AİLEDEN ZENGİN

    

AİLEDEN ZENGİN

Yine koşturmacalı bir güne uyanmıştı. Hızlıca çocukların hazırlanması okula bırakılması, eşinin işe bırakılması, oradan da kendi işine geçmesi rutiniydi.

“Ne olurdu sanki babamın az daha parası olsaydı.” Şimdi bulunduğu alanda işi iyiydi, güzel bir yetkisi vardı, pek çok kişiye iş öğretiyordu. Ama yine de dedi, “Baksana millete babadan zengin, iki dükkan açardı bana, eşim de isterse çalışırdı, rahat rahat geçinirdik…"

Bu düşüncelerle sahada yeni dökülmüş betonu fark etmeden adımını atmasıyla sağ ayağını çimentoya sokması bir oldu.

“Of ya! Bir bu eksikti.”

Kendi dikkatsizliği olduğu için kimseyi de suçlayamazdı. İç sesi biraz daha yükselerek ayakkabısını ve pantolon paçasını temizlemeye geçti. Üstünü başını temizleyip döndüğünde şefin yanında orta yaşın üstünde düzgün görünümlü bir amcayla oturduğunu gördü. Sohbet bayağı koyu gibiydi. Şef olabildiğince sözünü kesmeden dinliyor, amca da iç geçirerek bir şeyler anlatıyordu.

Ailesinin ne kadar varlıklı olduğundan bahsederken söyledikleri Deniz'in sabahki düşüncelerini desteklemeye başlamıştı işte. “Aileden zengin olmak böyle bir şey işte, bak kaç yaşında hala babasının mal varlığından bahsediyor, bak bir zenginlik kaç yıl hükmünü sürüyor…”

Derken konuşmanın yön değiştirdiğini fark etti. Amca; “Aah ah!” dedi. “Keşke o kadar imkanımız olmasaydı.”

Nasıl yani? Deniz doğru mu duydu diye kulaklarını iyice kabartı. Evet o imkanları sıraladıktan sonra amca sıraladığı imkanlardan hayıflanmaya başlamıştı.

“Ben kaç yaşıma kadar hiç çalışma ihtiyacı hissetmedim. Gerek de kalmadı. Sadece çalışanları sabah götürüyordum akşam da dağıtım yerine bırakıyordum o kadar. Onca tarla bağ bahçe vardı ama bir kere bile el sürmedim. Şimdi hangi ağaç hangi ot neye yarar dahaca bilmem.”

Konuşma gittikçe ilginç bir hal alıyordu. Deniz o civarda oyalanmaya devam etti. Açıkçası süreci de merak etmişti.

“Hiç babamdan para istediğimi bilmem.” diye devam etti aileden zengin orta yaş üstü amca. “Hep param olduğu için nasıl para harcanır onu da bilemedim. Hala da kenarda üç beş lira birikmişim yok. Babamlar, amcamlar vefat ettikçe tarla bahçe sata sata bir yere kadar geldim. Ama hazıra dağ mı dayanır, mal mülk suyunu hızlı çekti tabii. Sonra iş bulup gideyim dedim ama hangi marifetle? Geçimimi temin edebileceğim bir marifet edinmemiştim ki. Sonra bir kızı sevdim ama işim yok diye vermediler, onlar da haklı. Sonradan da eşimle evlendim ama elindekinin kıymetini bilmeyi öğrenemeyen biri eşinin kıymetini ne kadar bilsin ki… Kadıncağızın geçinmeye gönlü vardı da benim aklım hala gençliğimin imkanındaydı. Böyle böyle bugüne kadar geldim ama şimdi elde yok avuçta yok. Keşke babam o kadar imkanlı olmasaydı” dedi. “Belki ben de ona güvenmez, kendi geleceğimi kendim kuracağım marifetler edinirdim.”

Deniz duyduklarını sindirmeye çalışıyordu. Amca bunu kişisel öyküsü olarak anlatıyordu ama Deniz’in bakış açısını bambaşka bir yere taşıyacağının farkında değildi. Amcanın aksine gerçekten de Deniz çok imkanları olmayan bir ailede büyümüştü. Kendisi küçük yaşta yazları çalışmaya başlamıştı, halen de o çıraklıklarının ekmeğini yiyordu. Küçüklükten beri de tanıdığı esnaflarla gittiği müşterilerle hala iş yaptığı olurdu. Çünkü piyasada uzun süredir tanınıyor olmak önemli bir kriterdi.

Elindekileri zor elde ettiği için de kıymet bilmeyi öğrenmişti. Bununla birlikte zorluk çektiği için zorluk çekenlere karşı merhametli ve cömert davranmak da içinden geliyordu.

Küçüklüğünden beri bulunduğu yerlerde tutunmak için problem değil çözüm odaklı olmaya alıştırmıştı kendini. Her yerde sorun olurdu ama sorunu çözmeye çalışan orada tutunurdu. İnsan ilişkilerini de kuvvetlendirmişti böylelikle. Hatta eşi de onun en çok bu yönünü sevdiğini söylerdi.

Şimdi dönüp baktığında aileden zengin olmayı düşleyen birinden birkaç saat içinde “iyi ki imkanım yokmuş” diye düşünen birine dönüşmesini hayretle izliyordu. Gerçekten, babam bana ne kadar imkan sağlarsa sağlasın benim kendimi yetiştireceğim marifetleri imkanla elde edemem diye düşündü. Bu işin sırrı buydu galiba. Tokluk insanı marifetsizleştirir ama yokluk, açlık kişiyi marifetlendiriyor diye geçirdi içinden.

Pantolonunun paçasına bir daha baktı, çimento muhtemelen geçmeyecekti. Ama kesinlikle aldığı hayat dersine değerdi. Tebessüm edip eskiden zengin olan orta yaş üstü amcaya çay getirmek üzere civarından ayrıldı.

Çay doldururken bir yandan da eşini aradı, akşam babaları bir ziyaret etseler iyi olacaktı.

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***