Macera Dolu Amerika

Emre gözlerini ovuşturarak kapıdan girdi. Merve, içeride kocaman gülümsemesiyle onu bekliyordu.

“Günaydınnnn! Sana kahve aldım. Al iç, ayıl biraz.”

“Günaydın. Sabah sabah bu ne enerji. Saat 05:50. Ben biraz kestireceğim, hiç uyanamadım. Akşam da geç yattım. Sen buraları idare edersin değil mi canım arkadaşım?” 

Merve gözlerini devirerek, “İyi, git bakalım…” dedi.

Merve ve Emre, sabah 06:00’da açılan büyük bir spor merkezinde çalışıyorlardı. Her sabah aynı konuşmaları yapıp güne başlarlardı. Emre uyumaya, Merve de işe koyulurdu. 

Merve, etrafı gözleriyle şöyle bir kolaçan etti. Akşamdan toplanmamış ekipmanları yerlerine yerleştirdi. Stüdyoları gezdi, eksikleri, çalışmayan makinaları tespit etti ve şefine bildirmek üzere not aldı. Stüdyoların birinden çıkarken az daha düşüyordu. Akşam gelen üyelerden biri, su şişesini kapağı açık bir şekilde kenara bırakmıştı. Merve ona takılınca şişe devrildi ve yerler ıslandı. Hemen bir peçeteyle sildi, su şişesini çöpe attı. Yine de temizlik ekibine haber verip, yerin iyice temizlendiğinden emin olmak istedi. Sonra ana salona geldi. Müzik sistemini açtı. Sesi yükseltirken yüzüne bir gülümseme belirdi. Olduğu yerde sallanmaya başladı. Merve hareketli biriydi. Durduğunda değil, hareket ederken dinlenirdi. İşlerini her zaman planlı, düzenli bir şekilde yapar, ertelemezdi.

Saatine baktı. 06:15’i gösteriyordu. Kahvesinden bir yudum aldı. 

Ve insanlar gelmeye başladılar… “Günaydın”, “Günaydın”, “Günaydın”…

Çalışmayı seviyordu Merve… Ancak burada yapabileceklerinin sınırlı olduğunu düşünüyordu. Kendine ait bir stüdyosu olsun istiyordu, bunun için de kenara üç beş kuruş atmaya çalışıyordu…

Emre, gözleri balon gibi şişmiş, saçı başı dağılmış bir halde içeri girdi.

“Ohhh! Uyumak çok iyi geldi, kendime geldim…” derken, gerinerek, istemsizce gülümsedi.

“Keşke bir de aynaya baksaydın Emreciğim! Git elini yüzünü yıka, saçını başını düzelt.”

“Tamam anneee!” Emre söylene söylene gidip, geldi. 

“Hadi git, biraz hava al sen kanka, buralar bende.”

“Tamam. Bir şeyler atıştırsam iyi olacak. Gelirim hemen…” diyerek Merve dışarı çıktı. 

O küçük mola sırasında, ileriye dönük planlarını düşündü. Hayal etmiyordu, çünkü bir amacı vardı. İnsanlara sağlıkları ile ilgili fayda sağlamak istiyordu. İnsanlar spor merkezine, sağlıktan ziyade keyif yapmaya geliyor, iki sohbet edip yeni insanlarla tanışmak, o sırada da “spor” olsun diye iki hareket edip vakit öldürüyorlardı. İnsanların sporun gerçek faydasını anlamasını sağlamaktı niyeti…

Emre, salona gelenlerle ilgileniyordu. Burada çalışmaktan hiç mutlu değildi. Sabah erken kalkmak, farklı insanlara bütün gün laf anlatmak, anlaşılmadığında tekrar anlatmak zorunda kalmak, güler yüz göstermek, kısacası iletişim kurmak Emre’yi çok sıkıyordu. Onun hayali, Amerika’ya yerleşmek ve daha rahat bir yaşam sürmekti. Kazandığı para yeterli olmadığından değil ama harcamaları yüksek olduğundan ayın sonunu getirmekte zorlanıyordu. Amerika’ya giderse her şeyin istediği gibi olacağını düşünüyordu.

Günler ayları, aylar yılları kovaladı ve çalıştıkları işyeri kapatma kararı aldı. Kimseyi mağdur etmeden çalışanlarıyla yollarını ayırdılar. Emre ve Merve artık işsiz kalmışlardı. “Acaba bu bir fırsat olabilir mi?” diye düşünen Emre, gözünü karartıp Amerika’ya gitti. Tanıdıkları vasıtasıyla hemen birkaç öğrencisi oldu, ders vermeye başladı. Çok heyecanlıydı. Sonunda hayalleri gerçekleşiyordu. Her gün farklı yerlere gidip, fotoğraflar paylaşıp, çok mutlu olduğundan bahsediyor ve herkese Amerika’ya gelmelerini tavsiye ediyordu. 

