Veda

Odanın her yeri kolilerle doluydu. Kırılabilecek malzemeler özenle paketlenmişti. Kıyafetler, mutfak malzemeleri, yiyecekler… “Ne çok eşya varmış meğer…” diye düşündü Zeynep. Evin içinde bir telaş vardı. Nakliye şirketi ustalıkla eşyaları dışarı çıkarıyordu. Daha başlayalı 1 saat olmuştu ama eşyaların büyük bölümü kamyona yüklenmişti bile. 7 yıldır yaşadığı bu evi boşaltmak ne kadar da hızlı olmuştu. Aynı 7 yıl; yaşarken ne kadar uzun, bittiğinde ne kadar kısa geliyordu…

Boş kalan duvarlara, odalara bakıp iç çekti. Ne çok şey yaşanmıştı bu evde? Evlenip geldiği bu ev, hayatının pek çok ‘ilk’ine şahitlik etmişti. İlk yemek yapma çabası, ilk misafirleri, ilk tartışmaları, ilk çocuğu… Çocuğunun duvara çizdiği resme takıldı gözü. Hemen yanında da boyunu ölçmek için ara ara duvara koydukları işaretler vardı. Gözleri dolu dolu, gülümsedi. Bu taşınma, boş bir evden ayrılma gibi değil de, bir arkadaşa veda gibi hissettirmişti. “Çok kahrımızı çektin, hoşçakal.” dedi gülümseyerek ve son kez kapıyı kapattı. 

Zeynep her zaman yeniliğe zor adapte olabilen bir insan olmuştu. Hayatına herkesi almaz, hayatına giren insanı da sahiplenir, kolay bırakmazdı. Uzun zamandır devam eden dostlukları vardı, kıyafetlerini, eşyalarını bile yıllarca özenle kullanabilirdi. Hatta sahip oldukları yıllandıkça daha da kıymetlenirdi Zeynep’in gözünde. Yaşanmışlığı çok olana verdiği değer artarken, yeni bir insana, yeni bir işe, yeni bir eve alışmakta zorluk çekerdi. Şimdi güvende hissettiği evinden ayrılmak, yeni bir şehre yerleşmek çok zor geliyordu ona. 

Zeynep’in eşi özel bir firmada çalışıyordu, çalışkan, güler yüzlü tavrıyla kısa sürede sevdirmişti kendini. Çok emek verdiği bu sektörde aldığı terfi teklifi, onu çok mutlu etmişti. Sonunda daha rahat şartlarda çalışabilecekti, imkânları artacaktı. Yıllardır devam eden koşturması nihayet hak ettiği karşılığı bulacaktı. Bu teklifin tek olumsuz yanı başka bir şehre yerleşmek zorunda kalmalarıydı. Zeynep’in eşi için bu yeni süreç çok daha kolaydı. Yeni bir şehir, yeni bir çevre, yeni bir kariyer basamağı onu heyecanlandırıyordu. “Yenilik iyidir, yıllardır bu rutin hayattan sıkılmadın mı?” diyordu Zeynep’e sık sık. “Rutin iyidir.” diyebildi sadece. Nasıl bu kadar rahat olduğunu anlayamıyordu Zeynep, bir parçasını bu sokaklarda bırakıyordu sanki. Bir hüzün kapladı içini, zihninde pek çok soru cevap bekliyordu.

• Yeni hayatımız nasıl olacak? 
• Yeni bir şehre nasıl alışacağım?
• İnsanlarla nasıl ilişki kuracağım?
• Sahi, ben neden bu kadar zorlanıyorum yeni bir başlangıç yapmakta? 

Bazılarımız için alıştığımız ortamdan ayrılmak kolay değildir. Çok ideal olmasa da, alıştığımız düzeni bırakmak istemeyiz. Çünkü bazılarımız için, sunulan imkân ne olursa olsun, hiçbir yeni, alıştığımız eskinin konforunu vermez. Elimizdeki seçenekte sıkıntılar olsa da yeni olanın bilinmezliğinden tedirgin olabiliriz. Eskiyi bırakmama isteği, beraberinde, var olan problemleri çözememe ve daha iyi olanı kaybetme riskini de getirir.

İnsan hiçbir şeyin biteceğini düşünmeden yaşama eğiliminde olsa da var olan her şey bir gün bitmek üzere dizayn edilmiş. Ve biten her süreç yeni bir başlangıcı işaret eder. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki: “Her son yeni bir başlangıçtır.” 

Her gece biter, yeni bir gün başlar, her mevsim biter, yenisi başlar. Zaten her an bitişlere ve başlangıçlara şahit oluyoruz. Mesele ne için neyi bitirdiğimiz, nasıl bir başlangıç dizayn ettiğimiz… Yenilik zor gibi görünse de bazen daha iyisi için elindekini bırakmak gerekir… 

Bizi daha iyiye götürecek yeni başlangıçlar yapabilmek umuduyla…

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***