Babaannem

Saçları beyazlamış olmasına rağmen pırıl pırıldı. Ay gibi parlardı yüzü de beyaz saçları da. Cildinin beyazlığı hiç gitmemişti. Tam bir pamuk babaanneydi. Onu hep tebessümü ile hatırlıyordu. Zaten gülmezken, tebessüm etmezken bile güler gibiydi. Çünkü onun tebessümü gözünün içine yansımıştı artık. 

Adı Akıle idi babaannesinin. Ama Ela için o sadece pamuk babaanneydi. Ela’ya o bakmıştı çocukken. Bunun için de kendini çok şanslı görüyordu. Her ne kadar o zamanlar öyle hissetmiyor olsa da. İnsan eninde sonunda gerçeği anlıyordu. Ela babaannesinin anlatmaya çalıştığı şeyi şöyle anlatıyordu:  

“Annem çalışıyordu, babam ise yurt dışında çalışmaya diye gitmişti. Annemle evden sabah birlikte çıkardık, beni okula bırakır oda işine giderdi. Akşamları ise okuldan servisle dönerdim ve beni bu sefer babaannem karşılardı. Ben eve girer girmez, mutfağa dalıp babaannem ne yapmış ne pişirmiş diye bakar ve hemen tatmak isterdim. Çok ama çok lezzetli şeyler pişirirdi her zaman. Babaannemin el lezzeti harikaydı. Yemeğimi yiyip hemen oyun oynamak isterdim. Ama bu çok zor bir mücadele demekti. Zavallı babaannem bana bir şey öğretmeye çalışıyordu ısrarla ve bende ısrarla öğrenmek istemiyordum. O yüzden her gün aynı tartışmayı yaşayıp dururduk. Gerçek eninde sonunda anlaşılırdı gerçekten. Ama ben babaannemin neyin peşinde olduğunu çok geç anlayacaktım.”

“Kızım, güzel yavrum Ela’cığım bak ben sana yemek vereceğim, sadece eve girer girmez ilk işin bu olmasın. Alışma buna” der dururdu. Ben ise “ Ya babaanne ya açım ama ben, bak okuldan gelmişim ne olur...” derdim. Hayır derdi ve kızardı. “Önce ellerini yıka, sonra üzerini değiş. Odanı bir topla. Okul çantanı bir aç, ödevin olan kitabını çıkar, sonra onu oku, beş dakika da olsa çalışmaya başla. Sonra gel, benden ne istersen yaparım” derdi. Her gün bunu usanmadan bana söylemişti. Bense “Zaten okuldan gelmişim niye ilk işim ödev yapmak olsun?” diye düşünürdüm. 

Hemen sofraya dalardım, sonra da oyuna. Ondan sonra da dersin başına oturmak bir türlü içimden gelmezdi. Annem gelirdi ben hala yerimden kalkmak gidip ödev yapmak istemezdim. 

Yıllar böyle geçmişti. Büyümüştüm artık. Üniversiteye gitmiştim. Okuldan yurda dönüp kapıdan her girdiğimde babaannemin sesi kulağımdan hiç eksik olmazdı. “Önce üret sonra tüket. Sakın önce yemek yeme!”. Onu öyle özlemiştim ki. Bugün onu dinleme kararı aldım. Yurda geldiğimde genelde yorgun olurdum ve tabi ki karnım da aç. Yemeği severdim ve yurt yemeklerimiz de daha uygun fiyattan satılıyordu. O yüzden evdeki tarzımı uzun süre devam ettirmiştim. Üzerine kahve, üzerine biraz sohbet derken hiçbir akşam sabahlamadan derslerimi bitirememiştim. O yüzden okula hep yorgun giderdim. 

Ama bugün babaanne lafını deneme günüydü. Önce odama çıktım. Üzerimi değiştirdim. Etrafı toparladım. Zorlansam da açtım kitabımı önüme. Okudum 5 dakika geçti bile, 10 dakika oldu 15 dakika bir baktım yarım saat. “Tamam.” Dedim. “Yemeğini yiyebilirsin.” Değişik bir duygu ile yemekhaneye indim yemeğimi yedim. İlginç bir şekilde dersime geri dönmek için yaptığım oyalanmalar, dinlenmeler uzattıkça erteledikçe erteleme isteklerim çok azdı. Dersime geri dönme gücüm çok daha fazlaydı. 

Odama çalışmaya geri döndüm ve saat gece 11:00 de tüm çalışmalarım bitmişti. İnanamadım. Nasıl oldu bu? 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; ‘Nereye girersen gir önce üret sonra tüket’. ‘İnsanın en büyük problemlerinden biri başlamaktır. Ama insanın başladığı şeye geri dönmesi çok daha kolaydır’.

Ela, babaannesinin ne demek istediğini çok iyi anlamıştı ve kendine bundan sonrası için ilke edindi. 

“Ne olursa olsun önce üret sonra tüket.” dedi kendi kendine babaannesinin güler yüzünü özlemle anarak...

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***