HANİ MUTLUYDUK?

Gün ışığıyla beraber az önce araladığı gözleri gibi, hafifçe tül perdeyi aralamıştı şimdi de. Perdeyi araladığı anda, yüzü buruştu yine. O kadar da söylemişti ama! Bazı insanlar ne kadar söylense de anlamıyordu işte… Yan komşusu yine almış eline minik küreğini, yüklenmiş toprak torbalarını, yaz çiçeklerinden bir bahçe yapmaya koyulmuştu. Hem de bu soğuk şehirde! Neymiş? Bahçe işlerini, özellikle de çiçekleri çok seviyormuş…

Tamam, kendi bahçesini de aylardır tamamlayamamış olabilirdi. Ama bittiğinde, bahçe nasıl olurmuş, herkes görecekti. Vakti yetmiyordu ki, etrafında koşturması gereken ne kadar çok şey vardı… Gerçi nasıl oluyorsa kontrol etmeye çalıştıkça da her şey kontrolden çıkıyordu. Olaylar kontrolden çıktıkça, o da kontrolden çıkıyordu, son dönemde bir kıvılcım yetiyordu parlaması için…

 O da farkındaydı bu gerginliğinin verdiği zararın. Farkındaydı; artık arkadaşları da, çok sevdiği yakınları da onunla daha az vakit geçirmeyi tercih ediyorlardı. Ailesi, o da mecburiyetten gerçi, çok uzaklaşamıyorlardı. Birlikteyken onların da hareketlerindeki tedirginliği hissediyordu.

“Ne zaman başlamıştı bu durum?” diye düşündü birden. 

• Eşi; onun istemediği spor salonuna yazıldığında mı?

• Arkadaşı; kızlar buluşmasını o küçük, salaş kafede ayarladığında mı?

• Aç olmayan çocuğunu; ‘sen anlamazsın acıkmışsındır’ diyerek zorla yemek yedirdiğinde mi?

• Yeğeni; o kadar söylemesine rağmen, hukuk fakültesini tercih etmediğinde mi?

• Komşusu; salonunu, kendisinin hiç sevmediği, somon rengine boyamaya karar verdiğinde mi? 

Offf! Daha da uzayıp giden bir liste… 

Bu kadar çaba göstermesine rağmen, kontrolü dışında gelişen ne kadar çok şey vardı. Bir şeylerin eksik olmasında ya da onun istediği gibi olmamasından neden bu kadar rahatsız oluyordu? Bu düşüncelere dalmışken gözü koltuğun üzerindeki elbisesine takıldı. Üç ay önce almıştı, bir umut dün yine denemişti ve yine içine girememişti. Aylardır niyetlenip bir türlü yapamadığı yürüyüşler geldi aklına. İnsan kendine yarım saat ayıramaz mıydı yürümek için? Ayıramıyordu işte! Başlamayı düşünüp, bir türlü yapamadığı onca işe ayıramadığı onca vakitler gibi. 

En azından ev halkının işe, okula giderken ne giyeceklerine karar vermeye çalışmasam, çocuğun dağılan kitaplığını her akşam kendi zihnimdeki sıraya göre düzenlemekten vazgeçsem, annemin evinin kiler düzenine bile kafa yormasam, hatta komşunun bahçesini düşünmesem biraz vaktim olurdu belki diye düşündü. 

Biraz önce güneşten kırpıştırdığı gözlerini, şimdi hüzünle nemlendikleri için istemsizce kırpmaya başlamıştı. İnsanın başkalarının hayatına bu kadar pervasızca müdahale ederken kendi ile yüzleşmesi ne kadar zormuş diye düşündü. 

Oysa bu eve taşınırken nasıl farklı hayalleri vardı. Yeni bir ev, yeni başlangıçlar… Artık hayatında beyaz bir sayfa açacaktı.

İtiraf etmesi gerekirse; bazen insanın bu saflığına gülümsüyordu… Yeni bir yıla girince en formda haline kavuşacağını umanlar gibi, yeni bir eve taşınınca yaşantısının da tamamen değişeceğini zannedenlerdendi…

Geçenlerde bir arkadaşı kunduzlardan bahsetmişti. Yaşayacağı barajı kurabilmek için yüzlerce ağaç kemirip, birkaç ay da yapımı ile uğraşıyormuş. O kunduz da insana bakıp saflığına gülümsüyor mudur acaba? Ya da komşu kunduzun yuvasını ne kadar zamanda bitirdiğine, eksiklerine takılıp kendi yuvasını ihmal mi ediyordur? Akıllı hayvanlar… Onlar doğru cevabı buluyorlardır diye aklından geçirerek yine gülümsedi… Güneşli bir günün sabahında, bir kunduzdan hayat dersi almak…

Aslında hayat, her anında insana bir şeyler öğretmek için çabalıyordu. Şimdi geriye doğru baktığında; keşke bu kadar zor yoldan değil de, kendimi ve çevremi bu kadar yıpratmadan bazı şeyleri öğrenebilseydim diye içinden geçirdi. Oysa her şey gözünün önünde değil miydi? Keşke günler, haftalar akarken köşesinden sadece izlemekle kalmayıp biraz da anlamaya çalışsaydı. 

Hayat o kadar adil, o kadar merhametliydi ki, o öğrenene kadar tekrar tekrar göstermişti gerçek problemini. 

O zaman, yeni bir günün bu güzel sabahında o da elinden geleni yapmakla işe başlayabilirdi. 

O sırada; pijamasının üzerine giydiği, kabarık tüllü eteğini, en sevdiği kıyafeti ilan eden kızına, kocaman bir gülümseme ile baktı.

“Ne kadar güzel olmuşsun! Kahvaltıda ne yemek istersin? İstersen sonrasında parka gidelim! Ne dersin?” demek olabilir miydi o ilk adım? 

Bir çift tatlı söz ve küçük bir yetki devri, acaba nelerin değişmesine sebep olabilirdi?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***