Merhametli Babam

Güneşin ilk ışıkları odaya aydınlatmaya başlarken Ali heyecanla yatağından kalktı. Onun için çok önemli bir gündü. En başarılı iş adamı seçilmişti ve gazetecilerin sorularını yanıtlayacaktı.  Nasıl başlamalıydı konuşmasına. Bunun için günlerdir düşünüyordu. 

İlk iş başvurusuna gittiği gün geldi aklına. Etrafında aynı iş için başvuran onlarca kişi ve yanlarında onlara destek için gelen yakınları vardı. ‘’Ne kadar şanslılar’’ diye düşünmüştü Ali o zamanlarda. Ne olurdu ki sanki babası da onunla gelseydi. 

Babası pek fazla konuşmayan, biraz sert mizaçlı biriydi. Ali ondan hem çekinir, hem de çok severdi. Ali’yi yanından ayırmazdı babası, küçüklüğünden beri. Nereye gitse onu da götürür, ne iş yaparsa ona da küçük küçük iş yaptırırdı. O da keyif alıyordu böyle zamanlarda. Bir şeyler başarmak, babası gibi olmak hoşuna gidiyordu. Ali yetişkin olduğu dönemde de babası bütün işleri ona bırakmıştı. Sadece sıkıştığı yerde destek oluyordu. 

Zaman zaman bu durumdan kaygılanıyordu Ali. Kendini güvende hissetmiyordu. Okul dönemlerinde hem çalışıp, hem okuması için babası teşvik etmişti.  Tek çıkış yolu üniversiteye bitirip, kendi ayakları üzerinde durmayı başarabilmesiydi ona göre. Şimdi de üniversiteden mezun olmuş, o gün iş görüşmesi için bekliyordu. 

O gün bekleme odasında televizyon açıktı. Belgesele takıldı Ali’nin gözü.  Bir aslan ve dört yavrusu vardı. Aslan yavruları gördükleri tavşanı yakalamaya çalışırken anneleri onları izliyordu. Sonrasındaki film karesinde, bir ayı ve yavrusunun dik bir yokuş çıkmıştı karşılarına. Annesi çıkmış, yavrusunun çıkmaya çalışırken tekrar, tekrar düşmesini sadece izliyor ve bekliyordu. 

‘’Tıpkı babamın bana yaptığı gibi’’ gibi diye düşünmüştü Ali. Ne zaman iş görüşmesine gidecek olsa arkasından dua okur, ‘’şöyle konuş, böyle konuş’’ diyerek tavsiyeler verirdi sadece.

‘’Babam bana niye hiç merhamet etmiyor. Başkalarının babaları hep yanında’’ diye düşünürdü o zamanlarda.

Aslında babasının ona iş bulabilecek imkanı vardı. Bir iş yeri açabilecek durumu da vardı ama yapmıyordu. 

Oğlum derdi, ‘’Bu senin hayatın. Sen kazanacaksın, sen işe gireceksin. Benim imkanlarım sana destek için var. Ama sen hiçken sana sunacaklarım sana zarar verir. Tıkandığın yerde desteğim tabi ki olur’’.

Ali haklı mıydı? Merhametsiz miydi babası gerçekten?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki ‘’Merhamet, gücün varken kullanmamaktır’’. 

Bir insanın çocuğunu yetiştirirken, yapabileceği şeyleri ona bırakabilmesidir, merhamet. 

Bir annenin, çocuğu ilk kez ayakkabısını bağlarken bekleyebilmesi,

Bir babanın çocuğuna ilk araba kullanmayı öğretirken sabırlı olabilmesidir.

Bir anne adayının; bebeklerinin ilk görüntülendiği fotoğrafına, ters tutarak bakan babasına gülümsemesidir. 

Bir babanın iş görüşmesine giden oğlu için kapıda dua etmesidir. Ali’nin babasının yaptığı gibi. 

Çocuğuna iş bulmuyordu ama iş ararken de ilgisiz değildi. Sadece ona tavsiyelerde bulunuyor, nasıl konuşması gerektiği ile ilgili yöntemler sunuyordu.  Hem ilgili, hem de onun hayatında başrol oynamıyordu. 

Ali kararını vermişti. ‘’Nasıl en başarılı iş adamı seçildiniz’’ sorusuna cevabı hazırdı. ‘’Babamın merhameti sayesinde….’’.

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***