HAVALI TERCİHLER

“Çırak yetişmiyor.” demişti ayna ustası… Yeni neslin mesleklerinde çıraklık aşaması yoktu anlaşılan.

Halbuki hayatın yasasına aykırı değil miydi bu?

Her şey bir çıraklıkla başlamıyor muydu?

Gerçi herkes patron olmak istiyordu. Kimsenin altında çalışamam, emir alamam edaları yeni neslin mottosuydu. Meslek seçiminde “Kısa yoldan nasıl zengin olurum?” videoları ne çok tıklananlar arasındaydı. Hızlı çözümler, hızlı sonuçlar ilgi odağıydı. Kimse mi istemez  biraz mutfağın arkasında ter dökmek? Ama onlar da haklıydı. Diziler, filmler herkes patron, herkes müdür, genel müdür...

Çıraklığın bedelini yaşamak çok zor geliyordu. Halbuki bir bilselerdi çıraklıkta kaliteli olanın ustalığı da kaliteli olacaktı.  Çıraklık kelimesi bile günümüzde birçok kişinin istemediği bir unvan.  Unvanı çekici değil ki kendisi albenili olsun. İstikrarlı bir şekilde  çalışmak, pes etmemek ve hızlıca sonuç almamak...  Ustadan azar işitmek de promosyonuydu. Tabi ki usta-çırak ilişkisi denince aklımıza  sanayiler, marangozlar gelebilir. Halbuki hayatımızın her evresinde çıraklık dönemi oluyordu. Bebeğin emekleme evrelerinden, yeni evli çiftin karı-koca olma serüvenine veya spora yeni başlamış bir ekibin durumu… Her birinde çıraklık dönemi ile başlar.  Başlar ve bırakmak istediği anlar olur insanın. Yapamıyorum, olmuyor, dediği anlar… Düştüğü, kalktığı, tökezlediği, canı yandığı… Peki sonra ne oluyor?  Pes etmeden devam eden kazanıyordu… 

Sonuç beklentisinde olmayanların ter döktüğü sahaydı çıraklık. Ter, acı, gözyaşı… Kim ister ki bu kadar yorulmayı? Evet, gerçekten hedefi olan hayatının toplamında mutlu olmak isteyen bunu göze alabilirdi.  Hayatının en öğrenmeye, yetiştirilmeye açık döneminde bu çok daha kolaydı. Şimdi ise görülen o ki birçok genç sadece ekran karşısında ustalığını dizayn ediyordu. Hakan da bu gençlerden biriydi. Gelecekte hangi mesleği yapmak istediği soruluyordu. Henüz karar vermemişti. Elbet bir iş olurdu. Bunun için üniversiteyi kazanması öncelikler arasındaydı. Hakan hangi bölümde okuması gerektiğini hala bilmiyordu. Yaşı 18’e dayanmıştı. Sınav kapıda onu bekliyordu. O ise bakarız nasıl olsa, deyip geçiştiriyordu. Ders çalışmanın bile düzenini oturtmamıştı. Sınavları kestirme yollarla geçiştiriyor. Son anda bir şekilde ailesinin okula baskısı ile geçer not alıyordu.

Çıraklıkta kestirme yollardan gitmeye çalışırken onu neyi beklediğinden habersizdi. Aylar böyle geçti, ailesinin baskısı ve imkanlarıyla özel üniversiteye kaydolmuştu. O okul sadece sosyal ortam sunuyordu Hakan’a. Hedefi olmadan var olduğu her yer ona zarar veriyordu sessizce. Gidip gelirken yıllar geçmiş birkaç yıl uzatma derken yaş 25 olmuştu. Mezuniyet diploması elinde kendini bir boşlukta hissetmişti. Ardında bıraktığı yıllardan geri kalan bu diploma idi. Peki şimdi nereden başlayacaktı?  Mesleği bile olduğundan şüpheliydi… Marifeti elinden almış genç bir adam olarak ne yapacağını bilmiyordu. Sahi bir şey yapmalı mıydı, ona da emin değildi? Yetiştirilmesi gereken yaşlarında hep imkanlar sunulmuş acılardan kaçırılmıştı. Şimdi ise ondan beklenti çok fazlaydı. Peki onun bu beklentiyi karşılayacak marifeti var mıydı?

İnsan “iyi” olmak istediği her şeyde sonuçlara gözünü dikmeye başladığında tuzağa çekiliyordu. Halbuki o sonuçları getiren bedeller vardı. Bu bedeller ise çıraklıkta ödenmeliydi. Sonuçlarla ilgilenmeden çabasını devam ettirenler için elbette karşılık olacaktı. Peki ne zaman? Sonuçlarla ilgilenmediği zaman...

Çıraklıkta kalite kulağa nasıl geliyor?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

 ***