DOYMAYAN DELİK

 

DOYMAYAN DELİK

Dediklerinin aksine yedikçe yiyesi geliyordu, içtikçe içesi, aldıkça alası. ”Hah tamam oldu.” dediği bir an bile olmadı. Hep bir eksiklik vardı ve onu tamamlamak ile geçirilen zamanlar. Hiç bir kahvenin tadı kokusu gibi değildi. Hiç bir eğlence düşündeki gibi değildi. Hep azdı işte ve hep daha fazlası ile doyurulmaya çalışılan koca bir delik vardı içinde. Ve sanki her konulanla daha da esneyen bir delik. Her konulanla boşluğu daha da artan!

”Tüm bunları idare etmek de ayrı bir çaba. Yerleştir, kombinle, onar, eskidi at, yerine yenileri. Ne bitmez ne beyhude bir çaba. Bunun için gelmiş olamam bu dünyaya. Sadece daha iyilerini almak, kombinlemek, saklamak, istiflemek, atmak. Bundan ibaret olamaz hayat.” diye düşündü her geçen gün içinde artan mutsuzlukla.

Ne fark eder ki 2 dakika sonra dönecekti yine aynı sarmala. Devir böyleydi. Sanki içinde 2 ayrı insan kıyasıya tartışıyordu.

”Emin misin?” diyordu birisi. ”Az önce tuvalette ağlandın ya tükenmişlik duygusu ile.”

”Ne istiyorsun? Bırakıp da sokaklarda dileneyim mi? Ezik mı olayım? Annem gibi dikiş nakış kursuna da gideyim istersen. Bu dünyanın düzeni bu. Eli yüzü düzgün, bakımlı olman gerekli kabul görmen için. Her şey emekle oluyor.” diyordu başka bir ses.

”Peki ne zaman yaşayacaksın?” diye soruyordu beri ki. ”Ne zaman bitecek ve sakin kalacağım? 70 yaşında artık belim tutmazken mi? Ne zaman bileceğim kim olduğumu ve aslında nasıl mutlu olacağımı?”Zeynep içinde tartışadursun bir çoğumuz gibi durumu değiştirecek bir adım atamayacak belki de.

Çünkü insanın nefsi şımarık bir çocuk gibidir. İstediklerine ulaştıkça memnun olmadığı gibi hep daha fazlasını ister. Hepimiz alışveriş veriş merkezlerinde görmüşüzdür istediği oyuncak için yerlerde tepinen o çocuğu. Tüm alışveriş merkezini ayağa kaldırmıştır çığlıklarıyla. Anne baba çaresiz bir şekilde artık kendisine zarar vermesin diye uğraşıyordur. Baba sırf sussun diye o oyuncağı almıştır ama çocuk bir kere krize girmiştir. Alınan oyuncağı alıp yere atıp kırar bu defa. Ağlamaktan katılmaya devam eder ama. Anne üzerine artı bir istediğini daha alır ve sonra bir sürü vaatler verir. ”Tamam söz sana o çok istediğin akülü arabayı da alacağım, hafta sonu da söz lunaparka götüreceğim, sen şimdi bunu al hadi ağlama anneciğim, ben sana sonra daha güzellerini alacağım”... Peki lunaparka gidince durum değişecek mi? Orada da başka başka şeyler için ağlamalar, tepinmeler sonrasında yine verilen büyük sözler ve doymayan o kocaman delik...

Peki bunun bir sonu yok mu?

İnsan isteklerini doyurmaya çalıştıkça o hep daha fazlasını isteyecek ve daha fazlası için ağlayıp duracak.

İnsanoğlu yanılır ve deneme yanılma ile bulacağını zanneder. İnsanoğlu yanılır ve imkanını arttırarak doyacağını zanneder. Oysa her hareketin başarısı aksinden sakınmaktan gelir. Ona her istediğini alarak değil aşırı ve gereksiz isteklerine hayır, demeye başlamakla değişecek her şey aslında. Bunu yapabilmek için de önce bu isteklerini arttıran kişilerden ve ortamlardan uzak durmak gerekir.

İnsan kendisi ne istiyor, neye ihtiyacı var, buna bakmalı? Sırf herkes alıyor, diye almak istemek; herkes giyiyor, diye giymek istemek; herkes gidiyor, diye gitmek ve istemek o şımarık çocuğu susturmaya çalışmaktan başka bir şey değil. Hep daha fazlasını yapan, daha fazlasını alan birileri olacak. Bir sınırı bir sonu yok bunun. Bu istekleri karşılama çabası  o doymayan deliği doldurmaya çalışmaktan başka bir şey olmuyor. O da doymacağına göre o zaman bu koşturmaca nereye...

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***