Karşı cins tarafından beğenilmek hoşuna gidiyor ama görüşmeye giderken başlayan gerginliği, işin ciddiyeti artınca bir bahane bulup vazgeçmesine sebep oluyordu…  

Bildiği bazı kriterler vardı elbette;

“Kesinlikle…” dedi Berna. Bu son madde çok önemliydi. “Hayatını kolaylaştırması…”

Uzun yıllar insan kaynaklarında çalışmış ve takım arkadaşlarını seçerken hep buna bakmıştı.

Birden zihninde, o kriterler sıralanıverdi. 

Bunlar, onun iş başvurularını değerlendirirken olmazsa olmazlarıydı. Peki, eş seçerken de mi buna bakmalıydı? Seçim kriterleri, konuya göre değişmez miydi? Aklına birden, hafta sonu katıldığı o seminer geldi. Çocukluk arkadaşı Hale çok ısrar etmiş, “Çok işini görecek, hayatı bambaşka algılayacağın, sorduğun sorulara cevap bulacağın bir programın tanışma semineri var. Lütfen beni kırma.” demişti. Yıllardır öğrenci olmaktan uzaklaşmıştı Berna. Pek istemese de Hale’yi kırmadı. “Çıkışta bir kahve içeriz en kötü.” diyerek kabul etti. O kolçaklı sandalyeye oturup, birilerinden bir şeyler dinlemeyeli uzun yıllar olmuştu. Başlarda kendini verememiş, ortama adapte olamamıştı ama şu cümle çok ilgisini çekmişti. “Gerçek; zamana, mekâna, konuya göre değişmez.” O gün oradan çıktıktan sonra hep bunu düşündü. 

Yıllardır takım arkadaşları ararken bakması gereken özellikleri biliyordu. Ama bunun eş seçerken de böyle olacağını hiç düşünememişti. Aslında eşler de birbirlerinin takım arkadaşları değil miydi? 

Peki, evliliğin, bir ilişkinin yükünü almak niye onu bu kadar korkutuyordu? Kendiyle yüzleşmek acı gelse de düşünmeye devam etmeliydi. Oturduğu koltuğa çakılmıştı adeta… Kalktı, pencereyi açtı ve derin bir nefes aldı… Sokaktaki egzoz kokusu genzini yaksa da, soğuk iyi gelmişti.

Yıllardır evlenmeye karar verememe sebebini fark etmişti…

Artan imkânlarıyla beklentileri çok yükselmiş ve konfor alanının dışına çıkmak onu korkutuyordu… İki kişilik düşünmek, sevdiği kişi için sevmediği şeylere katlanmak… Ve tüm bunlara rağmen zaman zaman kalbinin kırılması…

Oysa daha önce de bozulmuştu konforu… Sabahın ilk ışıklarıyla gün doğmadan çıktığı her yürüyüşte, projesini yetiştiremeyen her arkadaşına desteğinde, üniversiteyi kazanıp şehir dışına gittiğinde… Zorlanmıştı, canı yanmıştı ama hepsi de lehine olmuş, onu geliştirmişti. İş hayatında güzelliklerin yanında zorlukların da olacağını bilen ve bunu personeline anlatan genç kadın; evlilikte karpuzun ortasını yemek istiyordu.

“Nasıl bunca yıl bu gerçeği fark edememişim.” diyerek telefona sarıldı. Hem Hale’ye teşekkür etmek, hem de onu götürdüğü seminerin başlangıç tarihlerini öğrenmek istiyordu… Gerçeklerle ilgili daha çok şey duymalıydı.

Hayatın içerisindeki gerçeklikleri ilişkilendirebilmek dileğiyle…

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***