Zaman Labirenti  

Bir zamanlar, zamanın koşuşturmacası içinde boğulduğumu hissettiğim bir zaman dilimindeydim. Her gün, saatler dakikalar gibi eriyip gidiyordu ve ben bir türlü yetişemiyordum. Zamanı yönetmek, sanki elimden kayıp giden ince kumları tutmaya çalışmak gibiydi; ne zaman bir şeyleri toparlamaya çalışsam, daha fazla yapmam gereken şey ekleniyordu.

Günlerimin çoğunu, bir şeylere yetişememekle ve zamanı kontrol edememekle geçiriyordum. İşlerim, ödevlerim, randevularım... Hepsi bir araya gelmiş, beni adeta bir zaman labirentinin içine hapsetmişlerdi. Zamanla yarışıyordum, ama her seferinde geride kalıyordum.

Bazen, zamanın bana karşı komplo kurduğunu düşünmeden edemiyordum. Görünüşe göre, zamanın bir şefi yoktu ve benimle dalga geçiyordu. "Yetişmek mi? Sadece bir yanılgı!" der gibiydi ve ben, bu oyunun kurallarını bir türlü çözememiştim.

Zamanın sahibi ölçüp biçeni vardır oysa…

Zaman…süre…hareket…beklenti…seçenekler…irade…seçimlerimiz/doğru şıkkı bulma… test/sınav…sonuç değerlendirme…gerçek ödül ve gerçek ceza…

Zamanın akışını durduracak sihirli bir formül bulamadım. Sonunda kabul etmek zorunda kaldım: Zaman, herkes için aynıydı ve onu yönetmek, sadece benim sorumluluğumdaydı.

Zamanın hakkını verebilmek.

İşlerimi uykumdan, gezmemden ve diğer keyiflerimden fedakârlık yapmadan halletmeyi bekleyip ve bunu yapamadığımda da strese giriyordum. İnsanın işlerini yetiştirebilmesi için öncelik sırası yapması gerektiği gibi bir de zamanın sadece az bir kısmını uykuda geçirmesi gerektiğini kabullenmesi gerekiyordu.

Her şey yetişir evet ama NASIL?

Yetişemeyecek insan yok, uyuyan insan var, çok tüketim var.

Zamanı yönetemiyorum diye bir şey yok yani, zamandan beklentimi doğru yere yerleştirmem, sorunu çözmek için önce problemi ortaya doğru koymam lazım. Ancak gerçek problemlere gerçek çözümler bulunabilir.

Gerçekten problem zamanın yetmemesi mi, yoksa yapılacakları ertelemek mi?
Artan tüketimler ve boşa geçen anlarda sebep olabilir mi? Belki de benim isteklerimi kontrol edemeyişimdendir. Her şeyi yapmaya çalışmak, her yerde olmayı istemek, kararsızlıktan öncelik sıralaması yapamamak. Tüm bunlardan dolayı mı ziyan oluyordu zaman? Plansızlığım, çok uyumam, tüketimlerim, dedikodu, boş konuşma ve boş işlerle geçen saniyeler olabilir mi?

Hayır diyebilmek, başkasının bedellerini almamak, önceliklendirmeyi göz önünde bulundurarak her şeyde çok detaya takılmamak. Sınır koyamadığımızda, hayır diyemediğimizde, yapmamamız gerekenleri yaptığımızda, asıl yapmamız gerekenleri yapamıyoruz. Veya benzer şekilde başkalarının yapması gereken sorumluluklarını gereksiz üzerimize aldığımızda da... Mesela çocuğun yemek yememesi, ödevleri, banyosu, bir başkasının işi derken vakit gerçekten israf olabiliyor.

Zaman akan bir şeyse durağan değilse benim de akan bir şeyde durağan olmamam lazım.

 Ve zamanla dost olmayı öğrenmeye başladım.

·         Önceliklerimi doğru belirlemek,

·         Planlar yapmak,

·         Ertelememek,

·         Zamanı daha verimli kullanmak için çaba sarf etmek...

Her geçen gün, zamanla daha iyi bir ilişki kurduğumu hissediyordum. Artık yetişmekten çok, zamanımdan en iyi şekilde yararlanmaya odaklanıyordum. Karar alırken öncelikli baktığım yerler var. Kararım hedefime uyumlu mu? İhtiyaçlarımı gözetebildim mi? Vazgeçişlerime razı mıyım?

Belki de zaman, asla tam olarak kontrol edilemeyecek bir şeydi. Ama en azından, onunla barış içinde yaşamayı öğrenmiştim. Ve belki de, bu süreçte, zamanın şifresini çözmüş oldum. Gerçek zafer, zamanı yönetmek değil, onunla uyum içinde yaşamaktı.

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***