Neden Ben?

Güneş ışığı, krem rengi perdeden süzülüp, odayı aydınlatmaya başlamıştı.  Komşuları Pakize Teyzenin sesi, bitişik odadan duyulmaya başladı: “Kerem kalk artık, okula gecikeceksin.” Saat 07:00 oldu demek ki, diye düşündü Gözde. Her sabah tam 07:00’da, Pakize Teyze, Kerem’i uyandırma çalışmalarına başlardı. Kerem her sabah “Of anne yaaa, tamam kalkıyorum!” der, bir türlü yataktan kalkamazdı. Okula yetişemeyeceği için bir taksi çağırılır ve Kerem apar topar okula bırakılırdı.

Gözde’yi sabah kimse kaldırmazdı, ödevini yapıp yapmadığını soran da olmazdı. Çok küçük yaştan beri tüm sorumluluklarının takibini kendisi yapmak zorunda kalmıştı. Karne hediyesi, sınav ödülü de olmamıştı hayatında. “Bunlar zaten yapman gereken şeyler, yapman gerekeni yaptığın için bir de hediye mi alalım?” derdi annesi. Belki de bu sebeple, kendi kendine motive olmayı iyi bilirdi Gözde. 

Çocuklukları beraber geçmişti Kerem ve Gözde’nin. Kerem çocukken, topuğunda oluşan bir rahatsızlık sebebiyle aksayarak yürüyordu. Yaşıtları gibi top oynayamaz, hızlı koşamazdı. Yürüyüşü de dikkat çekerdi. Annesi, Kerem’in bu durumuna öyle çok üzülürdü ki, onun her istediğini yapar, tüm imkanlarını onu mutlu etmek için harcardı. Kerem’in yürürken aksaması, tuhaf bir şekilde tüm isteklerine ulaşabileceği bir kapı açmıştı ona. Zamanının çoğunu dışarda arkadaşlarıyla geçirirdi. Mahalledeki her parkı bilir, her sokakta vakit geçirirdi. Ders çalışmakla pek işi olmazdı. Sınav zamanları sıkıştığında da Gözde’nin yanına koşardı. Gözde, “Yine mi Kerem?” diye çıkışsa da kıyamaz, son dakika sınav çalışmaları başlardı. Kerem’in notları yüksek değildi ama “Bu kadar az ve düzensiz çalıştığı düşünülürse bu puanlar çok bile…” diye düşünürdü Gözde. 

Aradan zaman geçse de yaşantıları pek değişmedi. Kerem üniversiteyi başka bir şehirde okudu. Kerem yurtta kalırsa zorlanır diye ev tutuldu. Rahatı bozulmasın diye yeni eşyalar alındı, yürümek onu yormasın diye araba alındı, problem yaşamasın diye bolca harçlık verildi. Kerem yine istediği her imkâna sahip olmuştu. Gözde ise üniversiteyi çok yüksek bir puan alarak kazandı ama kimseden bir övgü ya da ödül beklemedi. “Zaten yapması gereken bir şeyi yaptı diye kimsenin ona hediye alması gerekmezdi” ne de olsa… Üniversitede okurken bir yandan da çalışmaya başladı. Kendi harçlığını çıkarmak onu mutlu ediyordu. Kazandığı parayla ailesine hediyeler alır, onları mutlu etmekten hoşlanırdı. 

Okul çıkışı, yorgun olduğu bir gün evin önünde Kerem ile karşılaştılar. Nasılsın, neler yapıyorsun sorusunun cevabı Gözde için hep aynıydı: 

“Koşturuyorum.” 

“Hala mı koşturuyorsun, hala bir yere varamadın mı?” dedi Kerem hafif alaycı bir tavırla.

Bu soru nedense çok sarstı Gözde’yi. “Gerçekten, neden ben bütün isteklerime ulaşmak için bu kadar çalışmak zorundayım?” diye düşündü Gözde… 

İsteklere ulaşmak için çekilen yorgunluk, ödül mü yoksa ceza mıydı? Bu sorunun cevabını yıllar sonra anlayabildi Gözde. Okuldan mezun olur olmaz iyi bir şirkette iş bulabilmişti. Gözde’nin çalışmalarından çok memnun kalan şirket kısa sürede sorumluluklarını da imkânlarını da arttırdı. Kendi kendine mutlu olabilen Gözde, etrafındaki herkes için neşe kaynağıydı. Kerem ise hayatından çok şikâyetçiydi. “Okulda dersler zor, iş bulmak hiç kolay değil, para yetmiyor, zaten ayağım da aksıyor, arkadaşlarım benimle ilgilenmiyor…” Sahip olduğu hiçbir imkân onu mutlu etmeye yetmiyordu. Etrafındakiler sürekli Kerem’in problemleriyle ilgilenmek zorunda hissediyordu. Hayatta karşılaştığı problemler karşısında Kerem’in ne kadar kırılgan olduğunu, problemlerini çözmek için sürekli birilerinin desteğine muhtaç olduğunu gördükçe kendi yorgunluklarının boşuna olmadığına emin oldu. 

Bir kasın bile güçlenmek için zorlanmaya ihtiyacı vardır. Bir fidan, rüzgâra karşı yıkılmama mücadelesi verdikçe gövdesi güçlenir, kökleriyle toprağı daha sıkı kavrar. O çaresiz fidan, rüzgârın zorlamaları sayesinde, günü geldiğinde güçlü bir ağaç olur. Hayatın bizi, bazen daha sert, bazen daha hafif, ama hep, zorlaması bizi güçlendirmek içindir. İnsan hayatın içinde, rüzgârla boğuşmak zorunda olmayan bir fidan gibi, bol imkâna sahip olduğunda şanslı olduğunu düşünür. Değer verdiği insanlara imkân sağlamakla ilgilenir. Oysa öykünün sonunda; imrenerek bakılan, güçlü, mutlu ve başarılı insan, dün rüzgârla boğuşurken ayakta kalmaya çalışan fidanın ta kendisidir...

Kendine yetebilen, mutlu, başarılı, güçlü, ilk problemde yıkılmayan Gözde… Odasının camından karşıdaki ardıç ağacını izlerken; hayata bir teşekkür borçluydu: 

Tüm yorgunlukları ve ona verilen çabalama fırsatı için… 

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***