Kendi düzenini kurana kadar, bir arkadaşının yanında kaldı. Ama o düzeni kurmak hiç kolay olmadı. Başlangıçta çalıştırdığı iki öğrenci, bir süre sonra derslere gelmemeye başladı. Tek gelir kaynağı uçup gitmişti. Zorluklar karşısında aklına Merve geldi. “Keşke burada olsaydın, bana ne yapacağımı söylerdin…” diye içinden geçirdi. Ama Merve kilometrelerce uzaktaydı. Artık iş, başa düşmüştü. Çok zorlanıyordu, mutsuzdu, hayalleri hiç de umduğu gibi gerçekleşmemişti. Aylarca debelenip durdu. Yanında kaldığı arkadaşının ona karşı tavırları da değişmişti. Kendini fazlalık gibi görüyor ve huzursuz oluyordu. 

Emre’nin bir amacı vardı ama amacına uygun hedefleri yoktu. Amacına ulaşmak istiyorsa kendine doğru hedefler belirlemeliydi. Hedeflerine ulaşmak için de emek vermeliydi. Çünkü insan hayatta ancak emek verdiği şeyin değerini bilirdi.

Emre bir karar verdi ve kolları sıvadı. Önüne çıkan ilk benzinliğe gidip çat pat İngilizcesiyle iş istedi. Benzinlik, hediyelik eşya dükkânı, inşaat işleri derken Emre farkında olmadan hayata dört elle sarılmıştı. Normalde yüzüne bakmayacağı işler olmasına rağmen, çalıştıkça daha da keyif alır oldu. Para biriktirmeye başladı, dil okuluna gidip İngilizcesini ilerletti. İnsanlarla iletişim kurmayı sevmeyen, sabahları uyanamayan Emre, işe gitmeden bir saat önce sporunu yapan, işe erken başlayan, yolda karşılaştığı insanlara gülümseyerek selam veren biri oldu. İşten arta kalan zamanlarda, önce tek kişilik, sonra daha fazla sayıda grup çalıştırmaya başladı. Çevresi iyice genişleyen Emre, iyi bir spor merkezinden teklif almış ve kendi mesleğini profesyonel bir ortamda tekrar yapmaya başlamıştı. 

Merve de başarabilmek için kâh zorlandı kâh canı acıdı, ama asla pes etmedi. Emek verirse başaracağını biliyordu. Hayatı boyunca sarf ettiği emekler ona bunu göstermişti. Çalışmaya devam etti ve sonunda o da kendi stüdyosunu açtı. Derslerini verdikçe, öğrencilerinin sağlığına fayda sağladıkça, mutluluğu daha da arttı. Amacını gerçekleştirmiş olmanın verdiği azimle daha çok araştırıp, öğrenerek verebileceği faydayı arttırmaya çalışıyordu. Elinden geldiğince, zamanının da kazancının da hakkını vermeye çalışıyordu. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “İnsan bedel ödediği konuda güçlenir.”

Emre ve Merve, bu süreçte birbirlerini hiç habersiz bırakmadılar. Birbirlerine sürekli destek oldular, mutluluklarını, üzüntülerini paylaştılar. Emre bu süreçte evlendi. Merve tabi ki nikaha katılarak Emre’yi yine yalnız bırakmadı. 

“Buraya beş yıl önce gelen Emre’yi hatırlıyor musun?”

“Hatırlamaz mıyım? Sanki hiçbir şey düzelmeyecek gibiydi. Geriye dönüp bakınca iyi ki böyle olmuş diyorum. Yoksa bir şeye emek vermenin ne demek olduğunu, hiçbir zaman anlayamazdım…”

Zaman hakkını ister. Hayatta istediğimiz her şey bir parmak şıklatma hızında gerçekleşseydi kıymetini bilir miydik? Peki, o hızda sahip olduklarımıza ne kadar kıymet veriyoruz? 

İsteklerimiz hayat amacımıza uygun olmazsa bizi başarıya ve mutluluğa ulaştırır mı? 

Hedeflerimizin anlamı kalır mı?

Bir domates fidesini ilk ektiğimizde büyümesi için gereken ısı, ışık ve besini veririz. Bir süre geçtikten sonra bezelye tanesi kadar ortaya çıkar. Olgunlaştıkça büyür, kızarır ve hem fayda veren hem de iştah açan bir hal alır. İsteklerimizin gerçekleşmesi için de süreye ihtiyaç vardır. Bu yüzden, emek sarf ettikçe sebeplerimizden keyif alır ve sonuçları düşünmeyi bırakırız. Biz olgunlaştıkça isteklerimiz de olgunlaşır ve koyduğumuz hedefler bizi zamanla amacımıza ulaştırır. 

Emek vermenin ne demek olduğunu anlayabilmek, zamana hakkını verebilmek dileğiyle… 

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***