Sevgi Adası

Sabah üzerini giyinirken, havanın hafif bulutlu olduğunu gördü. Ne zamandır beklediği yağmur bir türlü yağmıyordu. Kasvetli havada işe gitme fikri de pek cazip gelmiyordu. Hoş, açık havada da artık işe gitme fikrinin cazip olduğu pek söylenemezdi.

O gün, anormal bir durgunluk vardı iş yerinde. Uzun zamandır, oda arkadaşıyla bile birbirlerini pek az görebilmişlerdi. Kendisinin pek bir işi yoktu ama arkadaşı sürekli koşturuyordu. Birlikte, oturup bir kahve dahi içememişlerdi. O kadar işin arasında, dert ettiği şey buydu. Kahve içememek...

Bir süredir, iş yerine giderken ayakları geri geri gidiyordu. Yok yok! Aslında bir süredir, sabahları yataktan çıkmak için de geçerli bir sebep bulamıyordu kendine. Günleri neredeyse birbirinin aynısıydı. Eskiden ne güzel koşuşturmalı, aktif bir hayatı vardı. Bedeni yorgun ama zihni ve kalbi pamuk gibiydi o zamanlar. Şimdi tam tersiydi. İşler rayına oturmuştu oturmasına ama kalbinde halledemediği bir şeyler, nasıl dese, "Ee yani bu da bitti, şimdi ne olacak?" gibi bir his… İşin garibi, bu havada kalmışlık hissi; içinde sızıya, acıya, ateşe benzer bir şeyler oluşturuyordu inceden.

Müdürüyle bu sabah, sık sık işe geç kalması nedeniyle atışmıştı. Müdürü, konuşma sırasında, "Sen işini sevmiyorsun, bu kurumu sahiplenmiyorsun!" diye çıkışmıştı. O kadar ağır gelmişti ki bu cümle.

Hayır! Hayalindeki mesleği yapıyordu aslında. Üstelik, bu iş yerinin bu günlere gelmesinde emeği çoktu. Neredeyse sıfırdan düzen kurmuştu. Gece gündüz demeden çalışmıştı. Gerçi çok uzun süredir bir şeye el atması gerekmiyordu. Ama yine de müdürünün bu sözleri çok ağır gelmişti. Yoksa… İşini artık eskisi kadar sevmiyor olabilir miydi? Sabahları yaşadığı isteksizliğin sebebi bu olabilir miydi? Bu düşünceleri, hızlıca zihninden uzaklaştırmaya çalıştı. Ancak, gün boyu ne yaptıysa yapsın, bu cümle, kafasını kurcalamaya devam etmişti.

Mesai sonrasında, ne zamandır görüşemediği arkadaşlarıyla buluşmaya söz vermişti. Her zaman bir kafe ya da herhangi bir yiyecek mekanında buluşurlardı. Bugün arkadaşı Sedef’ten farklı bir öneri geldi. "Ne olur, ayağımızı suya sokabileceğimiz bir yere gidelim. Ya da en azından kamp sandalyelerimizde oturabileceğimiz bir yer olsun." Arkadaşları bu öneriyi memnuniyetle kabul ettiler. Kızlar, yanlarında bir sürü nevaleyle geliyorlardı. “Oh, akşam akşam karnımızı da doyuracağız.” diye düşündü. Hemen birkaç şişe su aldı yanına. Su içinin yangınını söndürür müydü bilemedi ama...

Arkadaşlarından önce gidecekleri yere ulaşmıştı. Hafta içi olduğundan ortam biraz sakindi, içine sinen bir yer bulabildi. Aracını park ettiği yerden, suyu izlemeye başladı. Karşısındaki yapay gölün ortasında, küçük bir toprak parçası üzerinde, “Sevgi Adası” yazıyordu. Şöyle bir baktı, düşündü; iç sesi tatlı tatlı konuşuyordu. “Sevgi Adası” ne güzel bir isim. Gerçekten de sevgi, bir adaya gittiğimizde direkt bulabileceğimiz bir şey olsaydı, ne kadar güzel olurdu. Ya da dağıtılabilen bir şey olsaydı, parası neyse verip almaya da razıydı.

