BU ÇOCUK KİME BENZİYOR?

Genç kız ve delikanlı parkta yürürken, birlikte pek çok hayal kurarlardı. Bunlardan biri de, evlendikten sonra sahip olacakları çocuklarıyla nasıl vakit geçirecekleri üzerineydi. Pembe panjurları olmasa da güzel bir evleri, annesine benzeyen, ince uzun esmer güzeli bir kızları ve tabii ki babası gibi yeşil gözlü güleç bir oğulları olacaktı. 

Bu ve benzeri hayallerini gerçekleştirmek için sonunda nikâh tarihi almışlardı. Kır düğünü yapacakları için, son 7 yılın hava durumuna bakıp, yağmur ihtimalinin düşük olduğu bir gün belirlediler. Tarihi bile özenle seçtiler, ilk karşılaştıkları günün ikinci yıldönümüne denk geliyordu. “Şu tarihin uyumuna bak, şiir gibi!” dedi delikanlı sevdiği kıza. Genç kız gülümsedi ve her şeyin tam da olmasını beklediği gibi gittiğini düşündü.

Düğün günü, ufak tefek aksilikler dışında güzel geçmiş ve evlerine yerleşmişlerdi. Aradan geçen birkaç ay sonunda, genç kadın mutlu haberi vermek için telefona sarıldı. “Baba oluyorsun!”. Hayallerinin bir parçası daha gerçek oluyordu, evin neşesi geliyordu. Ama bekledikleri sıra biraz karışmıştı, babasının oğlu önce geliyordu. Hevesle minik Arda’yı beklediler. Doğduğu gün, her yeni doğan bebeğin maruz kaldığı konuşmalar başladı.

“Bu çocuk kime benziyor?”                              

“Bak aynı annesinin gözleri…”

“Ay, babasının çenesini almış…” 

Bu konuşmalar uzayıp gidiyordu ama herkes içten içe minik Arda’nın o vefasız, büyük amcalarına benzediğini düşünüyordu. Keskin bakışlı, ince dudaklı, siyah gözlü bir Arda…

Pek çoğumuzun hayatında benzer öyküler yaşanmıştır. Hayallerde çocuğun benzemesi istenen bir ebeveyn vardır ve doğduğu andan itibaren gün gün kime benzediği ile ilgili konuşmalar olmuştur.

Peki, gerçekten sormamız gereken soru bu değilse?

Kime, neye benzediğinden ziyade nasıl bir evlat olacağıyla ilgilenmek daha önemliyse?

Bugünün gençleri, yarının büyükleri olacak derken bu cümlenin altı ne kadar dolu peki?

Gözümüzün önünde büyüyen bir canlıyı gerçekten iyi yetiştirebiliyor muyuz?

 

“İnsan, büyütmekle yetiştirmeyi aynı şey zanneder.”

Oysa karnı doyan, uyuyan, öz bakımları yapılan her canlı adım adım büyür. Her bir hücresi gelişir, çoğalır, uzar… Yetiştirmek ise çok daha emek isteyen, nakış gibi ince ince işlenmesi gereken bir süreçtir.

Yetiştirmek; doğduğu andan itibaren memeyi ağzına vermek yerine, o bebeğin minik boynunu biraz öne uzatmasına fırsat tanımakla başlar. Emmek için çabalamasına, sütün gelmesi için güçsüz çenesini yormasına sabretmekle başlar. Büyümeye devam ettikçe de aynı sabırla çaba göstermekten vazgeçmemek gerekir. Belki kapıda ayakkabısını giymesi için on dakika, belki kıyafetlerini giymesi için onun odasında yirmi dakika beklemek gerekir. Nasıl ki ağzından çıkacak bir anne kelimesi için çocuğun peşinde günlerce “Haydi, anne de yavrum” diye koşturuyorsak yalan söylememesi için de benzer gayretler içinde olmak gerekir. Hiçbir şey birden bire olmadığı gibi hiçbir insan da birden bire yetişemez, olgunlaşamaz. Zamana hürmetli olmak, emek verip bekleyebilmek gerekir.

Arda’nın anne ve babası çocuklarının kendilerine benzememesiyle biraz hayal kırıklığına uğramış olsalar da bir süre sonra gerçek soruları sorabilmişlerdi. Minik Arda’yı iyi yetiştirmek için çok emek vermiş ve sonuçta da yardımsever, vefalı bir çocukları olmuştu. İkinci bebeklerinin müjdesini aldıklarında ise konuşmaları ilkinden çok farklıydı. Kime, neye benzeyeceğini düşünmek yerine gelecekte nasıl bir kişiliği olabileceği hakkında konuşuyorlardı…

İnsan, gözüyle gördüğü somut şeyler üzerine düşünüp konuşmayı; olgunluk, kişilik gibi daha soyut kavramlar üzerine kafa yormaya tercih eder. Ancak bizi bu hayatta ileri götürecek şey sahip olduğumuz somut özelliklerimiz, imkânlarımız değildir. İnsanın asıl değer vermesi gereken kendini, evladını, çalışanını yani ilişkide olduğu insanları iyi yetiştirebilmesidir. Bu sebeple çocuğumuzun kime benzediğini dert etmek yerine belki de şunları düşünmeliyiz;

“Bu çocuk nasıl bir yetişkin olacak?”

“İyi bir evlat olmanın yanında iyi bir insan, arkadaş, eş, ebeveyn, çalışan, yönetici olabilecek mi?”

“Güzel ahlakıyla çevresine örnek olacak mı?”

“Çalışkanlığıyla etrafına fayda verecek mi?”

Ve ben, onu nasıl iyi yetiştirebilirim?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***