BIRAKMA BENİ

Elif izlediği filmin etkisi ile annesine gelip sıkıca sarıldı. “Anne beni sakın bırakma!” dedi. Belli ki izlediği film onu çok duygulandırmıştı. Anne kız birbirlerine sıkıca bir süre sarıldılar. Meral aslında bu cümleyi daha önce de defalarca duymuştu ama o da bugün farklı etkilenmişti. Bu cümle kulağına farklı gelmişti. Zihninde bir sürü sorular belirdi.

Bırakmak ve bırakmamak ne demekti?

İnsan neden böyle bir cümle kurardı?

Ya da hangi anlarda bu cümleleri söylerdi?

Kendimizi daha güvende hissetmek için olabilirdi belki. Peki güvende olmak birinin bizim elimizden tutması mıydı?

Zihninde soruların cevabını ararken aklına uçağa ilk bindiğinde ablasının elini sıkı sıkı tuttuğu o an geldi. Nerdeyse ablası yolculuk boyunca sol elini hiç kullanamamıştı. Elini bıraktığında sanki her şey çok kötü olacakmış gibi hissediyordu. O bir saatlik yolculuk o kadar uzun gelmişti ki…

Çünkü Meral uçak yolcuğundan pek keyif almıyordu. Hatta korkuyordu. Bir yerlere gidileceği zaman uçak hariç bütün seçenekleri zorluyordu. Uçakla yapacağı yolculuğun kısa sürmesi ona albenili gelmiyordu. Saatlerce yolculuk yapmayı uçak yolculuğuna tercih edebiliyordu.

Bir gün işi için uçak yolculuğu yapması gerekiyordu. Meral kaygılanmaya başladı. Çünkü yalnız yapması gereken bir yolculuktu. Elinden tutacak kimse yoktu. Farklı bir seçeneği de yoktu. Ne yerine gidebilecek birisi vardı ne onunla yolculuk yapacak birisi vardı. Ne de farklı bir araç alternatifi... Kendini sıkışmış hissediyordu. İstemeye istemeye bu yolculuğa hazırlandı.

Yolculuk vakti gelmiş ve uçağa binmişti. Çok heyecanlıydı. İçinden kendini sakinleştirmeye çalışıyordu. Etrafına bakıyor dikkatini dağıtmaya çalışıyordu. O anda yanındaki bayanın ondan daha tedirgin halleri dikkatini çekti. Sürekli hostesi yanına çağırıp korkusu ile ilgili konuşma ihtiyacı hissediyordu. Hostes de hoş bir üslup ve ses tonuyla onu rahatlatmaya çalışıyordu. Güvende olduğumuzu anlatan bilgiler paylaşıyordu. Meral biraz daha rahatlamıştı sanki. Çünkü hostes neredeyse yolculuk boyunca kıza destek olmuştu. Tuhaf ama Meral kızın korkusunun ondan daha fazla olması ile biraz daha rahatlamıştı sanki.

Yolculuk biraz zor olsa da bitmişti. Sonra dönüş yolculuğu… Tekrar eden başka uçak yolculuğu derken artık Meral kendisi uçak ile gitme planı yapar olmuştu. Çünkü insan bir şeyi tekrar ede ede geliştiriyor ve öğreniyordu. O konuda marifet kazanabilmesi için yaptığı ilk hamleler hep insanı zorluyordu. İlk dengede durmaya çalışan çocuk gibi… Ama insan o konuda marifet kazandığında kendini koşar da bulabiliyordu.

Kızının sarılmasından nerelere gelmişti. Evet insana sevdikleri ile olmak iyi geliyordu. Kendini iyi ve güvende hissettiriyordu. Fakat önemli olan şey insanın o konuda marifet kazanması, güçlenmesiydi. Kızının elinden tutması onun yanında olması güzel olurdu.  Peki yanında olmadığında… işte asıl mesele burda başlıyordu. O olmasa da bıraktığı yerden hayatına devam edebiliyor muydu? Ona öğrettikleri ile yürümeye devam edebiliyor muydu?

Elini tutacağımız birilerinin olması güzel ama o marifeti kazanmak ve kazandırıyor olmak daha güzeldi.

                                                              ***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***