Adını ne kadar çok anıp, anlamını ne kadar az düşündüğümüz bir kelime... “Sevgi”

Seni seviyorum demek yeterli miydi gerçekten. Bir insanın sevgisi sözcüklerle ölçülebilir miydi? Buna inanmayı bırakalı çok olmuştu. Çünkü, insanlar artık görev icabı birbirlerine; “Günaydın, İyi akşamlar, Merhaba, Nasılsın?” demeye başlamışlardı.

Düşünmeye devam etti; sevgi en çok kimde olurdu, herhalde bir anne evladına karşı hissedebilirdi bu hissi. Peki, hangi anne çocuğuna sürekli, “Seni seviyorum.” diyordu ki? Sonra düşündü; baba, kardeş, eş, en yakın arkadaş, yakınları...

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “İnsan, bedel ödediğine değer verir.”

Sevgi gerçekten neydi? Sonra saydığı kişileri düşündü. Kimin kimde emeği daha fazla ise, o diğerini daha çok seviyordu. Yani bir annenin evladını sevmesi, o daha doğmadan başlayan bir süreçti. Evladın yapıp ettiklerinden bağımsız, annenin verdiği emek o kadar fazlaydı ki; evladının tırnağına taş değse, annesinin kalbi acıyordu. Arkadaşlarına baktı sonra... En çok sevdiği arkadaşları, aslında en çok emeğinin geçtiği kişilerdi. Kime iyiliği dokunduysa, onun sürecini daha çok merak ediyor, ona daha hassas yaklaşıyordu. Kime destek olduysa, onu daha çok seviyordu. Kimin için uğraştıysa, didindiyse, kimin problemini halletmek için rüyalarını feda ettiyse, o kişiye karşı ayrı bir ilgisi vardı. 

İş yerindeki ilk o yoğun dönemlerde de, çok yorulmasına rağmen, gayet canlı uyanıp, işine mutlu gidebiliyordu. Demek ki, sevginin emekle bir ilişkisi var diye düşündü. Sevmek için emek vermek, kendinden bir şeylerin çıkması lazımdı. Bedel aslında iki tarafı birbirine ısındıran, iki tuğla arasında harç görevini gören, o tuğlalardan sağlam duvar ördüren bir şeydi. İlişkide bağları sıkı tutan şey o ilişkiye harcanan emekti. Emek vermediği şeyi sevemiyordu insan. Yazılımında yoktu.

O yüzden sevgi bir adada bulunabilecek, dokununca üzerine bulaşabilecek ya da parayla satın alınabilecek bir şey değildi. İnsan şu dünyada ancak emek verdiği şeyi sevebiliyordu.

Sonra kendisine baktı, nelere emek veriyordu bu hayatta?

Zamanında düzene sokmak için onca uğraştığı, ne emekler verdiği işine gitmek, şu aralar neden bu kadar zor geliyordu? İşte şimdi zihninde bir ışık yanmıştı. Bir süredir işlerinin bu kadar sıkıcı olması, iş yoğunluğunun azaldığı döneme tekabül ediyordu. Ne kadar tutarlı diye düşündü. İşiyle tekrar nasıl ilgilenebileceğini, iş yerini nasıl tekrar sahiplenebileceğini, hatta "Beni eskisi kadar sevmiyorsun!" diyen eşini dahi tekrar nasıl sevebileceğini buldu. Şimdi sevemediği şeyleri tekrar düşünme zamanıydı.

Sevilmediğini düşündüren şeyler, gerçekten sevilmeye layık olmadıklarından mıydı, yoksa onlar için yeterince uğraşmadığından mı?

Bu, ne kadar önemli bir soruydu. Sıkıldığı, bunaldığı şeyleri tekrar gözünün önüne getirdi ve yapılacak çok şey olduğunu anladı. Kendine dönüp, emek vermekten vazgeçtiği her şeyle tekrar ilgilenmesi gerektiğini anladı. Yeniden tatlı yoğunluklara yelken açma vaktiydi. 

Küçücük bir adacık, yepyeni bir bakış açısı kazandırmıştı.

Ne güzel bir şeydi; “Sevgi Adası.” Aslında, sevgi adamak, emek vermek... 

"İyi ki Sedef…" dedi. İyi ki "Su kenarına gidelim" demişsin…

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***